Lost and Fallen (Memories #1)

Chapter 26

I don't know whats with me but I cried the whole night. Nakakatanga lang diba? Iyong iiyak ka ng hindi mo alam kung bakit ka umiiyak. Nakakapagod, lalo na kapag alam mo sa sarili mo na ang bagay na iyon ay hindi dapat iniiyakan.

Hindi pwedeng iyakan.

Sa totoo lang, naiinis ako sa sarili ko, naiinis ako sa mga luha ko na ayaw paawat, naiinis ako sa puso ko na nasasaktan kahit hindi naman tama ang dahilan. Naiinis ako kay Asyo at higit sa lahat naiinis ako sa sitwasyong meron ako.

I hate myself.

I hate it that I couldn't forget his face, how I can't erase his image as I saw the pain in his blue eyes the moment I  throw those words.

I harshly wipe the tears on my face and glare at my reflection.

"Ano ba! Huwag mong sabihin na gusto mo rin siya!" I mumbled to myself while staring my reflection on the mirror.

I look worse. Namumugto ang mata ko sa kakaiyak at namumula ang pisngi.

"Remeber that you have bigger problems to mind than to think like a mad lady about his confession."

I have to convinced myself, to always remind that I have an amnesia to be taken care of. Kasi kapag nagkataon baka magkagulo-gulo ang lahat pag bumalik na ang alaala ko.

"Hindi ka naghapunan kahapon, pati lumabas ay hindi mo na nagawa. Dito natulog ulit ang Flying Kick, pati sina Iannah ay nandito rin and si Asyo rin nagpunta pero hindi nagtagal."

Matamlay na kumuha ako ng kanin habang nakikinig sa mga sinasabi ni Amira. Umupu ako sa harap niya.

"Nagtaka nga sina Iannah kung bakit ang aga mo natulog. Sabay pala sana kayo uuwi pero bakit nauna ka? May nangyari na naman ba?"

Inabot niya sa akin ang prinitong itlog at talong. Pagkatapos ay, tumayo siya para ilagay sa sink ang pinagkainan niya.

"Are you okay? Masama ang pakiramdam mo? Asyo told me na nabasa ka daw ng ulan"

She sound like nanay Luming, concern and worried. For the time we spent together na wala sila nanay nakilala ko siya ng mabuti. The people here are right. Mabait talaga si Amira, siguro kaya lang hindi maganda ang pakikitungo niya sa akin dahil sa iritasyon na rin.

I shook my head. "Hindi, okay lang ako Amira. Kailan nga pala uuwi sila nanay?" tanong ko para ilihis ang usapan. Hindi rin ako makatingin sa kaniya ng deritso dahil sa may kung anong bumabagabag sa loob ko.

I was guilty. Okay? Kahit pa tinanggihan ko si Asyo feeling ko nasaktan ko pa rin si Amira sa confession niya.

"Hindi naman sila masyadong nagtatagal doon siguro sa linggo andito na ang mga iyon."

Tumango ako at tahimik na pinagpatuloy ang pagkain.

I went to school with a lot of things running inside my head. A lot of thinkings to be exact. I could feel the stare of my schoolmates while I was passing through, siguro nakarating na sa kanila ang nangyari kahapon.

Mukhang hindi pa alam ni Amira ang lahat base sa pakikitungo niya kanina but I guess hindi magtatagal at makakarating sa kaniya ito. Sabi nga nila may pakpak ang balita may tenga ang lupa.

sa araw na iyon hindi kami nagkita nila Yan at Ling. Kahit noong lunch time ay hindi kami nagkasabay. I miss them, and I was hoping to hear some of their thoughts about this matter.

"So, have you decided already?"

Tumabi sa akin si President, nakatingin siya sa reflection namin dito sa salamin ng Cr. Pinanuod ko ang paglalagay niya ng liptint, she raised her one eyebrows. Expecting for my response to her question.