Lost and Fallen (Memories #1)

Chapter 11

Because of quarantine, nagkatime akong magsulat. Keep safe everyone. Stay at home and have this time to bond with your family. Malalampasan din natin ito. Just keep praying.

***

Nagdaan ang mga araw na hindi ko nakita si Asyo mula ng hinatid niya ako sa maulang gabi na iyon. Bumaba ako ng tahimik at walang paalam niyang pinaharurot ang kotse niya. He never said anything mula pa ng sumakay siya at tanungin ko siya tungkol sa dumudugo niyang kamay. I saw how his car drove fast like it was not afraid of the harsh drops of the rain. Like he was not afraid of dark at the end of this lonely road. Nagsitalsikan ang mga putik na dinaanan ng kotse niya. I stayed for a while not minding if I will catch a cold dahil sa lamig at pagpapaulan.

As the image of his car become smaller in my eye. Drops of memories froze the coldness of my heart just like the raindrops pouring tonight.

I raise my right hand to wipe the moist forming in the window of a car. Nagpakawala ako ng malalim na paghinga ng makita ang mga taong nagkukumahog na makasilong para di mabasa ng ulan. May ilang grupo ng mga estudyante pa akong nakita na masayang naliligo sa ulan at nagkukulitan. It seems like they didn't care about their surroundings. I look up and all I saw are tall buildings na nababalutan ng makulimlim na langit.

Mukhang matagal pa to bago tumila.

Umayos ako ng pagkakaupo ng marinig ang mahinang tikhim. Napahigpit ang kapit ko sa laylayan ng palda ng uniform ko dahil sa hindi maipaliwanag na nararamdaman.

"Are you sure you'll be okay here?" My heart beats harshly with the familiarity of the voice. "You know I can drive you to your place."

"You don't have to. And sorry rin sa abala" nahihiyang ngumiti ako habang hinahagilap ang seatbelt ko para tanggalin sana. "They are so persistent that they won't stop not until you'll agree to drove me off. Mukhang aabutin ka pa ng traffic sa lakas ng ulan. Sorry talaga" medyo nagi-guilty kong sabi.

"It's okay." Malamig niyang sabi dahilan para mas lalo akong kabahan. Lagi na lang bang ganito?

"Actually, I grab this opportunity to talk something with you." Napakurap ako ng marinig ang sinabi niya. I focus my gaze outside his car, I can't stand to look at his cold blue eyes.

I think I know what is all of this about. Bakit kasi di nila kayang manahimik na lang!

"U-uh yesterday in social media Geriel mentioned me-" Nanlaki ang mata ko at natatarantang kinalas ang seatbelt. Hindi ko na siya hinayaang tapusin pa kung ano ang sasabihin niya, basta ko na lamang binuksan ang pinto ng kotse niya. Its a good thing that his car was stuck in the middle of the traffic kung hindi ay baka tumalon na lang ako sa kotse niya kahit umaandar pa ito para lang makaalis at makatakas sa sitwasyong ito.

"U-uh Wait, where are you going?"

"Uh, sorry pero kailangan ko na talagang umalis. Thank you sa pagdrive."

"But its still raining, you will get wet!"

I close his car's door and run to the nearest mall para makasilong pero wala eh sa lakas ng ulan kahit gaano pa ako kabilis tumakbo mababasa parin talaga ako. Nakipagsiksikan ako sa mga taong sumisilong rin bago nilingon ang kotse niya.

I heaved a deep sigh ng makitang umaandar na ito palayo. I put my right hand in my chest and feel how loud it was. Nasabunutan ko ang sarili when I realize how doomed I am. I just realize how rude I am for leaving him like that dapat pala nagpaalam man lang ako ng maayos o kahit man lang magpasalamat sana. Pero kasi di ko naman kayang sagutin ang mga itatanong niya. Ayokong pag-usapan iyon. Baka himatayin pa ako pag nagtagal pa ako roon.