ဆားယယ် [ အရိုင်းဆန်စွာ ပြေးလွှားခြင်း ]

Part 92 (unicode)

Part 92 ~

ဤနေ့ဟာ တိမ်ထူနေသော နေ့တစ်နေ့သာဖြစ်လေ၏။နေမင်းက ခေါင်းပြူမထွက်လာသေးပဲ၊လမ်းတစ်လျှောက်တွင် လမ်းမီးတိုင်တစ်ချို့လင်းနေလျှက်ရှိသည်။

ကျန်ချန်ရဲ့တိုက်ခန်းဆီသို့ သူ့ဆိုင်ကယ်ဖြင့်
အမြန်မောင်နှင်းနေချိန်တွင် ၊သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုတိုးဝှေ့ရိုက်ခတ်လာသည့် အေးစိမ့်စိမ့်လေနုအေးတစ်ချို့ကို ကုဖေး ခံစားမိလိုက်တယ်။
သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ကိုယ်လုံးကိုအေးမြ၍လန်း
ဆန်းသောလေထုက လွှမ်းခြုံထားသကဲ့သို့၊
ကျေနပ်ဖို့ကောင်းသည့် ခံစားချက်မျိုးလေး
ရနေ၏။

သူ ဆိုင်ကယ်မစီးဖြစ်တာ တော်တော်ကြာပြီ
ဖြစ်သည်။လီယန်ရယ်၊အခြားကောင်တွေနှင့်အတူအပျော်ခရီးသွားသည့်အခါမှသူထိုဆိုင်
ကယ်ကိုထုတ်စီးလေ့ရှိသည်။သူ ကျန်ချန်နှင့်အတူတွဲသွားတွဲလာလုပ်ပြီးနောက်ပိုင်းတော့ကုဖေး သူတို့်အဖွဲ့နှင့်အပြင် သိပ်မထွက်ဖြစ်တော့ဘူး။ မနေ့တစ်နေ့တုန်းက လီယုဖန်ကသူ့ဆီဖုန်းဆက်ပြီး ' ငါ့ကို စွန့်ပစ်သွားတဲ့ သူ
ငယ်ချင်းကောင်း " ကိုအောက်မေ့ပြီး ကဗျာတစ်ပုဒ်ရေးနေတယ်လို့တောင် သူ့ကို ပြောသွားခဲ့သေးတယ်။

သူ့တိုက်ခန်းနှင့် ကျန်ချန်တိုက်ခန်းသည် အ
ဝေးကြီးမဟုတ်ပေ။မော်တော်ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှာ သူမောင်းနှင်နေသည့်အရှိန်နှုန်းအားဖြင့်
စုစုပေါင်း ငါးမိနစ်ခန့်မျှသာ အချိန်ကြာ၏။

ကျန်ချန်တစ်ယောက် ဒေါသကို မထိန်းချုပ်
နိုင်တော့ပဲ၊သူ့နည်းသူ့ဟန်ဖြင့်လီဟွေ့နှင့်ထိပ်
တိုက်ဖြေရှင်းဖို့ရန်အောက်ထပ်သို့ ဆင်းသွား
မည်ကို သူ အနည်းငယ် စိုးရိမ်နေမိသည်။

ကျန်ချန်က လီဟွေ့နှင့်ရင်ဆိုင်ရာတွင် အခွင့်မသာတာမျိုး မဖြစ်မှာသေချာတယ်။လီဟွေ့
ကိုကူညီမည့်သူရှိတယ်ဆိုလျှင်တောင်၊ ကျန်ချန်ရဲ့တိုက်ရည်ခိုက်ရည်ကြောင့်အခြားတစ်
ဖက်က အပေါ်စီးရဖို့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။

သို့ဖြစ်စေကာမူ, ဤအချိန်တွေက တန်ဖိုးရှိတဲ့အချိန်တွေဖြစ်သည်။ကျန်ချန်က စာမေးပွဲ
အတွက်ပြင်ဆင်နေတဲ့ စီနီယာကျောင်းသားတစ်ယောက်ဖြစ်နေ၍၊ဒီလိုမျိုးပြသာနာတွေငြိစွန်းလာဖို့မပြောနဲ့ ။ သူ့စိတ်ကိုထိခိုက်သွားမဲ့တစ်စုံတစ်ရာရှိလျှင်တောင်ကိစ္စကြီးနေပြီ။