Meet me in San Bartolome Church (Malabon Series #4)

Chapter 50

"See? I told you!"

Halos madapa ako sa pag takbo para lamang mapuntahan si Steffa na nahulog mula sa kaniyang bike. Inalalayan ko siya para makatayo. Pinagpag ko ang mga dumi sa tuhod niya.

"I'm fine, Mama. Can't you see? I'm an adult now!"

"No! You are not yet an adult, Steffa! Listen to mama, for pete's sake!"

"Ma, don't worry. This wound would be part of my chilhood. Calm down, okay?"

"How? C'mon, let's go home."

Nandirito kami sa park. Inaya niya akong lumanghap ng fresh air pero may dalang bike. Ayoko sa lahat ay nag bike siya kasi na didisgrasiya siya palagi. Ayokong magkaroon si Steffa ng sugat sa katawan. Ang mamahal ng binibili kong products para sa balat niya tapos gagasgasan niya lang?

"One more minute, ma," tawad niya.

"Sige. One more minute then we will go home."

"Yes! Thank you!"

Hinayaan ko siyang mag laro sa park. Umupo ako sa bakanteng upuang kahoy. Maraming bata rin ang mayroong bike. Ang iba namn y nag lalaro ng habulan.

Missing my childhood days. Kahit madapa ako at umuwing may sugat, hindi ko iniinda iyon dahil naging masaya ang buong araw ko.

Dumaan kami saglit sa palengke para bumili ng paglain ni Steffa, miryende.

Nakaidlip siya sa may kusina kaya naman nag luto ako ng pagkain para pag gising niya, chibog na lang.

Bumuntong hininga ako.

Minsan ay dumadalaw si mama rito sa bahay. Hindi naman kami nag-iimikan. Hinihintay ko lang na kausapin niya ako. Kung ayaw niya naman, hindi ko ipipilit ang sarili.

Nakakapagod mag over think.

"Mama!"

Na bitawan ko ang hawak na sandok sa sigaw ni Steffa. Tumakbo ako papuntang sala kung saan siya nakahiga. Lumapit ako sa kaniya. Umiiyak si Steffa.

"Bakit? Anong nangyari, Anak?" Nag aalalang tanong ko.

"I don't know, Mama. Ang lungkot lang po. Hindi ko po alam ang dahilan pero ang bigat bigat ng dibdib ko." Itinuro niya pa ito. "Ang lungkot, Mama."

Parang piniga ng ilang beses ang puso ko dahil sa sinabi niya. I've been there, Anak. Alam ko kung gaano kabigat at kalungkot ang nararamdaman mo.

"Okay, Steffa, tingnan mo si mama," utos ko na ginawa niya naman agad. "You can do this, baby. Everything will be okay. Ano bang gusto mo, anak ko? Mag bike ka? Papasok ka sa music school? Papayagan na kitang gawin ang gusto mo para hindi ka nakakaramdam ng lungkot... Baby, what is it? Tell me... I'm you mama, okay? Hindi kita ija-judge kung ayan ang pinoproblema mo."

Hindi siya sa sumagot. Mas lalo niyang nilakasan ang pag-iyak dahilan para tumulo rin ang luha ko. Yinakap ko siya nang mahigpit para maramdaman niya na nandito ako palagi sa tabi niya.

"Mama... I... I don't know what to do anymore..."

"I'm always here. Mama will guide you, okay? Basta, Anak, huwag ka lang makakaramdam ng lungkot. Ang bata mo pa. Dapat enjoy ka. Huwah kong iisipin ang malulungkot na bagay. Tell me your problem, huh, Steffa? Come on. Mama will listen, Anak. Kahit ano pa ‘yan," pagsusumamo ko.

Hindi ako makakatulog kapag hindi sinabi ni Steffa kung bakit bigla siyang umiyak! Hindi ako patutulugin ng konsensiya ko!

"Kapag po nakakakita ako ng batang kasama ang papa nila, n-nasasaktan ako, ma. I don't know how to handle this pain... I know this is too much to ask pero can i see dada?"