Lost and Fallen (Memories #1)

Chapter 17

My heart quenched in every step I take and I can even feel my hands tremble. My teeth gritting so hard while walking directly into my room. My walking pace was fast as I put my best to ignore their stare on me. I didnt bother to stare them back dahil sa takot na makita ang awa sa mata nila or worst baka makita ko ang paghuhusga sa akin.

I dont think if I can handle that.

I dont know what kind of mentality other people have today, but all I know is that it was easy for them to judge you without knowing your reason. Toxic people are judger, energy drainer and dream crasher, it seems like a victory for them to see you lose all your confidence.

Nagpadagdag pa ang lalaking iyon! Malandi? Did he heard hisself? Kung sa kapatid niya kaya sabihin iyon sa tingin niya maganda pakinggan. No woman deserve to called by that especially if it comes from a man at mas lalong hindi iyon ipaglandakan sa maraming tao. A man should  be gentleman and flower words should only come in his mouth.

Well, what can I expect assholes are everywhere!

"Late ka" bungad ni Barbie ng umupo ako sa likod niya "Pero okay lang kasi late rin naman si Sir" she softly giggled but it quickly faded when she saw my darkened face.

"What happened?" she asked in a concern voice.

I shook my head and force a smile.

She looks like she was not convinced with my response. Nag-iwas ako ng tingin ng tinitigan niya ko ng mabuti gamit ang malapusa niyang mata, her big brown eyes is pretty, only if shes not wearing an eyeglass pero maganda pa rin naman siya kahit may eyeglass na suot.

"Don't worry dahil mas may late pa sayo" sabi niya sabay nguso sa intrada ng pintuan ng classroom.

Binalingan ko ang nginuso niya at nakitang naglalakad si Phase with his ussual bag hanging loosely on his back. Ang hilig niya sa ganiyan. His forehead knotted while walking directly into his seat, mukhang wala siyang pakialam na 30 minutes na siyang late. Mukhang sanay na rin ang mga classmates namin dahil hindi man lang nila pinansin di tulad ng ako ang na late kanina, 20 minutes lang nga akong late tapos akala mo ang rebelde ko ng estudyante sa paraan ng pagtingin nila.

I was annoyed.

Wala atang araw na hindi ako naiinis!

I rolled my eyes at wala sa sariling kinapa ang bulsa ng palda para kunin sana ang cellphone. I tilted my head and smiled a bit when I realize that I do'nt have one.

Siguro ganito palagi ginagawa ko.

I guess, old habit will still remain despite of damned memories.

"Bakit" natatawang tanong ni Barbie ng mapansin ang ginawa ko.

I laughed and my cheeks heated instanty.

"I was looking for my phone."

"then?" she asked with brows slightly furrowed.

I forgot that I don't have one" tinakpan ko ang mukha sa kahihiyan.

Mahinhing tumawa si Barbie habang kinawayan si Phase na dumaan sa gilid namin. Tipid na tinanguan siya pabalik nito at walang imik na umupo, tapos ay kinuha ang cellphone, mukhang maglalaro na naman siya ng online games.

Nalibang ako sa panunuod ng videos sa cellphone ni Barbie, puro mga videos lang naman ng korean ang laman ng cellphone niya, I notice that shes not fond of taking selfies, mga sa sampu lang ata picture niya ang nakita ko, nahiya nga pa siya ng pinuri ko ang pictures niya. Akala siguro nagbibiro ako, kahit totoo naman na maganda siya.

Binalik ko ang cellphone ni Barbie ng tumayo ang Class President namin papunta sa unahan. Hindi pa siya nagsasalita ay tumahimik na ang classroom, mabilis na bumalik sa kaniya kaniyang upuan ang lahat at matamang nakinig sa kung ano man ang sasabihin niya habang hindi man lang natinig si Phase sa paglalaro.