𝐖𝐀𝐑 𝐎𝐅 𝐇𝐄𝐀𝐑𝐓𝐒 ☾ // Marauders

40 - Missing

'Ik zie pa en ma nergens.' zegt Remus.
Verbaasd kijk ik rond, de perron begint al steeds leger te raken, maar nergens zijn onze ouders te bekennen.
'Vreemd, normaal halen ze ons op. zeg ik bedenkelijk. 'Misschien moeten ze werken en moeten we zelf naar huis, of zijn ze de tijd vergeten ofzoiets.'
'Zal wel, laten we maar gaan dan.' zegt Remus en hij pakt zijn koffer. We lopen door de muur en komen zo bij de Muggle perron van king's cross terecht. 'We gaan verdwijnselen.' zegt Remus en hij trekt me een donker steegje in. Aangezien we beide 17 zijn mogen we verdwijnselen. Als we zeker weten dat er geen muggles in de buurt zijn gaan we naar huis toe. Het voelt alsof ik door een buis wordt geduwd en ik word spontaan misselijk. Na enkele tellen voel ik de vaste grond weer onder mijn voeten en staan we voor ons huis, alleen het is anders dan normaal.

De auto van m'n ouders staat er nog, het gras is niet gemaaid en het meest opvallende van allemaal is dat de voordeur open staat. Ik begin oncontroleerbaar te ademen, het is een foute boel hier.
'Pak je stok, Reem!' zeg ik tegen Remus en zelf pak ik ook mijn stok vast. Met onze stok in de aanslag sluipen we de voordeur binnen. Vanaf de woonkamer hoor ik stemmen en het zijn niet de stemmen van m'n ouders. Ik probeer op te maken van wie die stemmen zijn, maar door de woonkamerdeur die dicht is, is het moeilijk te horen. Ik kijk Remus aan en knik. Ik sluip naar de woonkamer deur en haal de deurklink naar beneden. De huiskamer staat vol met mensen en ik wil al bijna aanvallen als ik merk dat auror Alastor Moody er ook bij staat. Ik laat m'n stok zakken en kijk de mensen verbaasd aan.
'Wat de bloody hell gebeurt hier?' vraag ik.
Moody komt op ons afgelopen. 'Selene en Remus Lupin?' bromt hij.
'Ja meneer.' zeg ik.
'Waar zijn m'n ouders?' vraagt Remus.
De meeste aurors geven een soort van blik vol medelijden. Moody pakt een enveloppe van de vensterbank en duwt hem in m'n handen.

Aan: R.J Lupin en S.L Lupin

Staat er enkel op de enveloppe.
Ik haal de brief uit de enveloppe. En bouw het briefje open.

Beste mr. en mrs. Lupin,
Helaas moet ik jullie mededelen dat jullie ouders (Lyall Lupin en Hope Lupin) sinds begin deze maand als vermist zijn opgegeven. We hebben onze beste Aurors ingezet om dit tot de bodem uit te zoeken. Jullie krijgen later meer uitleg.

'D-Dat kan niet.' zeg ik en ik laat de brief vallen. Hetgeen waar ik me al sinds kerst zorgen om maak, hetgeen wat niemand wilde geloven, hetgeen waar iedereen me voor gek verklaarde, het is gebeurd. Moody raapt hem weer op en stopt het terug in de enveloppe. Het is vandaag de vijftiende, dus ze zijn misschien al twee weken vermist.
Remus schraapt zijn keel.
'Weten jullie misschien of ze ontvoerd zijn of zoiets.'
'Zeker, we denken dat you-know-who erachter zit.' zegt hij.
'Wat?' roep ik uit, ik heb al een aantal maanden onderzoek naar Voldemort gedaan, en nu heb ik met hem te maken.
'Hij ja. De reden weten we alleen nog niet en we kunnen ook niet zeggen of ze nog in leven zijn, tot die tijd zal ik als ik jullie was voorzichtig doen. Wij moeten weer aan het werk.' zegt Moody en hij draait zich om.
Dit moet wel een nachtmerrie zijn. Straks wordt ik wakker en lig ik gewoon in mijn slaapkamer boven. Ik knijp mezelf zo hard als ik kan, maar er gebeurd niks, het is geen nachtmerrie, het is echt.

Ongeveer een uur later verlaten de aurors het huis weer en zijn Remus en ik alleen thuis. 'I-ik kan het niet geloven.' zegt Remus en hij kijkt triest naar buiten. Het zonnige weer wat de hele dag scheen is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor regen.
'Je kon mij niet geloven!' zeg ik en ik begin te huilen. 'Al die tijd... ik had gelijk en jullie negeerde het.'
'Ik wist toch niet dat het zo erg was!' antwoordt Remus ook met tranen in zijn ogen.
'Ik wel, en ik zei het tegen je, maar je verklaarde me voor gek!' antwoord ik. Ik zucht diep. Ik haat het leven.

Het is stil in huis, akelig stil. Het is niet zoals het hoort te zijn. Het voelt oncomfortabel. Het voelt alsof ik nu alleen voor de wereld sta.

Na het eten baan ik me een weg naar m'n kamer. Ik plof op m'n bureaustoel neer en pak een veer en inktpotje uit m'n etui. Ik pak een stuk perkament en begin een brief te schrijven.

Hey Reg,
Hoe gaat je vakantie, ik hoop bij jouw wel goed. Ik ben net een paar uurtjes thuis. We moesten zelf naar huis verdwijnselen omdat gek genoeg m'n ouders niet op het perron waren. Toen we thuis aankwamen vonden we het huis helemaal onverzorgd en de voordeur stond wijd open. Met ons stok in de aanslag gingen we het huis binnen en toen bleken er allemaal aurors in onze woonkamer te staan. Onze ouders zijn vermist en mogelijk ook vermoord, ik weet niet meer wat ik moet doen en ik ben bang. Het gaat niet goed met me.

Een traan rolt over m'n wang en eindigt op het perkament.

Ik hoop dat ze nog leven en ze veilig thuis kunnen komen.
Dikke kus,
Selene Lupin

Ik pak een enveloppe van beneden vandaan en stop de brief erin.
Regulus Black, schrijf ik erop. Ik geef de brief aan Bowie, die godzijdank nog wel in leven is en die vliegt ermee vandoor. Ondertussen stromen de tranen alweer over m'n wangen. Ik veeg ze weg met m'n mouw. Ik pak mijn koffer nog snel uit en prop alle kleding op mijn stoel, morgen hang ik het wel op in mijn kast. Ik pak mijn tandenborstel en tandpasta en poets snel mijn tanden. Ik loop nog even naar beneden om mijn broer een goeie nachtrust te wensen en dan stap ik na een drukke dag eindelijk mijn bed in, denkend over wat er mogelijk allemaal met mijn ouders gebeurd zou kunnen zijn. Het is vreselijk.