Kinderen van Praesidium

POV Caitlin - De spreekkamer

'Caitlin, je mond staat open', grinnikt Hanna. Snel doe ik mijn mond weer dicht. Het is een mooie grote kamer en ik had niet verwacht dat de magiërs zo hun vergaderingen zouden houden. De vloer is in de hele ruimte bedekt met een groot, beige, zacht vloerkleed. Er staan tientallen grijze, zachte stoelen in een cirkel. In elke stoel ligt een rugkussen in dezelfde kleur als de stoelen. Naast elke stoel staat een klein, rond, houten krukje waar je wat eten en drinken op kan zetten. De cirkel van stoelen wordt onderbroken door een tv. Aan de rechterzijde van de tv staat ook een whiteboard dat de magiërs makkelijk voor de tv zouden kunnen zetten als ze het whiteboard nodig zijn. Links van me hangt een schilderij van de Magische Wereld, achter me hangt een klok en staan er boekenkasten, rechts hangt een foto van een mooie natuurlijke omgeving, maar waar die foto genomen is, weet ik niet. Waarschijnlijk is de foto van het prachtige bos, hier ergens in de Magische Wereld genomen. Naast de foto zijn er ramen die veel buitenlicht doorlaten waardoor de spreekkamer erg mooi belicht wordt. Het lijkt wel een sprookje. 'Deze kamer is echt prachtig', zeg ik tegen Jozina en Lendovicus.

Jozina lacht. 'Zo ziet lang niet elk huis hier in de Magische Wereld eruit, hoor. Voordat je een verkeerde indruk krijgt. Het hoofdgebouw van de Magische Gemeenschap is gewoon heel erg belangrijk voor alle magiërs die aan onze kant staan. Daarom is er veel geld en tijd gaan zitten in het ontwerpen en maken van dit gebouw en alle kamers.'

'Wonen hier eigenlijk ook Hostis?' vraagt Esra.

'Ja, dat denken we wel. We hebben de afgelopen twee eeuwen al heel wat Hostis kunnen oppakken en gevangen kunnen nemen, maar er zullen vast nog wel wat Hostis zijn, die zich hier schuilhouden en in jullie wereld natuurlijk.' Jozina kijkt ons vriendelijk aan. 'Lopen jullie met mij mee naar de eetkamer?' We lopen richting de tv toe en dan valt het me pas op dat achter het whiteboard een deur zit. Jozina drukt de deurklink naar beneden en loopt als eerste de eetkamer in. Ik en mijn vrienden volgen en we worden verwelkomd door een heerlijke geur van vers gebraden kip. Lendovicus komt als laatste de kamer binnen en sluit de deur weer. Ik moet mijn best doen om mijn mond niet weer open te laten vallen van verbazing. Het is hier zo mooi! Er staat een hele lange houten tafel met allemaal houten stoelen. De tafel is al gedekt: er liggen lichtblauwe servetten en daarop staan de borden. Op de tafel staan ook verschillende potjes met zout, peper en water. Zowel links als rechts van de tafel staan verschillende tafels van een normale lengte met een wit kleed eroverheen. Daar staat het eten op. Er is zoveel keuze. Er staan fruitschalen op de tafel, vers brood, broodjes, hamburgers, cake, verschillende soorten taarten, kip, aardappeltjes, verschillende soorten groenten enz. Het enige wat ik eigenlijk niet zie liggen - wat ik persoonlijk ook niet zou missen - is vis. Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig wat daar de reden van is, maar ik durf het niet te vragen. Ik wil op geen enkele manier onbeleefd overkomen, maar Tigo denkt zoals altijd niet na en floept gewoon alles eruit: 'Waarom hebben jullie eigenlijk alles op tafel staan behalve vis en andere zeedieren?' vraagt hij.

'Omdat we geen ruzie willen met de Udraïsche magiërs', zegt Lendovicus lachend.

'De wat?' vraagt Ashley.

'Dat zijn de magiërs die in het water leven. Natuurlijk slapen ze wel gewoon in een bed, maar zodra ze wakker worden, vertrekken ze naar het water.'

'Hebben jullie ook een speciale naam voor de magiërs die op het land wonen. Ik neem aan dat jullie ook tot die magiërs behoren?' vraagt Esra.

'Ja, klopt. Wij zijn de Geaanse magiërs. Je spreekt de 'g' in dit woord uit als in het woord 'girl'.'

'Hebben jullie ook een naam voor ons?' vraagt Hanna nieuwsgierig.

'Jullie noemen we de antropoi', antwoordt Lendovicus.

'Nou, dat waren genoeg vragen voor nu', zegt Jozina. 'Ik zou zeggen, neem plaats. De lunch begint zo.'

Wij gaan zitten en de eerste magiërs arriveren al. 'Ik ben heel even naar het toilet. Blijven jullie hier?' Lendovicus loopt de eetkamer uit. Ik had liever gehad dat hij zijn toiletbezoekje iets eerder gedaan had, want nu zitten we met zijn zesjes ongemakkelijk aan de lange tafel. Ik voel me ook een beetje een buitenstaander als mens tussen al die magiërs. Ik begin zenuwachtig met mijn rechtervoet te draaien.

Alsof het allemaal nog niet ongemakkelijk genoeg is, komt er een magiër op ons afgelopen. 'Hallo, jullie zijn nieuw Kinderen van Praesidium?' We knikken. 'Ik zijn Marvin en ik zijn Udraïsch.'

'Aangenaam Marvin, ik ben Marnix en dit zijn mijn vrienden Caitlin, Ashley, Hanna, Esra en Tigo.'

'Marnix? Jij zijn broer van Thomas?'

Marnix knikt. 'Dat klopt.'

'Jij ook hydrokinese hebben?'

'Ja, we hebben dezelfde kracht.'

'Thomas zo aankomen.'

'Is Thomas hier?' vraagt Marnix verbaasd. Marvin knikt. Dan is het even stil.

'Ik leren Nederlands. Ik vinden lastig taal.'

'Nederlands is ook een lastige taal.'

'Ja, maar waarom leert u eigenlijk geen Engels?' vraagt Esra. 'Bijna iedereen in onze wereld kan wel Engels verstaan.'

'Boeken hier in Magische Wereld zijn Nederlands geschreven. Handiger om Nederlands leren. Ik leren Engels na Nederlands.' Marvin kijkt mij aan. Ik glimlach ongemakkelijk naar hem.

'Dus u gaat ook nog Engels leren?' vraagt Hanna. 'Misschien een kleine geruststelling: Engels is veel makkelijker dan Nederlands alleen de werkwoordtijden zijn wel veel moeilijker in het Engels. Het Nederlands is daar niet zo precies in, maar het Engels wel.'

'Wel regels zijn logisch?' vraagt Marvin.

'Ja, dat wel.'

'Ik denken Engels makkelijker zijn... eh.'

'Dan,' zegt Marnix, 'u denkt dat het Engels makkelijker te leren zal zijn dan het Nederlands.'

De magiër knikt. 'Precies.'

Tot mijn grote opluchting komen Thomas en Lendovicus aangelopen die dit ongemakkelijke gesprek onderbreken. Lendovicus verontschuldigt zich tegenover ons dat het zolang duurde, maar dat hij en Thomas elkaar tegenkwamen en in de gang hebben staan praten. Dan vraagt Thomas hoe het met ons gaat.

'Goed, we hebben onze eerste Hostis al gevangen genomen', antwoordt Hanna trots.

'Dat heb ik gehoord, ja. Goed gedaan.'

De eetkamer begint langzaam vol te lopen met magiërs. Ik zie dat Jozina ook weer naar ons toe komt lopen. 'Willen jullie een stuk kersentaart?' vraagt ze aan ons.

Thomas begint te lachen. 'Ik denk dat deze zes voorlopig even genoeg kersentaart ophebben.'

Ik glimlach. 'Ja, ontzettend bedankt, maar ik denk dat ik voor ons allemaal spreek als ik zeg dat we voorlopig geen kersentaart meer hoeven.'

'Dat is niet erg. De lunch begint over tien minuten. Lendovicus, Thomas, zou ik jullie nog even kunnen spreken?'

'Tuurlijk', antwoordt Thomas. Hij en Lendovicus staan op en lopen met Jozina mee.

'Nog tien minuten wachten? Dat overleef ik niet. Mijn maag rommelt als een gek.' Tigo staat op en pakt een appel uit de fruitschaal.

'Tigo, dat kun je niet maken! Doe eens niet zo onbeleefd!' roept Hanna vol ongeloof. Het gepraat van de magiërs valt langzaam weg en voordat ik het weet, staan er tientallen paren ogen naar Tigo te kijken.

Ashley staat op. 'Sorry, mensen... eh wezens... nee, ik bedoel tovenaars...' Ze schudt even snel haar hoofd. 'Magiërs! Ik bedoel magiërs. Sorry, maar Tigo is opgevoed door een roedel wolven.'

'Ja en jij bent dan zeker opgevoed door de groep apen die een eindje verderop woonden!' roept Hanna. Hanna en Esra gieren het uit van het lachen. Ik schrik als ik opeens voel dat mijn bovenarm vastgepakt wordt. Het is Marnix. Hij staat op en trekt mij ook omhoog. 'Kom, ik ken hier de weg een beetje. Snel wegwezen hier, want daar horen wij niet bij.' Marnix wijst naar Tigo en Ashley die beledigd kijken en Esra en Hanna die het nog altijd onbeschaamd uitschateren van het lachen. Ik laat me door Marnix de eetkamer uitslepen.