𝐖𝐀𝐑 𝐎𝐅 𝐇𝐄𝐀𝐑𝐓𝐒 ☾ // Marauders

10 - The discovery

Als ik wakker word, weet ik niet waar ik ben. Wat ik wel weet is dat Sirius zijn armen om me heen heeft geslagen en hij nog ligt te slapen, dus verplicht ben om te blijven liggen, als ik hem niet wil wakker maken.
Ik kijk om me een en zie dat ik me nog steeds in het bos bevind. De ochtendzon schijnt vel in mijn ogen en ik gok dat het ongeveer een uur of negen is. Mijn buik bloed, net zoals mijn arm. Ik ben zo te zien tekeer gegaan vannacht, ik kan het me alleen niet meer helder herinneren.
Sirius kreunt zachtjes, heb ik hem wakker gemaakt?
'Siri?' fluister ik.
'Mmh?'
'Mooi je bent wakker.' zeg ik.
Hij opent langzaam zijn ogen en ook hij kijkt verward om zich heen.
'We zijn in het bos.' help ik hem op weg.
Hij knikt, ter bevestiging dat hij het snapt.
'Je bloedt.' merkt hij op.
'Ja, weet ik, ik ga zo wel langs de hospital wing.' antwoord ik, met een kleine glimlach.
'Zullen we gaan dan?' en hij staat op
'Is goed.' glimlach ik en Sirius helpt me overeind.
'Heb je pijn?' vraagt hij bezorgd.
'Het brandt.' antwoord ik.

~

Als we de hospital wing inlopen zie ik Remus al bebloed op een bedje liggen, met Peter en James die naast hem zitten op stoelen. James heeft ook wat ondiepe krassen, maar niks ernstig.
'Ah, miss Lupin, ik verwachtte u al.' zegt Madame Pomfrey, zodra ze ons opmerkt.
Ik glimlach zwakjes.
'Ga daar maar liggen.' zegt ze en ze wijst naar het bed, naast mijn broer.
Ik knik en gehoorzaam ga ik op het bedje liggen. Sirius pakt ook een stoel en gaat naast en zitten.
'Wilde nacht zie ik.' zegt James en hij wijst naar al het bloed.
'Denk het wel ja.' antwoord ik droog.
Madame Pomfrey komt naar me toe gelopen geeft me allemaal smerige potions, die ik toch op moet drinken.

Ik zucht diep en sla het laatste potion achterover.
'Brave meid.' zegt Madame Pomfrey, alsof ik een vier jaar oude kind ben, dat iets goeds heeft gedaan.
Ongemerkt rol ik met me ogen, nou zo ongemerkt is het niet, want Sirius ziet het en begint te lachen.
Madam Pomfrey kijkt Sirius verward aan, maar loopt dan in haar zelf mompelend het kantoortje in. Dan wordt Sirius's blik weer bezorgd,
'Hoe voel je je nu?' vraagt hij.
'Mijn buik ligt open en mijn halve arm ligt eraf, maar het gaat prima.' antwoord ik weer droog, waardoor Sirius weer zachtjes moet lachen.
Remus zucht weer diep. Dat doet hij altijd als ik met Sirius praat... of als Sirius überhaupt met een meisje praat.
'Hey Remie, eindelijk wakker?' glimlach ik.
'Ik was al wakker.' antwoordt hij nors.
'Ja Jemig, had dat eerder gezegd, ik heb hier verdomme een halfuur lopen vervelen, wachtend tot jij eindelijk wakker werd!' zeurt James, die zich weer in de stoel laat zakken.
Ik krijg een grijns op mijn gezicht, 'Arme James toch!' lach ik.
'En Peter!' roept Peter. 'Ik heb ook de hele tijd moeten wachten.'
Ik zucht,
'Arme James en Peter toch.' verbeter ik mezelf dan, waardoor Peter tevreden opkijkt.
Ik ga tegen mijn kussen aan liggen en sluit even mijn ogen.
Sirius pakt mijn hand vast, ik open mijn ogen en kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, hij bijt op zijn lip en kijkt me met een rare soort blik aan. Zijn hand voelt warm en zacht aan op de mijne. Dan gebeurt er iets onverwachts. Sirius leunt met zijn hoofd naar voren en drukt een kus op mijn mond. Ik schrik op en trek mezelf van hem weg.
Sirius kijkt me schuldig aan.
'Sorry.' mompelt hij. Ik schud mijn hoofd.
'Laat het.'
'Ik ga overgeven.' zegt Remus dan, waardoor ik mijn blik op hem laat rusten.
Hij stapt uit zijn bed en loopt ervandoor.
'Mister Lupin, u moet hier blijven, u bent nog niet hersteld!' gilt madam Pomfrey.
'Fuck it!' roept Remus en hij rent weg.

Verbaasd kijk ik de andere drie jongens aan. Ik heb Remus nog nooit "fuck it" horen zeggen, behalve toen hij een keer echt super pissig was.
'Wat - wat was dat?' vraag ik verward. James haalt zijn schouders op,
'Misschien kan hij er niet tegen dat zijn zusje met iemand zoent.' grijnst hij en hij geeft Sirius een duwtje. 'Is Sirius Black nou serieus afgewezen door een meisje!?'
'Shut up.' antwoordt Sirius.
Ik denk na over wat James zei. Ik schud mijn hoofd, dat is sowieso niet de rede waarom Remus boos is, Remus is misschien beschermend, maar hij laat me heus wel zoenen. Ik verzink in mijn gedachten en dan valt het kwartje, shit.
'I-ik moet gaan...' mompel ik en ik stap uit bed.
'Waar ga je heen?' vraagt Peter.
'Naar Remus toe.. ik - ik eh, moet wat met hem bespreken.' en ik ren weg.
'Miss Lupin, blijf hier!' schreeuwt madam Pomfrey weer, maar ik negeer haar ook.

~

Ik ren de common room in, opzoek naar Remus. Als ik de hele ruimte heb uitgekamd ren ik door naar de jongens dormitory.
Ik klop op het deurtje waar "de Marauders" op staat.
'Rot op!' hoor ik een welbekende stem aan de andere kant van de deur roepen en ik kan er uit opmaken dat hij huilt. Voorzichtig open ik de deur en ik zie Remus met zijn hoofd in zijn handen. Hij kijkt op.
'Rot op, zei ik toch!' roept hij, hij is aan het huilen.
'Remie...' zeg ik enkel en ik loop naar hem toe. Ik sla mijn armen om hem heen en druk hem tegen me aan.
'Ik weet het. Je hoeft het echt niet voor me te verbergen.' fluister ik.
Hij kijkt weer op,
'W-wat w-weet je?' stottert hij.
'Ik weet dat je op jongens valt.' zeg ik zachtjes. Ik denk na over wat ik net heb gezegd. Wat als dat helemaal niet de rede is van zijn woede elke keer? Dan heb ik me hier voor schut gezet.
'H-hoe?' vraagt hij schor. Oké, dus ik had het goed!?
'Het is best wel duidelijk eigenlijk,' lach ik zachtjes, 'Altijd wordt je chagrijnig als ik met Sirius praat.'
'Het - het spijt me, ik vindt hem gewoon leuk, echt leuk, weet je wel, en ik was jaloers, hij verdient mij niet.' zegt hij en verbergt zijn gezicht, hij schaamt zich. 'Hij vindt jou leuk en jij hem. Jullie horen bij elkaar.'
Ik til zijn hoofd weer op, zodat hij gedwongen is om me aan te kijken.
'Remus John Lupin, jij bent de meest geweldige jongen die er is en als Sirius je niet wilt hebben, maakt hij een enorme fout. Je bent aardig, slim, lief en knap ook en dat zeg ik niet alleen omdat we op elkaar lijken.'
Remus kijkt me dankbaar aan.
'Ik ben ook niet verliefd op Sirius. Waarom denk je anders dat ik me wegtrok, abruti? Sirius is ook echt niet op mij, hij zit me weer als een prooi! Net zoals alle andere scharrels van hem. Hij houdt van het idee van mij, maar niet van mij.'
'Denk je dat?' vraagt Remus.
'Ik weet het. Remie, jij en Sirius zijn voor elkaar gemaakt. Maar, ik weet eerlijk gezegd niet of Sirius ook op jongens valt, het is namelijk niet iets heel gebruikelijks, maar ik ga er voor je achter komen. Oh, en als ik jouw was zou ik er nog niet voor uit komen, we zitten in 1970 en homo's zijn nou niet bepaald geliefd.' zeg ik spijtig.
Remus kijkt beschaamd naar de grond,
'Accepteer jij zoals ik ben?' vraagt hij twijfelachtig.
'Ook al zou je een moordenaar zijn, ik zou je altijd accepteren, je bent mijn broer, beter gezegd, mijn tweelingbroer.' antwoord ik en ik geef hem een kus op zijn voorhoofd, 'Vertrouw me en ik zorg dat alles goed komt. Maar als je het niet erg vindt, ga ik weer terug naar de hospital wing, me arm ligt er namelijk nog steeds half af en als ik jouw was, zou ik ook even gaan.' zeg ik en ik sta op.