1 yıl sonra... (Bodrum)
Bütün hikayelerin bir başlangıcı vardı oysa benim asıl hikayemin başlangıcı tesadüften ibaretti iki yol vardı önümde biri kendi yolum diğeri ise aşkımın yoluydu ve ben kalbimi seçtim, aşkımı seçtim tesadüfen tanıştım, tesadüfen aşık oldum ben tesadüflere inanırdım zaten ama en güzel tesadüfüm oydu nerden bilebilirdim bindiğim uçakta hayatımın anlamıyla tanışacağımı bilemezdim ve şimdi çok mutluyuz, birbirimizi çok seviyoruz. Otel açılışımızı özellikle bu günü seçtik kızımızın doğum gününde yeni başlangıçlara.
"Çok teşekkür ederiz Zeynep Hanım röportajınız için gözlerimiz Hakan beyi arıyor göremedik." Hakan'ın yanıma gelip elini belime atmasıyla ona döndüm.
"İşte burdayım konuklarımızla ilgileniyordum ve sizde karımı ele geçirmişsiniz kurtarmaya geldim bu güzel günümüzde sizi aramızda görmekten çok mutlu olduk ama şimdi içeriye dönmemiz gerek." Diyip elimden tuttup beni uzaklaştırırken eli hâlâ belimdeydi.
"Lütfen evimize dönelim gerçekten kalabalık bana göre değil ama sende gel lütfen Hakan kırma beni." Kedi gibi Hakan'a sırnaştıktan sonra onu ikna etmiştim bir yılda kendini o kadar işe adamıştı ki tamam hakkını yememeliydim bir o kadar bizimlede ilgileniyordu ama eskisi gibi değildi şirket, otteller, yurtdışı hayatımız tamamen değişmişti. Arabaya bindikten yaklaşık 20 dakika sonra evdeydik neyse ki ev ve Otel çok yakındı. Bodrumda ki evimize yerleşeli tam 1 sene olmuştu ve burası bana, bize iyi geliyordu bir daha hiç İstanbula dönmemiştik annem yanımıza yerleşmişti tam hayalimde ki gibi. Hakanın ailesine gelirsek babasıyla aram gayet iyi ama annesiyle sanırım hiç iyi olamayacağız ayda bir torununu ve Hakanı görmeye gelip birkaç gün kalıp benimle iletişime geçmeden geri dönüyor. Evet bu arada bizimde ilişkimize de yansıyor olsada artık alıştığım için çok sorun yapmıyorum görmezden geliyorum.
"Bu araba kimin." Hakanın seslenmesiyle dikkatimi toplayıp ona döndüm ve kaşlarımı çattım.
"Ben çıkarken yoktu." Endişeli bir şekilde eve doğru koşarken karnıma sancı girmesiyle yavaşladım panikten soluk soluğa kalmıştım ki annemi ve Öyküyü görene kadar.
"Anne bu araba kimin." Hakan kapıda annemi görünce hızlıca elinden Öyküyü alıp sarıldı, "Çok korktum." diye sayıklıyordu.
"Bir misafirimiz var oğlum." demesiyle Onuru kapıda görmem bir olmuştu.
"Onur sen nerden çıktın yani hoşgeldin bu ne güzel bir süpriz." Kereme sımsıkı sarıldıktan sonra içeriye girip bahçeye çıktık.
"Ben Öyküyü görmeye geldim doğum gününü kutlarız diye ama siz çoktan kutlamışsınız yetişemedim bende hediyesini getirdim." Onur de İstanbuldan aklına geldikçe çıkıp bize geliyordu uzun süre otelde kalıp Öyküyle vakit geçiriyordu tabi bu durum Hakanı hâlâ biraz gersede ses çıkartmıyordu.
"Çok iyi yapmışsın Onur geleceğini bilseydim beraber kutlardık." Diyip omzuna dokunduğum sırada Hakanla göz geldim.
"Ben yukarıdayım duş alıp gelirim." Bana göz devirip içeriye girdiği sırada arkasından kalktım tam merdivenlerde kolundan tuttum.
"Hakan bir sorun yok değil mi?" dedim.
"Yo hayır." diyip durdu ve arkasını döndü elini saçıma götürdü, "Sadece karımın bir erkeğe yakın davranmasını sevmiyorum." diyip alnımdan öpüp yukarıya çıktı. Tekrardan bahçeye çıktığım sırada Öykü çoktan annemin kucağında uyumuştu yanlarına yaklaşıp alnına öpücük kondurduktan sonra havuzun kenarında oturan Onur yanına yavaşca oturdum.
"Sen nasılsın, anlatsana nasıl gidiyor işler."
"Benim anlatıcak çok şeyim var yani biraz durumlar karışık asıl sen anlat içeriye girdiğinizde hiç iyi gözükmüyordunuz." İki avcumu sıkmaktan ellerim terlemişti derin nefes aldıktan sonra konuşmaya başladım.
