Kinderen van Praesidium

POV Caitlin - De mysterieuze envelop

De warme zonnestralen van de zomermiddag verwelkomen me als ik de school uit loop richting de fietsenstalling. Met een luidruchtige klik gaat mijn fiets van het slot af. Wat een gedoe vanmorgen. Ik moest wel lachen om Ashleys brutaliteit en eerlijk gezegd verdient meneer van der Berg dat wel. Ashley en ik zitten al vanaf groep 3 bij elkaar in de klas en we zijn hele goede vriendinnen. Zelfs toen was ze al gebekt. Soms zou ik willen dat ik ook iets meer durfde te zeggen.

'Hé, Caitlin.' Hanna komt buiten adem naast me fietsen, gevolgd door Tigo. 'Hoorde je ons niet roepen?' Hanna kijkt me aan.

'Sorry, ik zat in mijn eigen wereld.' Ik glimlach.

'Maakt niet uit,' zegt ze, 'maar Tigo en ik gaan in de stad een ijsje halen en ik vroeg me af of je zin hebt om mee te gaan.'

'Ja, leuk!'

We zetten onze fietsen op slot, bestellen een ijsje en gaan buiten zitten. Voor het begin van de maand september is het nog bloedheet.

'We mogen wel opschieten met onze ijsjes', zegt Tigo. Hij neemt een grote hap van zijn ijsbolletje, maar krijgt daar onmiddellijk spijt. 'Au, ik voel mijn mond niet meer', klaagt hij met zijn mond vol. Ik grinnik.

'De zomer is anders wel beter dan de winter', zegt Hanna. 'Nu hebben de bomen tenminste nog groene bladeren en is het niet zo koud.'

'Precies,' antwoord ik, 'in de zomer ben je veel vrolijker. Tenminste ik wel.'

'Inderdaad,' zegt Hanna, 'heb jij daar nooit last van dan?'

'Heel af en toe,' antwoordt Tigo, 'maar wisten jullie dat sommige mensen juist vrolijker zijn in de winter?' We kletsen nog even door over nutteloze dingen en stappen dan op.

Als ik thuis kom, doet Brechje meteen de voordeur open. Mijn zusje zit in groep acht, maar sinds ik van de basisschool af ben, wil zij daar ook zo snel mogelijk weg. Volgens mij kijkt ze tegen me op. Als ze met mij samen iets kan doen, zal ze die kans niet laten liggen. Eigenlijk snap ik dat niet. Zo cool ben ik niet.

'Heb je op mij gewacht?' Ik zet mijn fiets in de schuur.

'Ja, er is iets voor je bezorgd.' Ik loop met Brechje de woonkamer binnen. Ze pakt een envelop van de keukentafel en geeft deze aan mij. Ik pak de envelop aan en schenk wat te drinken voor ons in. Nadat ik naar alle verhalen van Brechjes schooldag heb geluisterd, ga ik naar de zolder. Ik laat me op mijn bed vallen en scheur de envelop open. Er zit een ketting in met een rode edelsteen. Hij is in de vorm van een ruit geslepen en ik schat dat hij twee cm groot is. Van wie zou dit zijn? Ik draai de envelop op zijn kop. Er dwarrelt een papiertje op de grond en ik pak het op. Ik lees het briefje:

Hou de edelsteen bij je en zorg dat je hem niet verliest. Gedurende de tijd zullen er meer aanwijzingen volgen.

Is dit een grap? Wat is dit voor onzin? Ik pak mijn mobieltje en app Ashley. Dit lijkt me echt weer zo'n grap voor haar. Ik leg mijn boeken op mijn bureau en begin aan mijn Engels huiswerk, maar ik kan me niet concentreren. Mijn mobieltje pingelt en het scherm licht op. Snel grijp ik mijn telefoon vast en kijk hoopvol naar het scherm. 'De groepsapp', fluister ik geïrriteerd. Waarom reageert Ashley niet? Normaal appt ze binnen vijf minuten terug. Wacht, ze zit natuurlijk nog op school in het lokaal van meneer van der Berg! Geen wonder dat ze niet reageert. Zuchtend klap ik mijn boeken dicht. Dit kan ook wel een andere keer. Ik kan me nu toch niet concentreren. Ik ga weer op mijn bed zitten en pak de envelop. Misschien staat er wel een teken op. Ik bekijk de envelop van alle kanten maar er staat niks op behalve 'Voor Caitlin'. Dat is niet het handschrift van Ashley. Ik lees het briefje nog een keer. Ik neem me voor dat het toch een grapje van Ashley is en dat ze iemand anders het briefje heeft laten schrijven. Dat klinkt eigenlijk wel logisch. Anders had ik het natuurlijk allang doorgehad.

'Caitlin, eten!' hoor ik Brechje van beneden roepen.

'Ik kom eraan!' Ik twijfel even, maar doe dan de ketting om. Ik loop naar beneden en ga aan tafel zitten.

'Wat eten we?'

'Spaghetti!' Brechje kijkt me enthousiast aan. Ik lach, spaghetti is haar lievelingseten.

'Van wie heb je die ketting?' vraagt Brechje terwijl ze spaghetti op haar bord schept.

'Die zat in die envelop.'

'Welke envelop?' Papa kijkt me nieuwsgierig aan.

'Er is vandaag een envelop voor Caitlin bezorgd.'

'Brechje niet met je mond vol praten', zegt mama streng.

'Van wie heb je hem gekregen dan?' Papa kijkt me verwachtingsvol aan.

'Dat weet ik niet, maar ik denk van Ashley. Brechje, heb je ook gezien wie die envelop bezorgde?' Ze schudt haar hoofd.

'Als toetje hebben we chocoladepudding. Lekker hè?' Ik knik en daarna begint Brechje meteen over haar schooldag te vertellen. Heel erg bedankt, denk ik. Dan is het gesprek over de ketting voor vandaag afgesloten.