(၁၁) Zawgyi

195 12 0
                                    

"သုတ သုတ"

အတန္းတစ္ခ်ိန္နားစဥ္တြင္ မင္းသုတအမည္ကို ေအာ္၍ အသည္းအသန္ေျပးလႊားလာေသာ ေမာ္နီတာေၾကာင့္တစ္ခန္းလုံး ပ်ာပ်ာသလဲျဖစ္သြားရ​၏။

"မင္းသုတ"

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"မင့္ညီ"

"ခခ။ ခခဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ဟမ္"

ေမာ္နီိတာျဖစ္သူ​၏ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာစကား​ေၾကာင့္ မင္းသုတရင္ထဲဗေလာင္ဆူေနသည္။ သုခသာတစ္စုံတစ္ခုျဖစ္လၽွင္ သူခံစားနိုင္မည္မဟုတ္ဘူးမလား။

"က်ဴရွင္မွာရန္ျဖစ္တာတဲ့။ ခု ေဆး႐ုံေရာက္ေနၿပီေျပာတယ္"

မင္းသုတခမ်ာ ၾကားရသည့္စကားကိုပင္ ဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္နားမေထာင္ဝံ့ေတာ့။ အတန္းပိုင္ဆရာမဆီခြင့္ေတာင္းကာ သုခရွိရာဆီသာ သုတ္ေခ်တင္ေလေတာ့သည္။

မင္းသုခ က်ဴရွင္ရွိရာ အိမ္သို႔ စက္ဘီးကို မေမွာက္႐ုံတမယ္နင္းေနရွာသည့္ မင္းသုတ။ အိမ္ေလးတြင္ေတာ့ ၿခံေစာင့္ဦးေလးႀကီးမွလြဲ၍ လူရိပ္လူေၿခ ကင္းမဲ့လို႔ေနသည္။

ထို ဦးေလးႀကီးညႊန္လိုက္သည့္ ေဆး႐ုံဆီသို႔လည္း မေမာပန္းနိုင္စြာ နင္းျပန္သည္။ ညီေလးအတြက္ေဇာပါပဲ။

"ခခ။ မင္းသုခ"

"သား ဘယ္သူ႔ရွာလဲ"

"ဆရာ ဆရာ။ အျဖဴအစိမ္းနဲ႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေလ။ ဆံပင္က ရာဇာေနဝင္းေကနဲ႔ေလ။ အဲ့ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ညီေလး ခု ဘယ္မွာရွိလဲ သိလားဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူလို႔ပါ"

အေမာေဖာက္မတတ္ ေျပာေနရွာတဲ့မင္းသုတကိုၾကည့္ရင္း ဆရာဝန္မ်ားက ျပဳံးလို႔ေနသည္။ သူတို႔စိတ္ထဲ သည္ေကာင္ေလးက အစ္ကိုႀကီးပီသလိုက္တာဟုမ်ား ေတြးေနေလမည္လား။ မေျပာတတ္ေပ။

"သား စိတ္ေအးေအးထား။ သားေျပာတဲ့ကေလးေတြအဆင္ေျပတယ္ေနာ္။ လာ ဆရာ့ေနာက္လိုက္ခဲ့"

ဆရာဝန္ႀကီးဦ္းေဆာင္မွုျဖင့္ လိုက္လာခဲ့ရေသာ္လည္းရတက္မေအးသည့္ အမူအရာတို႔က သုတ​၏ မ်က္ႏွာ ႏုႏုေပၚတြင္အထင္းသားေပၚလြင္လို႔ေနသည္။ ေကာင္ေလးက အစိုးရိမ္ႀကီိးတတ္ပုံပါပဲ။

ကြယ်ပန်းလေးတွေ ဝေမှဖြင့်ကွယ်.....Where stories live. Discover now