𝐖𝐀𝐑 𝐎𝐅 𝐇𝐄𝐀𝐑𝐓𝐒 ☾ // Marauders

58 - Marlene&Dorcas

- ᴡᴇ ᴄᴀɴ ʟᴏᴠᴇ ᴡʜᴏ ᴡᴇ ᴡᴀɴᴛ ᴛᴏ
ᴅᴏɴ'ᴛ sᴀʏ sʜᴇ's ɴᴏᴛ sᴜᴘᴘᴏsᴇᴅ ᴛᴏ
ɪᴛ'ʟʟ ɴᴇᴠᴇᴅ ʙᴇ ᴋᴇɴ, ʙᴜᴛ ᴀʟᴡᴀʏs ʙᴀʀʙɪᴇ
ᴀɴᴅ sʜᴇ ᴅᴏᴇsɴ'ᴛ ʜᴀᴠᴇ ᴛᴏ sᴀʏ sᴏʀʀʏ -

In immense pijn in mijn buik wekt mij. Ik schrik wakker.
'Wat the-?' vraag ik. Mijn kleren liggen naast mij. Ik kijk naar onderen en zie dat mijn buik openligt. Ik bijt op mijn lip.
De jongens naast mij liggen nog te slapen. Ik trek mijn broek en bh aan. Ik scheur de mouw van mijn shirt af en bind hem zo strak mogelijk om mijn lichaam.
'Is alles goed?' vraagt Peter die zijn armen strekt, hij gaapt.
'Ziet het er goed uit?' vraag ik sarcastisch. Peter kijkt naar mijn ontblote buik. Zijn gezicht word bleek. Ik weet uit ervaring dat hij niet zo goed tegen wonden kan, de vorige keer toen ik een snee had in mijn schouder ging hij over zijn nek. Ik bibber van de winterse ochtend kou.
Peter pakt zijn vest.
'Hier.' zegt hij terwijl hij hem over me heen slaat, zorgend dat hij niet mijn wond raakt. Ondertussen ontwaakt James ook.
'Dat ziet er niet best uit.' zegt hij, wijzend naar mijn wond.
'No shit Sherlock!' zeg ik, waarna ik Peter bedank voor zijn vest. 'Laten we gewoon gaan, dan kan Madam Pomfrey m'n wond Helen, voordat het besmet raakt.'
James knikt en helpt me overeind.
Met z'n drieën banen we ons een weg naar de ziekenzaal.

                          ꨄꨄꨄ

Ik lig in de ziekenzaal. In het bed naast de mijne ligt, zoals gewoonlijk, Remus. Hij kwam er deze nacht goed doorheen en heeft dus enkel een paar schrammetjes. Toch moet hij blijven van madam Pomfrey.

'Ga maar rechtuit liggen.' zegt madam Pomfrey, die met haar toverstok boven me hangt. Ik doe wat me gezegd word en ga languit liggen. Met een helingspreuk haalt ze de snee weg. Ik bijt op m'n tong om te voorkomen dat ik het uitschreeuw van de pijn.
'Goed zo, meisje.' zegt Pomfrey zodra ze klaar is, 'deed het veel pijn?'
Ik knipper een traantje weg en knik.
'Beetje ja.' zeg ik. Het verbaasd me altijd hoe Pomfrey die wonden kan laten verdwijnen alsof ze er nooit zijn geweest... 'mevrouw, zou u mij en Remus misschien de basis van helingspreuken kunnen leren?' vraag ik. Madam Pomfrey draait zich verbaasd naar me om. Remus komt ook overeind.
'Wat?' vragen de twee in koor.
'Ik bedoel- als Remus en ik van school zijn... dan- dan moeten we voor ons zelf leren te zorgen en als we dan onze eigen wonden niet kunnen Helen komen we niet echt ver...'
Madam Pomfrey zucht diep en ik merk aan haar dat ze in gedachten is verzonken.
'Na de winter tot de lente zijn de laatste heling lessen, jullie mogen komen, maar ik kan jullie in die korte tijd niet alles leren. Als jullie je beter voelen mogen jullie gaan.' zegt ze dan uiteindelijk, voordat ze zich omdraait en wegloopt.
Remus draait zich naar mij toe,
'Was dat echt nodig!?' vraagt hij. Ik lach,
'Wat? Ik heb toch gelijk?' zeg ik. Remus wilt nog verder in discussie, maar Mary en Lily komen de ziekenzaal binnen gerend.
'SEL JE RAAD HET NOOIT!' roept Mary uit.
Ik begin te lachen,
'Jezus Mar, niet zo hard!'
Lily en Mary zijn uitgeput van het rennen.
'Marls en- en Dorcas- we weten nu zeker!' puft Lily.
'Bedoel je-'
'Ja ik bedoel dat!' schreeuwt ze uit.
Remus kijkt ons verward aan.
'Waar in merlins baard hebben jullie het ooit over!?' vraagt hij.
Ik kijk van Remus, naar Lily, naar Mary en de twee meiden knikken in toestemming.
'Schrik niet, maar we denken- of blijkbaar weten dat Marlene en Dorcas Meadows een relatie hebben!' zeg ik.
Remus' ogen worden groot.
'Ik eh- hoe hebben jullie dat ooit uitgevonden?'
'Alle credits gaan naar Selene, zij is degene die het inzag.'
Ik glimlach,
'Het blijkt dat ik een gave in dit soort dingen heb.' antwoord ik met een knipoog. Remus wordt rood, waardoor ik in mezelf begin te gniffelen. Dan draai ik me weer naar de meiden,
'Hoe weten jullie het zo zeker?'
'We zagen het.' antwoord Lily.
'Met onze eigen ogen.' maakt Mary het af.
'Zagen wat?'
'Dat ze aan het zoenen waren, natuurlijk!' roept Lily uit.
'Kom op, Sel!! We moeten gaan voordat ze daar weg zijn.' zegt Mary, die m'n hand pakt en me overeind trekt.
'Ga je mee, Rem?' vraag ik. Zijn ogen worden wijd,
'Maar wat als ze niet ontdekt willen worden?' vraagt hij, 'jullie kunnen ze toch ook gewoon met rust laten?'
'We doen het toch wel, met of zonder jou... dus ga je mee?' vraagt Mary, die vastbesloten is om het geheim te ontrafelen.
'Ik ehm- s-sure.' antwoord Remus dan twijfelachtig. Ik glimlach en Lily helpt hem uit zijn bed.

Met z'n vieren rennen we door het kasteel heen,
'Waar gaan we naartoe!?'
'Shhht!' zegt Lily tegen mij.
Meteen val ik stil.
'Het is hier, om de hoek. Ze zijn in de bezemkast.' fluistert Mary.
'En hoe hebben jullie het gezien als ze de deur dicht hebben?'
'Met wat eenvoudige spreuken konden we zo door de deur heen kijken, no big deal.' antwoord ze trots.
'Stok in de aanslag.' fluistert Lily. Ik pak mijn stok uit mijn broekzak.
Op onze teentjes maken we onze weg naar de bezemkast.

'Aan jou de eer.' fluistert Lily, die bij de deur staat.
Ik schuifel naar haar toe en hou mijn hand op de deurklink.
'Oké op 1. 3....2...1... NU!' ik trek de deur open en er klinkt een klein gilletje. Mijn ogen worden wijd, als ik twee meiden zie, beide met de helft van hun knoopjes op hun blouse halfopen staan. Marlene heeft twee zuig zoenen in haar nek en Dorcas' haar zit in de war.
'Wat in merlins naam moeten jullie hier!' roept Marlene.
'Kan hetzelfde aan jullie vragen.' antwoord ik.
'Wij eh-' Marlene zoekt naar woorden, terwijl ze Dorcas hoopvol aankijkt.
'Jullie hebben ons gesnapt.' zegt Dorcas simpel. 'Willen jullie nu een taart of zoiets?'
Ik rol mijn ogen, soms heeft Dorcas toch zo'n attitude...
'Waarom hebben jullie het ons niet gewoon verteld?' vraagt Lily.
Marlene zucht en loopt langs me de kast uit.
Mary begint te grinniken,
'Ha, je bent nu echt uit de kast gekomen, marls!'
'Niet nu, mar.' fluistert Lily in haar oor.
We volgen met z'n alle Marlene, die een lege klaslokaal iets verderop instapt.

Ik ga op het tafeltje tegenover Marlene en Dorcas zitten. Lily aan de linker kant van mij, Mary aan de rechter kant en Remus op de stoel voor ons. Er is een dodelijke stilte.
'Dus...' begin ik ongemakkelijk.
'Het spijt ons dat jullie er zo achter moeten komen.' zegt Marlene wanhopig. 'Ik wilde het jullie vertellen, echt waar! Maar het kon gewoon niet.'
Ik frons,
'Omdat je ons niet vertrouwt of..?'
'Nee nee, het is gewoon-' Marlene zucht en de tranen prikken in haar ogen, 'als vader erachter komt.... dat mocht gewoon niet gebeuren, dus het moest wel een geheim blijven!'
'Wat als je vader erachter zou komen?' vraagt Lily voorzichtig.
'Hij- ik weet het niet oké! Ik weet alleen dat hij er op tegen is... ik wil hem niet teleurstellen.' roept ze uit.
Ik sta op en ga naast haar zitten. Ik sla mijn arm om haar heen.
'Je bent goed zoals je bent.' zeg ik dan. 'Als jouw vader dat niet inziet is dat zijn probleem, maar je mag houden van wie je wilt, zonder dat hij daar iets tegen hoort te hebben.'
Marlene zucht en kijkt me dan aan,
'Dank je, Sel. Je- jullie zijn er altijd voor me als ik jullie nodig heb.' zegt ze tegen mij en de rest.
'Natuurlijk zijn we dat! We laten onze beste vriendin niet zomaar in de steek.' glimlach ik en ik trek haar in een knuffel.
'Hou je handen bij m'n vriendin vandaan!' zegt Dorcas quasi-jaloers. Ik grinnik en verlos Marlene uit mijn greep.
'Dus, alles goed?'
'Alles goed.'