𝐖𝐀𝐑 𝐎𝐅 𝐇𝐄𝐀𝐑𝐓𝐒 ☾ // Marauders

22 - Goodbye

- ᴏʜ sʜɪᴛ, ʏᴏᴜ'ʀᴇ ʀᴇᴀʟʟʏ ᴊᴏᴋɪɴɢ ᴀᴛ ᴀ ᴛɪᴍᴇ ʟɪᴋᴇ ᴛʜɪs?
ᴡᴇʟʟ, ᴡᴇʟʟ, ʟᴏᴏᴋ ᴡʜᴏ's ɪɴsɪᴅᴇ ᴀɢᴀɪɴ. ᴡᴇɴᴛ ᴏᴜᴛ ᴛᴏ ʟᴏᴏᴋ ғᴏʀ ᴀ ʀᴇᴀsᴏɴ ᴛᴏ ʜɪᴅᴇ ᴀɢᴀɪɴ. -

POV Sirius
In paniek zit ik in het kantoortje van McGonagall. Ik maak me zorgen om Remus en ik weet niet wat me bezielde om Snivellus hierover te vertellen.
'gaat het wel Pads?' vraagt Peter.
'het gaat best!' grom ik geïrriteerd en ik kijk naar het werk wat op mijn tafel staat. Ik gooi het uit woede op de grond. Ik moet wat doen. Na vijf minuten vliegt de deur open en staat McGonagall weer in de deuropening.
'waar is Potter nou weer?' vraagt ze.
Ik spring op uit m'n stoel.
'Minnie! We moeten nú naar de womping willow gaan.' zeg ik en ik trek McGonagall aan haar arm mee richting de deur.
'Black leg eens uit wat er aan de hand is!' roept McGonagall.
'Snape en James bij Remus!' zeg ik enkel door de stress en ik trek McGonagall weer mee. Die woorden waren voor McGonagall genoeg om te weten wat er aan de hand was.

POV James
In de verte zie ik McGonagall, Sirius en achter hun aan Peter aangerend. Volgens mij is dat de eerste en waarschijnlijk ook de laatste keer dat ik haar zal gaan zien rennen. Snape rent naar hun toe.
'Proffesor, L-lupin is een w-weerwolf! Ik was bijna dood!' zegt hij, maar hij wordt compleet genegeerd.
'Allemaal mee komen.' zegt ze en ze loopt weg. We lopen de gangen door en het voelt koud aan. Uiteindelijk komen we aan bij het bekende standbeeld van de Griffioen.
'Toffee.' zegt McGonagall en er komt een trap tevoorschijn. Ze seint dat we naar boven moeten.

POV Severus
We staan voor de deur van de headmaster, ik ben hier slechts één keer eerder geweest. McGonagall klopt een aantal keer op de deur. 'Binnen.' zegt de stem van Dumbledore. Dat die man nog wakker is, het is drie uur s'nachts.
'Goedenavond, Proffesor Dumbledore, we hebben een probleem.' zegt McGonagall stijfjes. Dumbledore kijkt ons kalm aan.
'Aha, nou kom binnen.' zegt hij kalm tegen ons een hij wijst op de stoelen voor zijn bureau.
'U kunt gaan, Proffesor McGonagall, goede nacht.'
Nerveus ga ik op één van de stoelen zitten. 'Nou, wat is "het probleem" waar we het over hebben?' vraagt Dumbledore.
'laat mij het uitleggen Proffesor.' zegt Black meteen.

POV Sirius
'het is mijn schuld.' beken ik en ik dwing mezelf om de headmaster aan te kijken. 'Ik heb tegen Sniv- ik bedoel Snape verteld hoe hij langs de womping Willow moest komen, ik dacht dat het een leuk grapje zou zijn, maar ik had nooit aan de gevolgen gedacht. Remus zou kapot gaan als hij erachter komt dat hij een leerling vermoord zou hebben-'
'Dat is je grootste zorg!' roept Snivellus woedend. 'Niet dat ik vermoord zou zijn geweest?'
'Laten we allemaal kalm blijven.' zegt Dumbledore rustig. 'Severus, ik moet je verzoeken nooit tegen ook maar één iemand te vertellen over Remus's probleem, is dat goed?'
'Dat beest mag dus gewoon rond blijven lopen?' vraagt Snivullus, nog steeds kwaad.
Razend spring ik op uit m'n stoel. 'Waag het nooit meer mijn vriend te beledigen!' roep ik en ik trek mijn stok, maar James houdt me tegen en dan merk ik dat ik voor het gezicht van de headmaster iemand probeerde te vervloeken. Mokkend ga ik weer zitten.

We krijgen nog een tijdje een "preek" en om 5 uur s'ochtends waren we eindelijk klaar.
'Sirius, neem jij James mee naar de ziekenzaal?' vraagt Dumbledore, wijzend naar de al uren lang bloedende wond op James's wang. Ik knik en loop met James naar de ziekenzaal. Daar ligt Remus al op een bedje, een boek te lezen.
'Hey Moony' zeg ik, maar hij kijkt niet op. 'Moons?'
'Waarom zou je me zo iets aan doen?' vraagt Remus dan en dan kijkt hij van zijn boek af.
Hij weet er dus al van.
'Moony, i-ik- het spijt me oké?'
'Nee, het is niet "oké" en het is al helemaal te laat voor spijt. Altijd vertellen jullie me dat ik me niet moet schamen, dat ik normaal ben. Maar weet je, dat ben ik niet. Je hebt gelijk i-ik ben een moordlustig monster.' antwoordt Remus furieus en met een harde klap slaat hij zijn boek dicht, de tranen lopen overal over zijn wangen, ik wil hem troosten, maar er komt geen geluid uit mijn mond. Het is mijn schuld dat Remus boos en verdrietig is. 'En weet je, m-mischien i-is het beter a-als ik niet bestond!' zegt Remus en hij rent de ziekenzaal uit. Die woorden doen pijn aan mijn hart. Ik weet dat ik te ver ben gegaan. Op dat moment komt Selene de ziekenzaal binnen.