Kinderen van Praesidium

POV Marnix - De highrail

We lopen achter Jozina aan het gebouw uit. 'We moeten een klein stukje lopen voordat we bij het station van de highrail zijn', zegt Jozina terwijl ze over haar schouder kijkt, zodat ze een beetje oogcontact met ons kan maken.

'De highrail?' Hanna trekt één van haar wenkbrauwen omhoog. Iets wat ik niet kan.

'Dat is het meest gebruikte vervoermiddel hier in de Magische Wereld', legt Thomas uit. 'Het is een soort van trein op een rails die boven de huizen ligt. Je kunt het je het beste voorstellen als de monorail die je ook in een attractiepark hebt.' We lopen verder door het stadje in de Magische Wereld. Er heerst een gezellige sfeer. Elk huisje heeft een balkon met bloeiende bloemen in de bloembakken en een verzorgde voortuin. Er is geen enkel huis dat een voortuin heeft met overwoekerde planten. Alle tuinen zien er keurig netjes uit. Elke magiër die ons passeert, groet ons met een knikje en elke keer geven wij ook een knikje als antwoord terug.

'Hier moeten we de trap op', zegt Jozina als we op een pleintje aankomen. We lopen de stenen witte trap op waar geen enkel kauwgompje op de grond plakt en er geen één snoeppapiertje op een van de treden ligt. Het is me hier sowieso al opgevallen dat alles heel schoon is. Thomas heeft me verteld dat alle magiërs die leden zijn van de Magische Gemeenschap erg begaan zijn met de natuur. Dat is waarschijnlijk de reden waarom niemand afval op de grond laat slingeren en dat alle tuinen goed verzorgd zijn. Als we de trap opgelopen zijn, gaat Jozina op een van de bankjes zitten. 'Dit is het station. De volgende highrail komt over tien minuten.' Ik en mijn vrienden leunen over het stenen muurtje en kijken naar beneden. Op het stadspleintje staan verschillende kraampjes waar van alles verkocht wordt: brood, vlees, groente, kleding, sieraden en noem het allemaal maar op.

'Het is hier echt zo mooi', zegt Caitlin.

'Ja, dat vind ik ook.' Ik kijk recht voor me uit. Het uitzicht vanaf dit highrailstation is adembenemend. Er staan nog meer rijen huizen die er gezellig uitzien. In de verte zie ik een heuveltje met een paar huisjes. Er wordt daar waarschijnlijk wat verbouwd. Ik voel dat de zonnestralen mijn huid verwarmen en een zacht briesje zorgt ervoor dat ik het niet té warm krijg. Het weer is hier momenteel perfect voor mij. Na tien minuten komt de highrail eraan. Precies op tijd. Het is een groen bakje met zwarte banken. Er zijn vier rijen voor twee personen en helemaal voorin is er nog een plek voor één persoon naast de plaats van de bestuurder. De magiër die de highrail bestuurd, stapt uit en groet ons vriendelijk. Jozina stapt voorin in naast de plaats waar de bestuurder zit. In rij 1 (de rij achter Jozina en de bestuurder) gaan Lendovicus en Thomas zitten. In rij 3 gaat Caitlin zitten. Ik wil naast haar gaan zitten, maar Ashley is me voor. Er gaat een steek van jaloezie door me heen.

Tigo trekt me aan mijn arm mee. 'Kom, dan gaan we achter Lendovicus en Thomas zitten.' Een tikkeltje chagrijnig ga ik naast Tigo in rij 2 zitten, terwijl Hanna en Esra op de laatste rij gaan zitten. We doen onze riemen om. Ik kijk schuin naar achter en zie Caitlin een beetje benauwd naar beneden kijken. Dan kijkt ze snel weg van de diepte waardoor we elkaar recht in de ogen aankijken. Ik geef haar een bemoedigende glimlach en draai dan snel mijn hoofd weg, omdat ik niet wil dat ze ziet dat ik rood word. Ik doe mijn riem om en kijk dan naar het station, maar de bestuurder is nergens te bekennen. Dan zie ik hem rechts van me aan komen lopen.

De bestuurder neemt plaats voor het stuur. 'Zo, ik heb mijn benen uitgestrekt en een lege blaas. Moet een van jullie nog naar het toilet?' Hij kijkt ons aan via de spiegel. We schudden allemaal ons hoofd. Wij zijn allemaal al naar het toilet geweest in het hoofdgebouw van de Magische Gemeenschap. 'Mooi, dan kunnen we gaan.' De bestuurder haalt de highrail van de rem af, maar hij komt amper in beweging.

'Zeg, trappen jullie wel mee of wat?' vraagt Thomas lachend.

'Trappen?' vraagt Ashley. In haar stem hoor ik een licht ongenoegen.

'Ja, dit ding komt niet vanzelf vooruit', antwoordt Thomas. 'Of dachten jullie soms dat de magiërs hun wereld vervuilen met uitlaatgassen om hun vervoermiddelen te laten rijden?' Dan pas valt het mij op dat er trappers voor elke bankje zitten. Ik zet mijn voeten op de trappers, maar ik krijg ze niet in beweging. Tigo volgt mijn voorbeeld en zet zijn voeten ook op de trappers. Ik kijk achter me en de meisjes doen hetzelfde. Ik probeer nog een keer te trappen en dit keer lukt het me wel. De highrail komt langzaam in beweging, maar gaat dan steeds sneller. Het kost me verrassend weinig moeite om te blijven trappen. Zo zwaar als het trappen net was, zo licht gaat het nu.

'Nu gaat het beter. Ik was al bang dat de hele weg zo moeilijk trappen zou zijn', zegt Esra.

Jozina kijkt achterom, zodat ze Esra aan kan kijken. 'Nee, hoor. In het begin is het even zwaar trappen, maar wij gebruiken wel magie om de highrails te laten bewegen. De spreuk kan de highrail echter niet in beweging zetten, maar zorgt er alleen voor dat de kracht die vrijkomt bij het trappen in veel meer bewegingsenergie wordt omgezet dan normaal.'

Ik kijk naar buiten en geniet van het uitzicht. Het is zo raar om te beseffen dat deze wereld er al die tijd al was en dat ik er helemaal niks vanaf wist. Het is nog raarder om te beseffen dat andere mensen er nog steeds niks vanaf weten en dat waarschijnlijk ook nooit gaan doen. Op mijn gezicht verschijnt een kleine glimlach. Ik ben blij dat ik het bestaan van deze wereld wel mag weten en ik geniet er met volle teugen van.