Kinderen van Praesidium

POV Marnix - De mysterieuze afzender

In het museum wordt onze klas opgewacht door vier medewerkers. Een kleine, chagrijnige vrouw met een brilletje op haar neus doet het woord: 'Stilte! Ik vertel eerst nog even de basisregels van het museum. Het is verboden om te rennen, schreeuwen, eten of drinken. Houd je aan deze regels! Dat is iets wat voor ons heel vanzelfsprekend is, maar jullie pubers blijken dat toch lastig te vinden.' Ze stopt even en kijkt met een strenge blik rond. Dat werkt duidelijk op Tigo's lachspieren. Snel focus ik me op mijn schoenen, anders barst ik zo meteen ook nog in lachen uit. 'Wat is er zo grappig, jongeman?'

'Niks, mevrouw', zegt Tigo grinnikend.

'We hebben jullie klas in vier groepen van zes verdeeld. In de eerste groep zitten Ashley, Caitlin, Esra, Hanna, Marnix en Tigo. Jullie mogen met hem mee.' De vrouw wijst naar een man met grijs haar. Ik schat dat hij zo'n 55 jaar is. Hij ziet er vriendelijk en enthousiast uit. Misschien wordt de rondleiding dan toch nog een beetje leuk. Ik heb nu al medelijden met degenen die met dat vrouwtje mee moeten. Nou ja, bijna iedereen. Eerlijk gezegd vind ik het helemaal niet erg als Evy bij haar zit.

'Wij beginnen helemaal achterin. Volg mij maar', zegt de man. Terwijl we achter de man aan lopen, kijk ik goed om me heen. Ik ben het vreemde briefje dat we hadden gekregen nog niet vergeten.

'Wel leuk dat we bij elkaar zitten', zegt Esra.

'Goed', zegt de man. Hij stopt met lopen en draait zich naar ons om. 'Dit is het meest rustige deel in het museum. Hier kunnen we praten.'

'Praten?' vraag ik verbaasd.

'Over die edelstenen. Die heb ik jullie gegeven.'

'Waarom? Wie bent u?' Ashley kijkt hem argwanend aan.

'Ik ben Lendovicus, maar het is te gevaarlijk om het nu allemaal aan jullie uit te gaan leggen.' De man haalt uit zijn zak drie edelstenen. Een groene, een blauwe en een paarse. 'Deze wil ik nog aan jullie geven. De groene is voor Hanna, de blauwe voor Marnix en de paarse voor Ashley.'

'Hoe kent u onze namen?' vraagt Caitlin, terwijl ik, Hanna en Ashley de edelstenen aanpakken.

'Nogmaals, hier is het te gevaarlijk om het allemaal uit te leggen. Wat ik jullie wel kan zeggen is dat ik jullie al een tijdje in de gaten houd. Caitlin, wat jij zei over die edelstenen en de rare gebeurtenissen, dat is waar. Iedere edelsteen heeft zijn eigen kracht. Ik ga jullie leren hoe je die moet gebruiken, maar tot die tijd moeten jullie mij alle zes beloven om de edelstenen niet te gebruiken: magie is gevaarlijk.'

'Magie? U spoort niet!' Ashley slaat haar armen over elkaar, alweer. Volgens mij is dat echt een tic van haar.

'Geloof me. Daarom heb ik ook in de briefjes gezet dat jullie de edelstenen niet moeten verliezen. Als ze in de verkeerde handen vallen, is dat heel gevaarlijk. Tigo, waar is jouw edelsteen?'

'Hier in mijn broekzak.' Hij heeft de edelsteen met het touwtje aan één van zijn riemlussen vastgeknoopt.

Lendovicus knikt goedkeurend. 'Goed zo. Hebben jullie morgen na school tijd? Dan leg ik jullie alles uit.'

'Echt niet!' roept Ashley. 'Ik ga niet met u mee! Straks bent u een of andere enge kidnapper of zo!'

De man lacht. 'Dit is nu precies waarom ik jullie heb uitgekozen. Jullie zijn niet naïef en jullie geloven elkaar, zelfs als één van jullie iets beweert dat volgens jullie niet zou kunnen, zoals magie. Ik denk dat ik wel een manier heb om jullie te overtuigen. Marnix, zou jij je broer willen bellen?'

Ik ben verbaasd, maar ik doe wat hij vraagt. Ik zet mijn mobieltje op de luidspreker zodat we hem allemaal kunnen horen. 'Met Thomas.'

'Hoi, Thomas,' zegt Lendovicus, 'ik kan je broertje en zijn vrienden niet overtuigen. Dus jij mag een poging wagen.'

We horen Thomas lachen. 'Ik zei toch dat het je niet zou lukken? Goed, jullie kunnen Lendovicus vertrouwen. Ik zal er morgen ook bij zijn, dus geen zorgen.'

'Thomas, wat is hier aan de hand?' vraag ik verward. Wat is dit in vredesnaam voor iets raars? We zijn geen hoofdrolspelers in een mysterieuze film of een fantasieboek!

'Ik kan het je nu niet vertellen', antwoordt Thomas. 'Morgenmiddag zullen we alles uitleggen, oké?'

Ik zucht en kijk de rest aan. Iedereen knikt instemmend. 'Oké, we zullen er zijn.' Ik hang op.

'Ik zal jullie die rondleiding nog wel moeten geven', zegt Lendovicus.

'Of u geeft ons gewoon de antwoorden op de vragen die in dit belachelijke boekje staan', Ashley houdt het vragenboekje tussen duim en wijsvinger omhoog. Ze kan af en toe zo overdrijven. Dat boekje is niet besmet met een of andere enge ziekte.

Lendovicus zucht. 'Oké, ik werk hier toch niet. Ik doe maar alsof. Ik ben hier alleen gekomen om contact met jullie te zoeken.'

'Hoe bent u dan aangenomen?'

'Ik heb een ministratis-spreuk gebruikt, zodat ze naar mij luisterden.'

'Een wat?'

Lendovicus lacht. 'Een ministratis-spreuk zorgt ervoor dat mensen je gehoorzamen. Ik heb ze bevolen om mij voor één dag aan te nemen. Na vandaag vergeten ze dat ik hier ooit ben geweest. Ik zal jullie morgen alles vertellen wat jullie willen weten. Nu eerst de antwoorden op de vragen in dat boekje.'