Lost and Fallen (Memories #1)

Chapter 4

I woke up with a heavy feeling and my eyes are puffy from too much crying last night. I can still clearly remember the way Asyo raise his voice on me. His blue eyes that I admire the most turns out to be my nightmare because of the intense emotion that I saw last night.

Nanikip ang dibdib ko at para bang may mabigat na bagay na nakabara rito. I don't want to see him for the mean time kasi di ko alam kung ano ang mararamdaman ko pag nakita ko siya. I just don't want to pretend that everything was fine.

I'm not into prentention.

"Luck, bakit mo naman iniwan kay Asyo ang mga pinamili mo kahapon at bat di mo sinabing magkasama pala kayo kahapon?" Bungad na tanong ni Amira sakin after I come out from my room.

Kung di sana iba ang kasama mo kahapon edi kayo sana ang magkasamang namalengke, at di rin sana ako nasiwagan.

Tsk.

Pinigilan ko ang sarili ko na huwag umirap. Kahit papaano respeto ko na lang sa kaniya na anak ng taong kumukop sa akin.

"Buti na lang at hinatid niya ito rito ngayong umaga kung hindi baka wala tayong kakainin." dugtong niya sabay sulyap kay Asyo na nakaupo sa harap niya dito sa kusina bago kumuha ng mga lulutuin mula sa eco bag.

I didn't bother myself to look in his way. Bakit pa? For me to witness again how he look at me with rage kahit di naman talaga para sakin dapat ang galit na iyon? Huwag na noh!

"Luck, sumakit ba ang ulo mo kaya naiwan mo kay Asyo ang mga dala mo? Sana kasi ako na lang ang umalis baka makasama pa sa kalagayan mo." Nag-aalalang sabi ni nay Luming.

"U-uh, okay lang po ako nay. Nakalimutan ko lang po talaga kahapon, Sorry po."

Ngumiti naman si nanay sa akin bago kami iwan sa kusina.

"Ano ibig sabihin ni Tita? Are you sick?" He huskily said like he just woke up. I can imagine him in his bed with messy hair, lips still red...

Pinilig ko ang ulo ko para mawala lahat ng mga ini-imagine ko. Luck naman! Kahit galit ka sa kaniya nagagawa ko pa siyang hangaan! Kinabahan ako ng marinig ang husky niyang boses. Ramdam ko ang paglingon sa amin ni Amira maybe she think na siya ang kinakausap ni Asyo. Kung sa bagay, why would Asyo talk to me if were not even close.

I did not answer him, instead I walk towards the kitchen pull out the knife and get some seasoning para sa adobong lulutuin ni Amira. I choose to sit far from him. Nasa kabilang side siya ng table habang ako naman sa kabilang side. Hindi parin ako tumitingin sa kaniya pero ramdam ko ang pagsunod ng mga titig niya sa bawat kilos ko. Like a predator watching his prey and I'm pretty sure I'm the prey.

"U-uh, may amnesia siya Asyo. She got into an accident and lost her memory." si Amira na ang sumagot ng lumipas na ang ilang minuto pero di pa rin ako kumikibo.

Why asking about me? Guilty? He should be!

I resume cutting the seasonings. Somehow, I find it easy, ang paghiwa lang talaga ng sibuyas ang medyo nahihirapan ako kasi naluluha ako. I don't have a heart in cooking, maybe, because I tried to learn it with the help of nanay Luming but its always epic failed. Kung hindi sunog ay baka bahay naman nila ang masunog ko kaya I stop na lang.

"You're doing it wrong." Paos niyang sabi.

Damn!

My body stiffened when he gracefully walk toward my direction and sat closer to where I am. I tried so hard to ignore him but I can't help myself to turn my head and have a glimpse of him. He comfortably sit to the next chair where I was sitting, his blue eyes on me were serious and cold, gone the raw anger I saw yesterday.