Lost and Fallen (Memories #1)

Chapter 24

So, this is how it feels like.

The feeling of of being paranoid.

Because thats what we are right now, kami ni Amira. Para kaming balisa na konting kaluskos lang ay magtatalonan sa gulat, maglalakihan ang mata namin everytime we hear the barking of the dogs outside and then we will both look at each other like what we are thinking is the same.

Kung ano-ano nang naglalaro sa loob ng isip namin, we are overthinking again.

Paano pag bumalik ang mga taong iyon? What if this time, magtagumpay sila sa kung ano man ang balak nila kanina?

Those thoughts are keep running in my mind, making me awake, and serve as disturbance to my peace.

I wonder how other people dealt to this kind of situation. How did they overcome with this? How can they manage to continue their life despite of the feeling unsafe, like you are running for your own life.

Maybe, others will think that I'm over reacting, na ang babaw lang ng nangyari sa akin kumpara talaga doon sa mga taong na rape, na abuse, na torture and to those na nakatanggap ng death threats. Walang-wala kumpara doon sa ibang may madilim na pinagdaan.

But then again, its easy to say that if you are not in my shoes. Wala naman kasi iyan sa kung gaano kalala ang sitwasyon. Mabigat o magaan, malalim o mababaw man ang isang pangyayari, kapag nakaramdam ka ng takot, tatak ito sa isip mo at mag-iiwan ng pangamba.

Just one scary moment can leave a traumatic scar to you, especially if you are not fond to those kind of filthy things.

Thats why I"m very blessed that there are people who save me, na may mga taong nagsilbing knight in shining armor ko na nagligtas sa akin and I'm greatful to that kasi naisip ko , paano iyong mga taong nasa kapahamakan na naghihintay na may magligtas sa kaniila pero walang dumating.

They seek and shouting for help but no one was there to stand for them.

Maswerte ako kanina kasi nagkataon na hindi naging madaya ang pagkakataon sa akin.

"What?" iritadong tanong ni Amira ng hindi na makayanan ang paninitig ko.

Umiling ako at ngumuso para itago ang ngiti. "Wala"

"This is your fault, bakit kasi ang lapitin mo sa disgrasya, and you know how to messed up things, talaga ano?" she said full of sarcasm "tinayming mo pa kung saan wala tayong kasama dito"

I watch her nagging, we are sitting beside each other dito sa may dining.

I couldn't help mysef to stare her dahil I think this is the first time that she let her guards down, she break the walls she was building between us and let herself open to me.

"Papatayin mo ba ko sa nerbyos? Ha?" her voice slightly raised. "And stop staring at me with that kind of look, it creeps me out!" umakto siyang nanginging sa kilabot ang katawan, hinimas-himas niya ang braso na para bang nanindig ang balahibo nito.

Ngumuso ako at pinagpatuloy ang naudlot na pagkain.

If there's one good thing man na naidulot ang insidente kanina ay ito iyon. Somehow, we become close, kanina nga habang nagluluto siya ng dinner namin ay hinayaan niya akong panuurin siya. Nagulat rin ako na siya talaga ang nag-insist kung pwede ko ba siyang samahan sa kusina. If this is a normal night, maybe, she won't let me this close to her. Ayaw na ayaw niyang nasa paligid niya ako lalo na pag nagluluto siya.

She looks annoyed while cooking, naaliw naman ako sa nakikitang iritasyon sa mukha niya.

"Yan nga ba ang sinasabi ko eh!" kinakabahang sabi ni Amira.