PAP42

14.7K 396 67
                                    

PAP42

Cell and I decided to stay in Manila for the night. Umuwi kami sa kanyang bahay dito. Hindi pa ako halos nakakamove-on sa mga nakita ay may dumagdag na naman sa gulat ko. It's another mansion! Kakagaling lang namin isa ay may inuwian na naman kaming panibago!

"Don't act like you don't own one yourself," natatawang sabi saakin ni Cell habang pinapanood akong iikot ang mata ko sa bahay niya. Well, his parent's mansion is still bigger, but still!

"Iba naman 'yon!" I argued.

Hindi naman iyon binigay saakin at iisa lang iyon! Hindi katulad niya na may hiwalay pa! And our house is just... a little bigger than the usual type of house. Ito talagang mga nararating ko ngayon ang mansyon! Well? Ano bang aasahan ko pa?

The mansion looks very elegant and modern from the outside with its white paint with some touches of wood details. Kaya naman noong pumasok kami ay nagulat ako sa pagkakaiba noon sa labas. It surprisingly has a dark interior. The walls have intricate details like the stone used in it are very rare and expensive. Mas madami rin akong nakikitang gamit ng wood, hindi lang sa furniture. And considering that it's a little darker inside, there are a lot more lights around. Still, it doesn't ruin the mood. Hindi pa rin masyadong maliwanag.

It's amusing how much of him I see in every detail of this house. Masasabi mo talaga na sa kanya ito.

Nakangiti siyang lumapit saakin. "It's also your home now..." He scoped my waist using his arm so we could be closer to each other. Sunod kong naramdaman ang libre niyang kamay sa taas lamang ng aking tyan. "Our home..."

My lips automatically curved up. That sounds nice to hear.

Sobrang nakakapagod ang araw na 'to. There were a lot of discussions... I did a lot of thinking. It took me a lot of energy to maintain my composure even if I'm already panicking inside. I was bombarded with a lot of emotions. And finally, the day is already ending. And yes, no matter how difficult to overcome some days are, my consolation is the fact that I will have someone to come home to and for.

Hindi na katulad dati na tanging madilim na bahay lamang ang palagi kong natatagpuan tuwing umuuwi ako. It gives me so much comfort...

Niyakap ko pabalik si Cell at sinandal ko ang aking ulo sa kanyang dibdib. I felt him envelop me properly in his arms. Huminga ako ng malalim. God... what a tiring day.

"Uuwi pa tayo ng maaga bukas," paalala ko.

He chuckled. "Don't worry about it. Let's rest now, okay? You look really tired."

"Hmm..."

I can't miss work, that's why I really need to go back to Cavite tomorrow. I jumped early to bed so I would wake up early, too. Nakahanda na ako para sa pagpasok, para diretso na ako sa office.

"Wag na, ayos nga lang," sabi ko habang hinihila si Cell palayo sa pinto ng driver seat na dapat ay bubuksan niya na.

"I don't want to," nakakunot ang noo niyang sagot saakin. Hindi siya nagpabigat dahil madali ko siyang nahihila. Hindi man siya sumasang-ayon saakin ay hindi rin siya nagmamatigas.

Tumawa ako. "Kindergarten ka ba na ayaw magpaiwan? Ka-age ka ata ng pamangkin mo eh!" asar ko sa kanya para mainis siya at pumayag na ako na lang ang aalis.

His secretary called earlier. May biglaan siyang maagang meeting kaya naman ang original na plano niyang ihatid ako sa trabaho ay hindi niya na magagawa. But he still doesn't want it. Kanina niya pa sinasabi na people can wait for him. Pero ayoko namang magpa-VIP siya kung kaya ko namang mag-isa!

"Tss, ka-age na kung ka-age. I'll drive you back to Cavite first."

"Wag na nga! Kulit naman, maghahatakan lang tayo dito ng isang oras, sige! Tsaka uuwi ka naman mamaya ah?"

Pearl and PetalsWhere stories live. Discover now