Lost and Fallen (Memories #1)

Chapter 21

The next day, like what I've expected I was not able to attend my class dahil sa nahirapan akong maglakad, ngayon ko lang talaga pinagsisihan ang katangahang ginawa ko Ialo na kapag kumikirot sa hapdi ang sugat sa tuwing e aapak ko.

"Pinabibigay ni Nanay." inabot niya sa akin ang gamot, she was in her uniform now at mukhang papasok na.

"Thank You Amira"

She paused for a bit, watching me intently with her hooded eyes. She looks like she has something to say. She pursed her full pink lips while blinking her eyes twice. Her pink lips looks natural, bagay na bagay rin sa kaniya ang business add uniform. Maganda talaga siya kaya hindi na ko nagtataka na maraming akong lalaking kaklase na may gusto sa kaniya, iyong mga babae naman gusto siyang maging kaibigan.

"Bakit?" hindi ko na napigilang magtanong.

Naglakad siya palapit sa kama ko at umupo sa dulo nito, mga ilang dipa ang layo mula sa akin. Huminga ako ng malalim. She always like that, putting distance between us as if I have a transmittable disease.

"Hindi ko sinabi kina nanay tungkol sa ginawa mo kahapon." simula niya.

I gave her a sincere smile. "Thank you talaga Am..."

"Hindi ko ginawa iyon para sayo..." she cut me off "Ayoko lang na dumagdag pa sa alalahanin nila ang ginawa mo. You kow what? Kung ako lang namana ng tatanungin, wala akong pakialam kung ano man ang gawin mo sa sarili mo kaya lang alam ko na kapag may nangyaring masama sayo, malulungkot sila lalo na si nanay."

I bowed my head, slowly pinching my palm as a divertion.

I know, I was wrong.

I inhaled. "I know, I'm sorry Amira, nawala lang ako sa sarili ko pero believe me mahalaga kayo sa akin, na appreciate ko lahat ng tulong na nagawa niyo sa akin."

Umirap siya."Pwede ba, tama na iyang pa victim mo!"

"Amira" I uttered her name.

Sinundan ko siya ng tingin nang inis siyang tumayo habang sinusuklay ng kamay ang basa pang buhok.

"Anyway, lumabas ka na para kumain at ng makinom ka na ng gamot, umalis na sina nanay kaya maiiwan kang mag-isa dito, Ako na lang ang bahalang magsabi sa mga classmates mo na may sakit ka."

"Okay" I said in a stern voice.

She nodded curtly.

I put both of my hands in the bed to support my weight as I lifted my body up. I followed her walking out through the door. Napahinto ako ng tumigil siya sa paglalakad, nasa malapit na bukana ng pintuan ng kwarto ko. My forhead knotted as I followed her line of vision, hrr critical eyes darted on the piece of fabric above my bedside table. It has a stain of my blood pero nakatupi ng maayos.

"Uh... I'll gonna throw that later, nakalimutan ko lang kagabi"

She turned to me, her eyes are cold and distant now.

tumaas ang kaliwa niya kilay. "Alam ko na alam mo naman sigurong nanliligaw si Asyo sa akin diba?"

"Huh? Oo naman Amira." depensa ko.

She sighed heavily before he completely went out of my room. Napabuntong hininga ako. Matagal kong tinitigan ang tela, sa huli mabagal na naglakad para lapitan ito at hindi na nagdalawang isip pa na itapon sa basurahan.

Ayokong pagmulan pa ito ng issue, and besides wala naman talaga kasing dapat ika issue iyon. I don't know kung bakit ganun si Asyo sa akin pero ayaw ko ng pagtuonan pa ng pansin. Masyado ng magulo ang lahat para idagdag pa yan sa iisipin ko.