My Ex-Boyfriend Is My Professor (Under Edited)

CHAPTER 20

"Aalis kami para sa debate na gaganapin bukas."

Napatigil sa pagkain sila ng ianunsyo ko sa kanila ang pagalis ko bukas. Malakas ang kabog ng dibdib ko dahil sa kaba ng tahimik nila akong minamasdan na para bang kinikilatis ang pagkatao ko.

"Kasama ba si Jace diyan sa debate na yan?" Tanong ni Mama.

Pinagmasdan ko ang mukha ng aking ina at inisip ang nakita ko kahapon. Hindi rin ito nawala sa isip ko kagabi pagkauwi ko, it's like a bomb ready to explode in front of me, ang nakita kong lalaking kasama ng aking ina at kung maglambingan sa harap ko ay tila isa silang masyang mag-asawa and that was so painful to see.

"Hindi po..." Naging mahina ang boses ko bago ako lumunok dahil feeling ko ay may bumabara sa lalamunan ko. "Ako lang po kasi ang napili."

"Aba eh bakit mo lang ngayon sinabi sa amin yan, Tyrell? Hindi mo sinabing may debate kang sasalihan." Matigas na sabi ni papa na siyang nagpaiwas sa akin ng tingin sa aking Ina.

"Sasabihin ko naman po kaso halos hindi ko na kayo gaanong nakikita sa bahay." Sagot ko kay Papa sa paggalang na boses.

It's quite true, maliit lang naman ang bahay namin at apat lang kaming nakatira pero pakiramdam ko ang layo nila sa akin dahil sa hindi ko sila halos nakikita sa loob ng bahay.

Pilit kong iniintidi ang situtation nila ngunit nangibabaw sa aking isipan ang pagbabago ng aking pamilya. This is not us anymore, this is not my family anymore, they make me feel sad everytime na wala sila sa bahay sa pagkauwi ko at walang ku-kumusta sa akin sa pagbukas ko palang ng pintuan galing sa pagaaral.

I love my family but this house don't feel like a home to me anymore.

Nakita kong natigilan sila sa sagot ko bago mabilis na nakabawi at malungkot na ngumiti sa akin si Papa.

"Sensya na anak ha? Kailangan kasing kumayod ni papa eh."

"Naiintindihan ko po yun, Pa." Iintindihin ko na lang kahit pagod at ubos na ubos na ako kakaintindi sa kanila, pero hanggat kaya ko, kakayanin ko.

"Pero, Tyrell, sa susunod mag sabi ka ha? Hindi yung ginugulat mo kami." Ani ni mama sa akin na hindi ko binalingan ng tingin.

I bow down my head and sight silently to not them notice how disappointed I am to them. To my family. I once ask myself. Is this the happy family means? Because I never happy anymore. Dahil siguro ay ubos na ako at pagod ng umitindi sa kanila.

I know how to understand, but not all the time. I also get tired.

"Tyrell, Are you listening?"

Nabalik ako sa huwesyo ng hawakan ni Kuya ang magkabilang balikat ko at tinignan ako ng may pagaalala. Huminga ako ng malalim bago tumango sa kaniya kahit hindi ko na alam kung ano ang sinabi niya kanina pa.

"Peny for your thoughts?"

I shook my head. Wala naman kasi akong iniisip sadyang hindi ko lang talaga naintindihan ang sarili ko, malay ko bang nakatunganga napala ako sa kawalan at hindi ko namalayan na hindi lang pala ako ang tao dito sa bahay.

Binitawan ako ni Kuya at tinignan ako ng mariin kaya ngumiti na lang ako sa kaniya para naman maibsan ang pagaalala niya sa akin.

"C'mon help me pack your things." Ani niya.

Napatingin ako sa sahig ng kwarto ko ng makitang nagkalat ang mga damit dun kalaunan ay bigla na lang natawa ng mahina dahil nakalimutan ko na kung bakit nga ba kaming dalawa na lang ang nasa bahay at kung bakit nandito ang kapatid ko sa kwart ko.

"Ayosin na lang natin ulit dahil mukhang hindi na sila nagkasya dahil hindi naging maayos ang pakakapilo mo sa mga damit ko." Sabi ko bago hinablut sa kaniya ang bag at nilabas ang mga damit na nandun.