𝐖𝐀𝐑 𝐎𝐅 𝐇𝐄𝐀𝐑𝐓𝐒 ☾ // Marauders

Stressed Out

~ 𝑰 𝒘𝒂𝒔 𝒕𝒐𝒍𝒅 𝒘𝒉𝒆𝒏 𝑰 𝒈𝒆𝒕 𝒐𝒍𝒅𝒆𝒓, 𝒂𝒍𝒍 𝒎𝒚 𝒇𝒆𝒂𝒓𝒔 𝒘𝒐𝒖𝒍𝒅 𝒔𝒉𝒓𝒊𝒏𝒌
𝑩𝒖𝒕 𝒏𝒐𝒘 𝑰'𝒎 𝒊𝒏𝒔𝒆𝒄𝒖𝒓𝒆, 𝒂𝒏𝒅 𝑰 𝒄𝒂𝒓𝒆 𝒘𝒉𝒂𝒕 𝒑𝒆𝒐𝒑𝒍𝒆 𝒕𝒉𝒊𝒏𝒌
𝑴𝒚 𝒏𝒂𝒎𝒆'𝒔 𝑩𝒍𝒖𝒓𝒓𝒚𝒇𝒂𝒄𝒆 𝒂𝒏𝒅 𝑰 𝒄𝒂𝒓𝒆 𝒘𝒉𝒂𝒕 𝒚𝒐𝒖 𝒕𝒉𝒊𝒏𝒌 ~

Ik zet mijn tas op mijn bureau tafel en prop al mijn defence against the dark arts boeken weer terug in mijn tas. Het klaslokaal is al langzaam leeg aan het lopen.

'Schiet nou eens op joh, straks is er geen eten meer!' zegt Remus met zijn armen over elkaar.

Ik rol mijn ogen, 'Ik betwijfel dat die tafel ooit leeg zou staan.' zeg ik. Het is waar. Met al het eten wat er alleen al op 1 dag geproduceerd wordt in deze school kan je heel Afrika voederen. ik sla mijn tas over mijn schouder. Bijna verlies ik mijn evenwicht door het zware gewicht. 'Merde!'

Remus proest het uit, waarna ik hem een strenge blik vuur.

Ik geef hem een "zachte" stomp tegen zijn arm, 'Het is niet grappig!' zeg ik, maar ik kan mijn glimlach nauwelijks onderdrukken. Ik trek hem aan zijn arm mee het lokaal uit, 'Je wilde toch eten? Kom op dan!' zeg ik en Remus trek zich van me los. Ik glimlach.

Ik ben wel blij dat ik nou eindelijk op dezelfde school als Remus zit. Als kinderen hadden we niets liever gewild. We hadden immers alleen elkaar en toen we oud genoeg waren om naar school te gaan, werden we van elkaar gescheiden. Het was vreselijk. Ik was m'n beste vriend kwijt.

Terwijl de jaren vlogen, groeiden we steeds meer uit mekaar. We zagen elkaar alleen nog maar in de zomervakanties en de rest van het jaar zaten we duizenden kilometers van elkaar verwijderd. Maar het was het beste voor ons.

Op de gang is het rustig, de meeste kinderen zitten al in de great hall te lunchen.

'Hey Lupin!' roept een leerling.

Ik en Remus kijken beide om. Een vierdejaars Slytherin komt naast ons lopen.
Verward kijk ik de jongere leerling aan.

'Is het waar dat je ontvoerd was?' vraagt hij hijgend van het rennen. Even staar ik hem in stilte aan, tot ik doorheb dat hij het echt tegen mij bedoeld.

Ik trek mijn wenkbrauw op, 'Hoe bedoel je?' vraag ik.

Remus pakt mijn hand vast, 'Laten we gaan.' sist hij, maar ik negeer hem.

'Nou, het gaat ronde dat je ontvoerd was een laatst weer opdook. Het ontvoerde zusje van Remus lupin!' zegt de jongen opgewekt, 'Ik moest gewoon weten of het echt zo was.'

'Oh piss off!' zegt Remus tegen de Slytherin en hij trekt me aan de hem van mijn mouw mee. Als we de hoek om zijn stop ik met lopen,

'Wat was dat nou weer?' vraag ik stomverbaasd.

Remus schud zijn hoofd, 'Maak je eenmaal niet druk om, het is niet belangrijk.' Hij weet duidelijk iets wat ik niet weet en het kan niet iets goeds zijn.

Ik trek mezelf van hem los, 'Kom op, vertel,' dring ik aan. 'Als het over mij gaat heb ik het recht om het te weten!'

Remus zucht diep, 'Oké best. Er gaan geruchten rond...over jou. Iedereen heeft de gekste complottheorieën en er word gebied op die theorieën. Het gaat de hele school rond.' Sprakeloos staar ik Remus aan, 'Het is gewoon niet gewoonlijk dat een leerling later instroomt.' zegt hij.

Ik rol met mijn ogen, 'Net goed! Blijkbaar wordt er door honderden leerlingen achter me rug om over me gepraat.'

'Ach kom op Sel, zo erg is het niet!' probeert Remus, maar ik schud m'n hoofd en draai me naar hem toe.

'Je hebt geen idee!' zeg ik, 'Overal waar ik loop voel ik de ogen prikken, Marlene mag me niet en blijkbaar praat iedereen ook nog achter me rug om.'

Even stop ik met praten, een gedachte vult zich in mijn hoofd. Bijna ben ik bang om het te vragen, om het antwoord te horen, 'Hoe zit het met de jongens? Praten die ook achter me rug om? En Lily?'

Remus' mond valt open, 'dit kun je niet menen toch? Natuurlijk praten ze niet achter je rug om.' zegt hij, 'en het is niet moraal slecht, ik bedoel, de kinderen willen gewoon achterhalen wie je bent, het is niet alsof ze je gelijk haten!'

Ik rol mijn ogen, 'Het zal best.' zucht ik en ik loop weer door, 'Kom op, anders kunnen we de lunch wel op onze buik schrijven.'

Remus knikt en zonder nog een weerwoord banen we ons een weg richting de great hall.

Als we de zaal binnenkomen is hij kwart gevuld met leerlingen die snel hun lunch naar binnen werken. De helft van hun schieten met hun ogen mijn richting in. Spontaan word ik rood. Ik ben een freak. Dat is wat ze van me denken. Ik ben een dode, die opgestaan is van de dood. Met mijn hoofd omlaag gebogen baan ik me een weg naar Lily en Mary toe.

'Hey.' zegt Mary opgewekt, maar ik geef enkel een knikje terug.

'Gaat alles goed?' vraagt Lily.

Ik schud mijn hoofd, 'kijk om je heen en stel die vraag nog een keer.' zegt ze. Lily kijkt om haar heen en snel kijken de kinderen weg. Lily zucht, 'Let toch niet op hun.' zegt ze.

'Ze mogen me niet.' zeg ik.

'Zegt wie?' vraagt ze met een opgetrokken wenkbrauw en ze buigt zich dichter naar mij toe. 'Dat ze nieuwsgierig zijn betekent niet dat ze je niet mogen.' fluistert ze.

De woorden dringen door tot mijn ziel. Misschien heeft ze gelijk.

'Daarentegen, roddels verspreiden zich snel in deze school. Ik wed dat over een week niemand het meer over je heeft.' zegt Mary, 'zo speciaal ben je nou ook weer niet.'

Dit laat mij lachen en quasi-beledigd kijk ik haar aan, 'Hoe durf je dat te zeggen!' zeg ik dramatisch, waarop de twee meiden lachend hun ogen rollen. Ik glimlach.

'Misschien kun je handtekeningen uitdelen?' stelt Alice voor die bij ons gaat zitten en ze kijkt een tweedejaars die mee probeert te luisteren geïrriteerd aan.

'Ik denk niet dat die goed verkopen.' zeg ik, 'ik hoor net dat ik niet speciaal genoeg ben.' zeg ik, waarop Mary haar tong naar me uitsteekt. Alice grinnikt,

'Ze heeft een punt, niemand blijft lang in de spotlight, er is altijd wel iemand die de spotlight afpakt.'

'En meestal zijn het de Marauders die de spotlight pakken.' zegt Lily, die met haar blik naar de jongens even verderop gaat.

'Dan mogen ze van mij best opschieten met de spotlight nemen.' zeg ik.