𝐖𝐀𝐑 𝐎𝐅 𝐇𝐄𝐀𝐑𝐓𝐒 ☾ // Marauders

Send me on my way

- ɪ ᴡᴏᴜʟᴅ ʟɪᴋᴇ ᴛᴏ ʀᴇᴀᴄʜ ᴏᴜᴛ ᴍʏ ʜᴀɴᴅ
ɪ ᴍᴀʏ sᴇᴇ ʏᴏᴜ, ɪ ᴍᴀʏ ᴛᴇʟʟ ʏᴏᴜ ᴛᴏ ʀᴜɴ ʏᴏᴜ ᴋɴᴏᴡ ᴡʜᴀᴛ ᴛʜᴇʏ sᴀʏ ᴀʙᴏᴜᴛ ᴛʜᴇ ʏᴏᴜɴɢ -

Ik til mijn koffer mee de trap naar beneden af. Mijn vader en moeder staan al met schoenen en jas aan in de hal.

'Schieten jullie een beetje op? De trein vertrekt al over een uur en we moeten er nog naartoe rijden.' zegt mijn moeder.

'Ik ben al klaar, Remus duurt alleen zo lang.' zeg ik terwijl ik mijn schoenen aandoe. 'Remus, schiet eens op!'

'Ik ben er al.' snauwt hij terwijl hij met zijn koffer de trap af komt gelopen, mijn vader neemt de koffer van hem over.

'Gaan jullie maar alvast in de auto zitten hoor.'

Remus en ik knikken en trekken nog snel onze jas aan, voordat we de auto instappen.

Enkele minuten later zitten ook mijn ouders in de auto en rijd mijn vader ons naar King's Cross Station.

    * * *

Ik stap de auto uit en haal mijn koffer uit de achterbak vandaan. Het plenst keihard buiten, en mijn vader houdt een paraplu boven mijn hoofd terwijl ik Remus zijn koffer aan geef.

Als we beide onze koffers hebben lopen we het station binnen, waar het tenminste wel droog is. Het krioelt van de mensen en de geur van stomende treinen vult zich in mijn neus.

Ik sleur mijn koffer achter me aan, ik volg mijn ouders naar perron 9. Even kijk ik om heen en Remus is opeens verdwenen.

Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en probeer over het perron te kijken, wat niet echt lukt door alle mensen. Remus is echt nergens te bekennen. Ik kijk naar mijn ouders, maar het lijkt alsof het hun niet is opgevallen.

'Pa, Remus is weg!' vertel ik aan mijn vader, maar hij lijkt niet bezorgd. Hij lacht zelfs.

Ik kijk hem niet begrijpend aan... zijn zoon is een weg!

'Nee hoor! Hij is al op het perron.' zegt mijn vader dan.

Ik frons. Hoe kan hij nu al op een andere perron zitten? Hij zat net nog naast me.

'Welk perron?' vraag ik.

'Perron negen driekwart.'

Het is net alsof mijn vader met me probeert te dollen.

'Ha ha heel grappig. Waar is Remus?' vraag ik geïrriteerd.

Mijn moeder gniffelt.

'Daar.' ze wijst naar de muur recht tegenover ons. 'Achter die muur zit het perron.'

Ik staat de muur achterdochtig aan. Ik weet niet of ik het moet geloven, maar met magie kan zowat alles, dus ik zou het niet echt raar vinden als het echt zo zou zijn.

'Kom we gaan samen.' zegt mijn moeder na een tijdje getreuzel en ze legt haar hand op mijn schouder. Zij en mijn vader duwen me richting de muur.

Met z'n drieën rennen we erop af. Ik knijp mijn ogen dicht, bang voor wat er gaat komen, maar natuurlijk komt er niks.

Als in mijn ogen weer open staat er een rode trein voor mijn neus. Ik lees het bordje boven mij.
"Hogwarts Express. Perron 9 3/4."

'He he, jullie dachten uiteindelijk toch nog even te komen?' vraagt Remus sarcastisch, terwijl hij naar ons toe baant.

'Ja sorry, ik wist niet dat ik door een random muur moest lopen, om op een perron te komen.' antwoordt ik sarcastisch terug, waarop Remus zijn ogen rolt.