(၁၈) Zawgyi

196 10 0
                                    

ဒီိဇင္ဘာလ။ မိုးတဖြဲဖြဲက်ေနသည့္ ေဆာင္းမက်၊ မိုးမက်ရာသီဥတုက ခ်မ္းစိမ့္လို႔ေနသည္။ ျပည္လမ္းတေလၽွာက္ ကားမ်ားျပည့္က်ပ္လို႔။ တခ်ိဳ႕ကျမန္ျမန္၊ တခ်ိဳ႕ကေႏွးေႏွး။ ဦးတည္ရာလမ္းေၾကာင္း​၏ အတိမ္အနက္ေပၚမူတည္ၿပီး အရွိန္ေတြလည္း မတူညီၾကေတာ့ေပ။

"ကိုကိုႀကီး ကၽြန္ေတာ္ မိုက္တယ္မလား"

ေဘးမွထိုင္ရင္း မွန္တၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ခခက သည္ေန႔ တကၠသိုလ္စတက္ရမည္။ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားႀကီးျဖစ္သြားသည့္ မင္းသုခက အခုေတာ့လည္း အမွန္ပင္ လူႀကီးေလးျဖစ္လာေၾကာင္းေတာ့ သုတလက္ခံလိုက္ရသည္မလား။

"ခခ ငယ္ငယ္ကလို ရန္ခဏ ခဏျဖစ္လို႔ေတာ့မရဘူးေနာ္။ ငယ္ငယ္က ႐ုံးခန္းထဲေရာက္႐ုံေလာက္ေပမဲ့ ခုက် ေက်ာင္းထုတ္ခံရတဲ့ထိျဖစ္နိုင္တယ္။ မင္းငယ္ငယ္က ကိုကိုႀကီးတို႔က နယ္ခံေတြမလို႔လိုက္ရွင္းေပးနိုင္တာ၊ ေက်ာင္းအုပ္ကအစရင္းႏွီးေနေတာ့ေလ။ ဒီမွာက် လိုက္ရွင္းေပးလို႔မရဘူး။ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး မွင္နီပါတားခံရရင္ မင္း ဘယ္ေက်ာင္းမွ တက္လို႔ရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေျပာရရင္ ဘြဲ႕ရမွာကိုမဟုတ္ေတာ့တာ။ သိလား ခခ"

ကားေမာင္းရင္းတစ္ဖက္ေျပာေနရသည္မို႔ မင္းသုတခမ်ာ အလုပ္ႏွစ္ခုတစ္ၿပိဳင္တည္းလုပ္ေနရသည္မလား။ သုတကသာ တတြတ္တြတ္ေျပာေနတာ။ ခခကား တုပ္တုပ္မလွုပ္။

"ခခ ကိုကိုႀကီး ေျပာတာ ၾကားလား"

သုတစိတ္မရွည္စြာေအာ္ေလေတာ့မွ မင္းသုခဆီက ဟီးခနဲ အသံထြက္လာသည္။ ေခတ္စကားျဖင့္ေျပာရလၽွင္ ပြမ္ေနသည့္ သုတကို ဗီဒီယိုခိုးရိုက္ရင္း စေနာက္ေနသည့္ ခခပါပဲ။

"ခခ အတည္ေျပာေနတာကို မေျပာင္နဲ႔။ မင္း ဘြဲ႕မရမွာမေၾကာက္ဘူးလား"

"မေၾကာက္ပါဘူး။ ကိုကိုႀကီးတစ္ေယာက္လုံးရွိတာပဲ။ ကိုကိုႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေရွာက္ရမွာေပါ့။ ဟီိးဟီိး"

"ေအး လုပ္ထား"

"စတာပါဗ်ာ။ ကိုကိုႀကီးရဲ့ဩဝါဒေတြကိုမွတ္တမ္းတင္ထားတာ။ သတိရတိုင္းနားေထာင္ရေအာင္"

ကြယ်ပန်းလေးတွေ ဝေမှဖြင့်ကွယ်.....Kde žijí příběhy. Začni objevovat