Zeynepten...
Gözümü yavaş yavaş açıyordum, açmaya çalıştıkça sanki biri gözümü kapatmaya çalışır gibi izin vermiyordu yavaşca yerimde doğrulmaya çalıştım gücüm yetmedi nolmuştu bana, neden kendimi bu kadar kötü hissediyordum. Elimi gözümü açmak için yüzüme götürmemle birşeyin elimi çekmesiyle kendimde geldim gözümü açtığımda kolumda serum vardı, birinin ayaklanmasıyla karşımda Hakanı görmem bir oldu.
"Z-Zeynep, bben çok korktum, sabaha kadar gözünü açmayınca ben özür dilerim çok çok özür dilerim." Diyip hızlıca yanıma geldi serumlu elimi tuttu diğer eliyle saçımı okşadı ve yavaşca eğilerek öptü ve hemen yanıma oturdu, ağlamıştı hemde çok gözleri şişti onu hiç böyle görmemiştim üstü başı dağılmıştı birden gözümün önünden herşey geçti yalanlar, Onur, Babam, Annem kısacası bana yapılanlar.
"Sen neden burdasın." Dedim elimi çekerken gözleri gözlerimdeydi, ağlamamak için kendini zor tutuyor gibiydi.
"Ben senin için burdayım Zeynep, gözümün önünde yere düşünce korktum hemen kucakladığım gibi hastaneye getirdim seni arkamdan bağırdılar ama kapıyı kitlediğim gibi sürdüm arabayı." Dedi.
"Teşekkür ederim ama onca zamandan sonra seni karşımda görmek bana iyi gelmiyor, iyi gelmiyorsun bana." Dedim gözlerimden yaş akarken ellerimi saçımdan çekti yavaşça, gözlerini kaçırdı ve kapıyı açtı Doktor'u çağırdıktan sonra içeriye döndü.
"Evet nasılsınız Zeynep hanım." Dedi içeriye giren Doktor.
"Biraz daha iyi hissediyorum kendimi." Dedim.
"Evet bende yaptığımız tahlillere baktım gayet iyisiniz biraz daha dinleseniz iyi olur serum bitince çıkış yapabiliriniz geçmiş olsun." Diyip gülümsedi.
"Bbebek, oda iyi mi?" Dedi Hakan kekeleyerek.
"Bebek mi elimde ki rapora göre öyle birşey yok hatta siz belirtmişsiniz ultrasona bakın diye böyle birşey gözükmüyor?" Diyince içimden gülmek geldi kahkaha atmak istiyordum resmen.
"Yanlış anlaşılma oldu sanırım teşekkürler." Dedim gülümseyerek.
"Naptın sen ultrason mu istedin benden habersiz." Dedim.
"O kadar korktum ki hamile olmandan, duyduğumdan beri kendimi yedim bitirdim sağ ol sende hiç bozuntuya vermedin." Diyince gülmeye başladım.
"Neden korktun ki." Dedim gülerken.
"Herşeyin bitmesinden korktum ve ayrıca uzun süre sonra seni gülerek görmek çok iyi geldi." Diyip tekrardan yanıma oturdu.
"Herşey bitmedi mi zaten." Dedim.
"Hayır yeni başlıyoruz sana anlatıcağım o kadar şey varki hepsini açığa kavuşturucaz ve bu sefer inat edip beni bırakıp gitmiyiceksin dinliyiceksin." Diyince kalakaldım.
"Beni o gün Otel odasında bıraktığında benim için herşey bitti zaten." Dedim.
"Ben seni bırakmadım o gün aşağı ininceye kadar düşündüm, bütün hayatımı gözümün önüne getirdim sonra seni ne kadar sevdiğimi, değer verdiğimi anladım Handeye gittim biri var dedim tahmin ediyordu zaten seni bizi görmüş delirdi herkesi başımıza topladı yüzük kutusunu koydum annemgili aldırış etmeden odaya çıktım senin orda olucağını düşünerekten yoktun hediyeni bırakmışsın hızlıca bindim arabaya geldim Onur'un evine mutfakta annen vardı sordum seni gelmediğini söyledi sabah tekrardan geldim uçağın saatini verdiler sonrada kendimden geçmişim." Şoktaydım gözlerimden yaş akıyordu elimle yüzümü sildim Hakan yaklaşıp elimi tuttu gözünden akan yaşı eliyle sildi sonra benim gözümden akan yaşı sildi.
