Lost and Fallen (Memories #1)

Chapter 2

Isang oras mula ng umalis si Asyo at pumasok ng bahay si Amira ay nagpasya naring umuwi sila Ling at Yan. Hindi naman sobrang malayo ang bahay nila saamin pero aabutin ng ilang minuto bago makadating sa kanila. I cay say na nabibilang sila sa mga may kayang pamilya dito sa Isla Nalangan. Minsan na rin akong nakapunta sa mga bahay nila dahil ang hilig talaga nilang gumala. Nagugulat na lang ako na nasa bahay na sila para sunduin ako even if isang araw pa lang ang lumipas mula ng magkakilala kami sa bayan.

I even ask them that why of all girls here ay ako talaga ang napili nilang kaibiganin. Kasi naman diba? Who would dare to be friends with someone dumb like me? Broken and incomplete.
,
What touch my heart is when they said...

"Friendship has no requirements, and besides having you an amnesia won't stop us to be friend with you. As if may magagawa ka para pigilan kami na kaibiganin ka." Mataray na sabi ni Ling.

"You know what? their is something in you that catch our interest tsaka girl! Sobrang ganda mo" I was shock ng pinisil pisil ni Yan ang pisngi ko. "so please let's be friends, if wala lang akong boyfriend baka natibo na ko sa alindog mo luck!" tumitiling sabi ni Yan.

I don't expect them to be serious with their words.

pero totoo ata ang sinabi ni Ling na wala akong magagawa kung gusto nilang makipagkaibigan sakin dahil kinabukasan lang ay sila ang nabungaran ko sa sala looking so fresh and stunning while me bagong gising, magulo ang buhok and worst nagmumuta pa!

I guess friendship comes along the way without you expecting it.

Natapos ang araw kong yon sa pamamaalam nila Ling at Yan.

Kinabukasan ay naabutan ko si Amira na naghahanda ng agahan. Tahimik kaming lahat na kumain at ng matapos ay hinugasan ko muna ang mga pinagkainan namin before pumasok sa kwarto para makapag-ayos ng sarili.

Nagpaalam narin naman ako kina tay Berto at nay Luming kagabi na aalis kami ni Yan.

Tinahak ko ang daan papunta kina Yan. I can feel the cold breeze of the wind in my face. I can see the trees dancing in their own rythm. Wala sa sariling napangiti ako. This is what I like here in Isla Nalangan. I want to stay here but I know that if time will come that I finally remember, kaingalan kong iwan ang lugar na ito.

Nalungkot ako sa naisip.

Natanaw ko na ang mataas na bakod ng magandang bahay nila Yan. My mind is set to the house na hindi ko namalayan ang malaking tipak ng bato sa dinaraan ko. I tried to balance myself but it's too late for me to do that. I tightly closed my eyes at inaasahan ko ng lalagapak ako sa sahig but I did not instead I feel a strong hand on my waist.

My heart skipped a beat.

"So clumsy" iritabling sabi ng lalaki sa likod ko bago niya bitawan ang pagkakapit sakin.

I turn around to face this stranger and thank him.

Nawala sa isip ko ang magpasalamat at nanigas ako sa kinatatayuan ko ng makilala ang lalaki. I can't find the right words to speak and it was like I'm glued to his blue eyes.

I groaned and hold my head when it starts to throb, I feel a sharp pain.

"Why your eyes is blue?" Picture of me asking a man with a blurred image flash on my mind.

We are so close and he is holding my face and kiss me on my cheeks.

"My eyes is blue because I love you!"

I see my self pouting "Wala namang connect eh." matamis lang na tumawa ang lalaki bago ako kinabig para yakapin.

Para akong nagising sa isang malalim na pagtulog ng marinig ang boses ni Asyo "Hey, are you okay?"