Hayat bana ne yaşatırsa yaşatsın, karşıma ne kadar kötü insan çıkarırsa çıkarsın, canım yansın alışmıştım bi yerlere tutunmayı asla vazgeçmemeye alışmıştım kendi kendime diyordum. O günün üstünden tam 3 gün geçmişti ve Hakanı 3 gündür hiç görmemiştim telefonlarıma, mesajlarıma cevap vermiyordu. Belkide arkadaşlarıyla oda İstanbula dönmüştür diye düşünüyordum.
"Zeynep hadi gel biraz hava alalım." İpeğin seslenmesiyle kendime geldim.
"Yok canım istemiyor." Dedim.
"Hadi ama kaç gündür sadece iş oda olmaz böyle." Diyince daha fazla kırmamak için yürümeye başladım otelden çıkıp havuzun kenarına gelince içime birşeyler olmaya başladı Hakanla en son kavgadan sonra burada konuşmuştuk.
"İpek gitmeyelim, sahile ben Hakanı görürüm diye korkuyorum." Dedim.
"Kuzum sen böyle yaptıkça daha kötü olursun ben sana söyliyim Hakanla kafayı bozduk senle sürekli onu düşünür olduk farkındamısın."
"Evet ama olmuyor onu düşünmeden bir saniye bile geçmiyor." Dedim.
"Biliyorum benim güzel arkadaşım emin ol Hakanın siniri geçince seni kendisi arıyıcak." Diyip bana sarıldı arasamıydım acaba Hakanı vakti gelmişmiydi derken telefonumu çıkarıp aramalarıma girdim Hakanı 2 gündür aramayı bırakmıştım hızlı bir şekilde Hakanın üstüne tıkladım çalıyordu ama bakmıyordu.
"Bakmadı mı?" İpek Hakanı aradığımı anlamış gibi bana bakıyordu.
"Bakmadı." Dedim.
"Gitsene o zaman belki odasındandadır." Diyince karar verdim ne olursa olsun gidip Hakanı bulucaktım İpeği sahilede bırakıp Otele geri döndüm merdivenlerden inip Hakanın ofisinin önünde durdum birkaç saniye öylece durdum ve kapıyı tıklattım.
"Gir." Hakanın sesiydi bu tek bir cümle, sert, öfkeli bir şekilde gir diyordu.
"Hakan!" Dedim içeriye girip aniden kafasını kaldırdı gözlerinden bana karşı öfke fışkırıyordu.
"Aramalarına, mesajlarına cevap vermediğim halde oda gelme cesaretini nerden buluyorsun." Diyince durdum bana bakışı, ses tonu o kadar korkutucuydu ki sesim titremeye başlamıştı.
"Hakan, ben seni merak ettim." Diyebildim.
"Bak beni merak edip etmediğini sormadım sana odama cesaretini nerden buldun diye sordum." Dedi.
"Beni anladığını sanmıyorum Hakan, senin karşına çıkıcak cesaretim bile yoktu ama seninle konuşmaya ihtiyacımın olduğunu farkettim konuşuncaya kadarda gidiceğimi düşünmüyorum." Dedim aniden yerinden kalktı ve bana yaklaştı sanki sarılsa herşey geçicekti ama sımsıkı kolumdan tutup kapıyı açtı ve sert bir şekilde beni dışarıya çıkartmaya çalışıyordu.
"Hhakan kolum çok acıyor bırakırmısın Hakann ahh!!" Diye bağırınca kapıyı kapatıp kolumu bıraktı bıraktığı an kolumda parmak izleri çıkmış kan toplamıştı kolumun acısıyla ve korkuyla yüzümden yaş akıyordu akmasına engel olamıyordum.
"Ben çok özür dilerim ne yaptığımı bilmiyorum gerçekten bakabilirmiyim koluna." Diyordu yüzünde ki pişmanlık o kadar belli oluyorduki eliyle yaşlarımı silmeye başladığı sırada geri çekildim.
"Bırak beni bir insanın canını acıttıktan sonra özür dilesende geçmiyor Hakan." Diye bağırıyordum.
"Ben sana gelme demiştim sinirime hakim olamadığımı söylemiştim Zeynep." Diyordu.
"Hakan ben hep sendenkorkarakmı yaşıyıcam ya napıyorsun sen ya daha kaç kere bana aynı şeyi yapıcaksın sen bitsin Hakan istediğin buysa Bitsin." Diyip kapıya yöneldiğim sırada arkamdan gelerek kapıyı kapattı beni kendine çekip belimi kavradı ve öpmeye başladı dudaklarımı hissetmiyordum sanki beni ilk öptüğündeki aynı his şimdi içimdeydi
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sonra birden durdu hafifçe dudaklarımdan dudaklarını çekti ve sarıldı. "Gerildin görüyorum, gerçi böylede tuhaf oldu sana bu kadar yakın görünüp uzak olmak beni bu hallere soktu işte seni o kadar özlemişim ki kendimden uzaklaştırmak istesemde yapamadım işte olmadı sana zarar vermemek için karşına çıkmadım aramalarına bakmadım kendime gelince sana da gelicektim ama sen bana geldin özür dilerim bütün aptallıklarım için özür dilerim." Dedi konuşunca şiir gibi konuşuyordu saatlerce onu oturup dinleyebilirdim.
"Bi an yani beni öperken beni hiç bırakma istedim ama gerildim evet seni o kadar özlemişim ki Hakan senin yanında nasıl davranıcağımı bile bilmiyorum sen bana ne yaparsan yap senden gidemiyorum." Dedim ve sarıldım.
"Kolun acıyormu hala?" Diye koluma bakıyordu.
"Biraz ama önemli değil gerçekten ben senden özür dilerim Hakan bütün herşey için yanlış anlaşılmalar için."
"Bunları konuşmayalım güzelim herşey geride kaldı unutalım artık ben seni o kadar yanlış anladım ki ne dersen de bana hepsi kabul sana her günü zehir ettiğim için ben özür dilerim." Dedi
"Ne olursa olsun birbirimze yalan söylemiyelim." Diyince gözlerini kaçırdı benden herzaman ki gibi birşeyler saklıyordu benden evet ama bir sır gibi çözemiyordum.
"Hakan, benden birşey saklamıyorsun değil mi sana hep birşeh dediğimde gözlerini kaçırıyorsun, geçiştiriyorsun." Dedim.
"Hayır birşey saklamıyorum sadece aramızda tatsızlık olsun istemiyorum."
"Sana inanıyorum ama eğer birşey varsa gerçekten şimdi söyle halledelim." Dedim.
"Hayır güzelim ben sadece artık seni düşünmek istiyorum, ilişkimize odaklanmak, uyandığımda yanımda olmanı istiyorum." Diyince gülümsedim.
"Seni deli gibi seviyorum, bunların olması için ilk önce Handenin olmaması gerekiyor sanki." Diyip göz kırptım yalandan da olsa gülümsedi ve tekrardan gözlererini kaçırıp sustu.
"Sahi sen Handeyle konuştun mu en son ayrılmak istediğini söylicektin seni sık boğaz ettiğimden değil merak ediyorum." Dedim.
"Zeynep ben ben ayrılamam yani şuanlık bunu ona söyleyemem bazı rahatsızlıkları var ama günü gelince ayrılıcağım onu sevdiğimi falan aklının ucundan geçirme sakın öyle birşey değil birdaha bu konuyu açmayalım güzelim..." dedi birşeyler sakladığından emindim gözlerini kaçırması bundadı işte Handenin hasta olduğunu falanda düşünmüyordum bir sırrı vardı ama çözemiyordum, anlayamıyordum onu seviyormu bunu da anlayamıyordum ama onu seviyordum ve birbirimizden ayrı kalmamızı istemiyordum.
•••Selam canlarr❤️ bu bölümü okuyup lütfen yıldızlamayı ve yorum yapmayı unutmayın bölüm uzunluğu sizce nasıl? Hakanın Handeden ayrılmama sebebi sizce ne? Bir sonraki bölüme görüşmek dileğiylee🥰•••
