My Ex-Boyfriend Is My Professor (Under Edited)

CHAPTER 38

"Tyrell, anak? Halika kay papa,"

Hindi agad ako nagdalawang isip at lumapit sa kaniya, pinakandung n'ya ako bago niy ako niyakap ng subrang higpit.

I'm daddy's girl. Ika nga ng nila, saktan mo na lahat, wag lang ang babaeng, tatay ang haharap.

Kaya sa tuwing may nagtatankang umaway sa akin isinusumbong ko agad kay papa, si papa kasi ang palaging nandyan sa akin, palaging nalalapitan kahit minsan napakahigpit n'ya, si papa kasi ay super hero na ang tingin ko sa kaniya kaya sa tuwing nakikita ko siyang nahihirapan ay nasasaktan ako.

Hindi ko man sinabi sa kaniya ng derekta na mahal ko siya alam ko ramdam niya, alam ko masaya na siya at alam ko okay na sa kaniya ang iparamdam kong importante at mahal na mahal ko s'ya.

"Ano po yun, papa?" nakatingin ako sa bintana na nasa harapan ko, lulubog na naman ang araw at ang gandang pagmasdan nito.

"Pagwala na si papa.. palagi mong tandaan na hindi ginusto ni papa na iwan ka ha? Mahal na mahal kita, anak.. yan ang tatandaan mo,"

Pitong gulang pa lamang ako ng sabihin n'ya sa akin yun, kahit sa mura kong edad alam ko na wala talagang bagay na permanente sa mundo lahat nagbabago at lahat mawawala.

"Bakit ka po mawawala, papa?" nangunot ang noo kong nilingon sa likuran ang papa ko.

Maliit siyang ngumiti. "Basta tandaan mo.. pagnawala si papa mo.. wag kang sumuko sa buhay ha? Laban lang ng laban!"

Kahit hindi naiintindihan ang sinasabi niya ay ngumiti na lamang ako ng maligaya. "Laban lang ng laban!"

Sa murang edad ko ay natuto akong luban at tumayo, natuto akong maging malakas at wag magkaroon ng paki sa mga kapwang hindi marunong rumespeto.

Kaya hindi ko lubos maisip na paano kung iwan n'ya ako dahil pagod na siya? Paano kung oras niya na? Paano kung kunin na siya sa akin gayong kailangan ko pa siya? Natatakot ako. Natatakot na baka wala na ang super hero ko na ililigtas ako.

"Surrender to the hurts that follow you through this life..." Seryoso siyang tumingin sa akin, nakapatong ang dalawang siko sa lamesa habang nagsasalita ito. ".. face them and grow beyond them."

"Your psychiatrist.. you may know what I feel but.. you don't know what I been through."

Maliit siyang ngumiti sa akin bago napasandal sa sandalan ng upoan, umiwas ng tingin bago bumuntong hininga. Ang akala ko ay hindi na siya magsasalita ngunit nagkakamali ako.

"I don't know about you but some of the hurts I have experienced so far have been on repeat." Bumaling ang tingin n'ya sa akin. "Sure, they have looked a bit different each time I encountered them but at the core I was facing some of the same things over and over. Ignoring them didn't help.. they would go away for awhile only to present themselves again in a slightly different way. Eventually, I found myself asking and I want to ask you about that."

Hindi ako nagsalita

"What can you do that's different this time?" Tanong n'to sa akin na nagpawang sa akin.

Wala sa sariling napasagot ako. "Well, I could face it.." Nagaalangan kong sabi, hindi alam kung tama ba ang nasagot ko sa kaniya.

Tumatango siya tila ba sang-ayon din siya sa sinabi ko. "That was also I did. That was something different."

"Still, you hurt more.. mas lalo kang nasasaktan." Napangiti siya sa sinabi ko ngunit hindi naman niya pinansin at nagpatuloy sa sinabi.

"You know what? When I did that, things began to change." Napataas ako ng kilay. Of course, things will change if you face your problem, your battle alone.