Annemin beni kolumdan çekip hızlıca mutfaktan çıkarmasıyla ne olduğunu anlamadan kendimi bahçede bulmuştum gözümü anneme çevirdiğim sırada bana nefretle baktığını fark ettim tam o sırada Onur'un hızlıca yanımıza koşmasıyla arkamı döndüm.
"Zeynep iyi misin?"
"Kusura bakmayın Onur bey Zeynepte gidiyordu." Onur gözlerini gözlerimden çekmeden bana bakıyordu.
"Sanki siz zorla gönderiyormuş gibisiniz, yani bana öyle geldi." Demesiyle Onur'a gülümsedim.
"Ben annemle konuşmaya gelmiştim." Dedim birden.
"Hoşgeldin Zeynep, siz tek kalıp konuşun ben yukardayım bir ara banada vakit ayırırmısın senden özür dilemek istiyorum." Yalvarırcasına bana bakıyordu.
"Hayır bizim konuşcağımız hiçbir şey kalmadı ve Zeynep gidiyor." Annemin sert bir şekilde önüme geçmesiyle derin bir nefes aldım.
"O zaman biz konuşalım yani istersen vaktin varsa."
"Vaktim var aslında yani ama bahçede konuşsak olur mu?" Annemin bana kaşlarını kaldırmasıyla aldırış etmeden bahçeye yöneldiğim sırada arkamdan Onur'un geldiğini hissettim yavaşca çimlerin üzerine oturdum.
"İlk geldiğimizde yani buraya evinize bu çimlerde oturup ağlarken yanıma gelmiştin hatırlıyormusun?" Dedim.
"Hatırlamaz mıyım biraz olsun içini rahatlatmıştım." Diyip gözlerime baktı, "Ben sana o gün o şeyleri yaşattığım için özür dilerim o kadar içmiştim ki kendimde değildim naptığımı bilmiyorum, hatırlamıyorum o günden sonra ilaç tedavisine falan başladım zaten düzenli olarak piskolojik destek almaya başladım gerçekten ben böyle bir insan değildim Zeynep." Gözlerini çimlere çevirdiği sırada sırtına dokundum, benim yüzümden tüm bu olanlar annemle küsmem, Onur'a bunların olması hepsi benim hatam.
"Özür dilencek birşey yapmadın, o gün kendinde olmadığını biliyorum ben senden özür dilerim sana baştan söylemeliydim."
"Bende fark etmeliydim gözlerine baktığımda başka biri vardı, seninle olduğumda aklında, kalbinde başka biri vardı ama elimde değildi sana aşık oldum Zeynep keşke bana söyleseydin, senin Hakanla birlikte olucağın aklımın ucundan geçmezdi."
"Ben buraya gelmeden öncede onunka birlikteydim, otelde tanışmıştık orda çalışırken aslında sana söyledim her seferin yani olmaz dedim ama sonra üzüldüğünü görünce neyse boşversene hata yaptım evet ama Hakanı asla sana söylemezdim." Dedim.
"Haklısın kimse birşey bilmiyorken söylemezdin gerçekten seviyormusun onu yani seni asla bırakmıyıcağına inanıyormusun." Diyince duraksadım elimi karnıma götürdüm, gözlerim dolmaya başlayınca nefes aldım.
"Onur ben.." diyip sustum, kendimi toparlayıp devam ettim, "Ben hamileyim." Gözlerini karnımda olan elime çevirdi sonra önüne döndü.
"Ben ne diyiceğimi bilemiyorum yani şuan hayırlı olsun ne diyeyim." Diyince elimi karnımdan çektim.
"Ama korkuyorum onu doğurmaktan korkuyorum, ben anne olabileceğimi düşünemiyorum yani bir tarafan ailelerimiz, bir taraftan Hande'nin tehditleri ona zarar gelmesinden korkuyorum."
"Buna tek başına karar veremezsin, onunda canı var, babası var birlikte karar vermelisin onu severken ondan bir parçanın olmasını neden istemiyorsun ki oda istiyorsa, ben sevdiğim kadından bir parçam olsun isterdim." Diyince gözümden akan yaşları tek tek elimle sildim haklıydı doğru söylüyordu, buna tek başıma karar veremezdim.
"Onur ben seni üzdüğüm için, kırdığım için özür dilerim böyle olsun istemezdim o kadar iyi kalbin varki bunu hissedebiliyorum. Keşke hep arkadaş kalsaydık." Diyip istemsizce ona sarıldım.
