Chapter 34

46 2 0
                                    

"Bakit ba ayaw mong sumama? Andoon naman ako tsaka hindi ka ba naawa sa akin? Mag-isa lang ako doon tapos mao-op ako sa kanila."

Nagpangumbaba ako at dinantay ang kamay ko sa lamesa ni Barbie. She was busy taking down not so important notes again. I sadly pouted my lips as I try my best to look like a lost puppy infront of her. I blinked my eyes twice and gave her my downhearted smile.

"Sige na Barbie oh. Friends naman tayo diba?"

She heaved a deep sigh and looked me with her bored face. It seems like she wanted to throw me out to have her own peaceful time in taking down notes.

"Lucky" she tiredly called my name. "Partying is difinitely not my thing. And I've been in ML, that place were fun but its not for me. Siguro kapag inaya mo ko sa Serenade ay baka sumama pa ako. Celebration din naman ang tawag sa pagkain doon ah."

"So ayaw mo talaga?" pagbabakasakali ko.

She cutely shook her head as she fixed her new eyeglass.

"Sorry. Pero sino ba kasing nagsabi na dapat sa ML kayo magcelebrate?"

"Si Sam."

Umirap siya sa hangin. "Bakit naman si Samaritania? Diba dapat ikaw ang magdecide kasi it was your late celebration for your victory."

"E sa gusto rin kasi ng team. Majority wins."

"Hay naku! Sige na nga sasama na ko. Ang kulit mo e."

I sweetly smiled and giggled in joy. "Ang cute cute mo talaga. Mabait pa! Thank you"

"Oo na, bumalik ka na don kasi nakakaistorbo ka sa ginagawa ko."

Nangingiting bumalik ako sa upuan ko at tulalang pinagmasdan ang bakanteng upuan ni Phase. It feels odd na magcelabrate kami ng wala siya, kasi diba partner kami kaya dapat andoon rin siya. I tried to convinced them na hintayin siya pero sabi nila baka abutin kami ng next semester sa kakahintay.

Whats up with him? Bakit parang normal langs a kanila na ganito si Phase.

"Ano to? At bakit naka mask ka?"

Inalog ko ang maliit na box na nakabalot gray gift wrapper with a small white ribbon above. Maliit na tunog ang nilikha nito. Sandaling ibinaba ko ito para lapitan siya. I eyed him and my eyes narrowed as I carefully roamed my eyes on his face.

Anong trip niya?

Sinalubong ko ang asul niyang mata. "May sakit ka ba? And where are the others?"

"Open it." he said, very far from what I'm asking to him.

"I gently ripped the wrapper, a white box welcomed me. Maingat na binuksan ko ito, my jaw dropped when I saw a brand new Iphone inside. Dahan-dahang inangatan ko siya ng tingin at malakas na bumuntong hininga.

"Why?" I whispered.

I know he means nothing bad with this. He was just thinking about us and I'm shaken with his thoughtfulness. I'm thankful with his present but it was too much. I don't think I deserve this. Hindi naman kailangang ganito ka mahal. Hindi niya kailangang gawin ito.

"I already put my number there." Inform niya.

Napakagat labi ako at mabilis na inilahad sa harap ang box. "Hindi ko matatanggap to. I don't think it was right to accept expensive things from you."

He frowned. "Bakit hindi? I gave it and I don't see anything wrong with that."

"Asyo! Hindi mo kasi ako naiintindihan."

"Just accept it" his voice filled with finality.

Umiling ako at ipinilit sa kamay niya abg box. Iniwas niya ang kamay dahilan para bumagsak ito sa lupa. Napasinghap ako. Buti na lang at hindi naalis pa sa box ang cellphone. Yumuko ako para pulutin ito. Nagkasabay kaming yumuko at ng umahon ay hindi sinasadyang tumama ang ulo ko sa panga niya.

Lost and Fallen (Memories #1)Where stories live. Discover now