Chapter 10

7.8K 211 0
                                    

Mabilis na lumipas ang araw. Pauwi na naman kami ng Manila. I brought my duffel bag and put it on the back. The routine was to push him to sleep. I am always watching him, good thing it's working.

"Who's gonna drive? I'll drive, so you can sleep," I said. I want him to take what sleep he skipped. Hayy...I am becoming good to him. But it's okay. Being worried to your boss is okay. Pilit kong pinaintindi sa sarili ko.

He smirked, "It's okay, I had a lot of sleep this days. I'll drive."

Napatingin ako sa kaniyang likuran. His flexes, napansin ko lately I noticed every move he'd make. I've been observant. Binuksan niya ang pinto sa driver seat at lumingon sa 'kin dahil nanatili akong nakatayo. Tumaas ang gilid ng labi niya.

"Get in, Sierra. I'll drive. Marami akong gagawin the next day kaya I need you to drive me," he said in plain tone. I pouted my lips, I slightly stomped my feet. Gagawin niya naman akong driver niya. Tssss...what am I expecting from him?

I rolled my eyes before walking inside the car--his car. The drive was fast. It's like we're always traveling.

Bigla kong naalala, "Where is your car, Phyton?" I asked curiously. Hindi ko siya nakikitang ginagamit ang kotseng nabangga ko noon.

"What car?" he asked back.

"The one I bumped." Napakagat-labi ako. I thought he's going to kill me. What a coincidence, he is my boss. Mabuti at hindi ako tinanggal.

"In our house. Maayos na 'yon, don't worry."

Kumunot ang noo ko, "Then why are still making me your driver, huh?"

He shrugged, "I'm the driver now, Sierra. Don't think much." I sighed and let it pass. He's fine now. Hindi na siya laging nakabusangot.

Parang iba ang nararamdaman ko. I feel like I need to take care of him. I don't know why. I glanced at him while holding the steering wheel. Kung patuloy siyang hinid makakatulog magkakasakit siya. Palagi ko ba dapat siyang paalahanin? 

Pagdating namin sa labas ng bahay nila ay agad niyang pinatay ang kotse. Deretso lang ang tingin ko but I can see he's looking at me in my peripheral vision.

"Can you text me when you get home?" he asked. I can feel lump in my throat. Darn. What feeling is this. Strange.

I can't utter a word. Nakatingin lang ako sa kaniya. What is wrong with a text, Sierra? Yeah, there is nothing wrong.

Sasagot na sana ako ng bigla kaming nakarinig ng ilang beses na katok. Nagulat ako dahil sa tabi ko pala ito. It's a woman, no, I think she's his mom. Nanlaki ang mga mata ko at napalingon kay Phyton. Fear come across his face.

Magkatabi kaming dalawa ni Phyton sa mommy niya na ngayon ay nakapameywang sa harapan naming dalawa. Nanatili akong nakayuko.

"M-mom, it's not what you think," he uttered. Ramdam ko ang kaba niya. Paano na lang kaya ako?

"Anong it's not what you think, huh?" tanong ng mommy niya. She's mad. I nibbled my lips. Ang lakas ng tibok ng puso ko, "Uhmm...hija, pumasok ka muna sa bahay, so that you can have your dinner with us," she said, so I stared at her unbelievable. Huh? Bakit naman.

"Sierra nalang po, ma'am. Pasensya na po kayo pero kailangan ko na pong umuwi, ma'am," I answered.

"No, you can't go home. Kumain ka muna, Phyton will drive you home." Its like she's already decided. No one can say no. I sighed deeply as I glance at him. Nakataas ang isang kilay niya. Nauna nang pumasok ang mom niya at naiwan kaming dalawa sa labas.

"Sorry but she's the law. You can't say no to mom," sabi niya. Parang nagsisisi siya na nakita kaming dalawa ng mommy niya. But in all fairness, her mom is simple and beautiful. She's beautiful in her short hair.

DS #2: Hating The Arrogant Billionaire Where stories live. Discover now