DS #2: Hating The Arrogant Billionaire

Chapter 34

"I feel so bad about it. Hindi ako sure kung anak ko siya but I have this feeling." He was hugging me from my back. How I missed him doing this whenever we see each other. I love how clingy he is. "Of course, I was mad knowing that she's taken away from you- us..." Napayuko ako habang tinitingnan ang anak kong mahimbing na natutulog sa higaan niya.

"I'm sorry about it, Phyton. Matapos nilang malaman na konti lang ang pera ko, kinuha nila si Sienna," sabi ko sa kaniya. Nagkagat-labi ako. Sobrang takot ko no'n, "Nanlaban ako but they smashed my head using the gun." Alam na alam ko pa kung paano umikot ang paningin ko no'n at doon sila nagkaroon ng pagkakataon na kunin ang anak ko.

"I'm sorry, love. I'm sorry kung hindi kita pinansin, I was just full of thoughts about your attitude, your pushing me away," he said, hugging me tightly. Pinatong niya ang kaniyang baba sa ibabaw ng balikat ko.

"Dahil ayokong umasa sa 'yo, Phyton. Ang pinaka ayoko sa lahat ang umasa." Natatakot akong masaktan, malunod ulit at baka hindi na ako makaahon pa.

"But you're the one I love, Sierra. No one can beat you. Sa sobrang pagkabaliw ko sa 'yo muntikan na akong makapatay ng tao," tugon niya. Nalaglag ang panga ko at humarap sa kaniya. I saw how serious he is.

"What are you talking about? What did you do?" I asked. My forehead creased. And my brows almost give in.

He grinned at me. Mukhang may ginawa siyang hindi maganda, "Yuan's brother almost died, I punched him continuously until he lost his consciousness," he told me honestly. He shrugged. Tinaasan ko siya ng kilay, "What?! He was trying to stop me leaving his sister."

I sighed heavily and shook my head. This man. He chuckled and pulled me towards the bed, hanggang sa napahiga kaming dalawa. Napatili ako at agad ding tinakpan ang bibig ko at baka magising si Sienna.

"Phyton!" pabulong ngunit may diin kong sambit sa kaniya. Pumulupot ang mga braso niya sa beywang ko. Niyakap niya ako mula sa likuran.

"Please...I miss you so much," he whispered. Huminga ako ng malalim. Nami-miss ko din naman siya. Hinayaan ko na lamang siya sa likuran ko. I hold his hand in my stomach. Parang ayaw niya akong bitawan.

"How did you find the kidnappers? How did you know them? They are wearing mask," I said, asking. Mula no'ng nabawi niya si Sienna ay hindi ko alam kung paano niya nagawa 'yon. I was so dumb not asking about it and let him kept my baby.

Siniksik niya ang mukha niya sa likod na bahagi ng leeg ko, "I hired many investigators, mens and trackers," sagot niya na parang wala lang sa kaniya 'yon. Hindi din naman ako nagtaka, he's a billionaire, he can do everything, "With the help of dad," he added. Bigla na naman akong ginapangan ng hiya. Sobrang nahihiya ako.

"There were going to the Tokyo for the transaction about selling our daughter, Sierra. Mabuti na lang at naagapan namin."

Biglang nangilid ang mga luha ko. I never thought this would happen  on us, "P-Paano na lang pala kung wala ka?" nabasag ang boses ko. I tried to gulp so I could retrieve my voice and to stop myself to cry, "Siguro lalo lang siyang mapapahawak dahil sa 'kin," sabi ko. Napatakip ako ng bibig dahil sa kumawalang hikbi.

Nagtanim siya ng ilang halik sa leeg ko, "But I was here, Sierra. Don't complicate past things, okay? I love you. We shouldn't bring back bad things."

"Pero kas---" he cut me off.

"Shhh...don't mind past things. We are safe now. Sienna is safe now, and you are back in my arms now," he replied. Mahigpit niya akong niyakap. Kinuha ko ang kamay niya sa tiyan ko at tumayo sa kama.

Nanlaki ang mga mata niya. Umangat ang ulo niya sa pag-aakalang aalis ako. But no, bumalik ako sa pagkakahiga at ngayon ay kaharap ko na siya. Sinandal ko ang ulo ko sa malaki niyang dibdib. I am thankful dahil hindi na niya napapabayaan ang sarili niya.