Kinderen van Praesidium

POV Caitlin - Kersentaart met... wormen?!

'Hé, wat ben je vroeg', zegt Marnix als ik de volgende dag om 13:15 uur bij hem op de stoep sta.

'Vind je dat heel erg? Als het niet uitkomt kan ik ook...' Ik wijs met mijn duim naar achteren.

Marnix kapt me af. 'Nee, joh, gekkie! Kom binnen. Ik ben alleen thuis dus ik verveel me te pletter.' Ik trek mijn jas uit. 'Heb je nog nachtmerries gehad van die gang gisteren?' vraagt Marnix terwijl hij de keuken inloopt.

'Nee, niet echt. Ik heb nou ook niet bepaald fijn gedroomd, maar de dromen die ik over die gang had, waren minder erg dan ik had verwacht.' Ik leun tegen het aanrecht aan.

'Ik snap wel dat je bang was. Ik vond die gang ook best wel eng.' Ik glimlach naar Marnix. Ik ben blij dat hij niet zo'n jongen is die vindt dat hij altijd stoer moet doen. Niet dat Tigo zo is, maar Marnix is toch anders in de positieve zin. Ik bedoel niet dat Tigo niet aardig is, maar... Ach, laat maar. Ik moet het eens afleren om ook mijn gedachten netjes te willen formuleren. Gedachten zijn van jezelf. Je mag denken wat je zelf wilt, want niemand anders kan het horen. Alhoewel, daar ben ik inmiddels niet meer zo zeker van: misschien is er wel een magiër die gedachtes kan lezen. Ik hoor Marnix fluiten. 'Joehoe, Caitlin!'

'Sorry, ik hoorde je niet. Wat is er?'

'Of je ook wat wil drinken.'

'Ja, graag. Heb je appelsap?'

'Zeker weten. Iets te eten pakken is op eigen risico. Je weet hoe mijn oma is. Ze propt iedereen die op bezoek komt helemaal vol met koekjes en taart', zegt Marnix lachend.

'Dat weet ik en daarom laat ik het maar bij die appelsap', zeg ik lachend. Als we uitgelachen zijn, valt er een ongemakkelijke stilte. Ik bestudeer de hele woonkamer en keuken, terwijl ik snel een nieuw onderwerp probeer te zoeken. Dan gaat de bel en Marnix loopt de gang op. Ik slaak een zucht van opluchting. Wie dat ook is, ik ben diegene super dankbaar!

Na een tijdje zijn we compleet en vertrekken we naar Marnix' oma. Marnix belt aan en de deur gaat open. 'Hallo, Marnix. Ik zie dat je je hele vriendengroep hebt meegenomen. Wat gezellig! Kom binnen. Willen jullie cola?' Het oude vrouwtje schuifelt snel de gang door.

'Ja, graag!' antwoordt iedereen.

'Ik lust geen prik, mevrouw', zeg ik. Altijd lekker gênant dit.

'Dat is helemaal niet erg, schat. Ik lust zelf ook geen prik, maar Marnix en Thomas houden van cola dus ik heb altijd een fles koel staan. Wil je wat limonade?' Marnix' oma kijkt me met een vriendelijke glimlach aan. Haar ogen twinkelen.

'Ja, graag.' We gaan met zijn allen aan de keukentafel zitten.

'Heeft u hulp nodig, mevrouw?' vraagt Hanna.

'Nee, blijf maar rustig zitten, kind. Ik kan alles nog prima zelf en noem me maar oma Neeltje.' Oma Neeltje zet de glazen op de keukentafel. 'Zo, kijk eens aan. Willen jullie er ook een stuk kersentaart bij?' Daar zegt niemand van ons nee tegen.

'Ik moet naar het toilet. Waar is de wc?' vraag ik.

'In de gang, rechts van je', antwoordt Marnix.

'Bedankt.'

'Vertel mij eens, wat hebben jullie de afgelopen weken zoal gedaan?' hoor ik oma Neeltje aan mijn vrienden vragen.

'Als we dat zouden vertellen zou u ons niet geloven', grapt Tigo.

'Nou, ik geloof heel veel, hoor. Vertel maar.'

Het is even stil, maar dan hoor ik Ashley antwoorden: 'Tigo is zo dom geweest om te mailen dat zowel zijn laptop als zijn mobieltje kapot was en dat hij daardoor zijn opdracht geschiedenis niet in kon leveren.'

Oma Neeltje begint te lachen. 'Dat is inderdaad niet zo slim, nee. Dat doet mij denken aan die ene keer...' Ik spoel door en was mijn handen waardoor ik de rest van het gesprek niet meer kan horen. Als ik de woonkamer inloop, begint iedereen te lachen.

'Dan heeft Tigo dezelfde genen als dat klasgenootje van u', zegt Esra met tranen in haar ogen van het lachen.

Oma Neeltje grinnikt. 'Ja, hij was sowieso een deugniet én een brutaaltje. Dirk zat meer op de gang dan in het klaslokaal.'

Ik ga weer zitten en prik met mijn vork in een stukje kersentaart. Net als ik een hap wil nemen, zie ik iets wat er niet in thuishoort. 'Oma Neeltje, er zitten wormen in deze kersentaart.'

'Ieuw!' roept Hanna.

Ashley trekt een vies gezicht. 'Gadver!'

'Wij hebben de kersentaart allemaal al opgegeten en niemand heeft wat raars geproefd. Weet je het zeker?' vraagt Esra.

'Ja, kijk. Er zitten wormen in de kersen.' Ik laat haar het stukje kersentaart zien.

'Je hebt gelijk, jasses!' roept Esra vol afgrijzen.

'Oma!' roept Marnix verontwaardigd.

'Ja, dat kan gebeuren. Geen zorgen, ik heb gisteren ook al een stuk op en ik ben er niet ziek van geworden en jullie zijn nog jong dus jullie zullen er waarschijnlijk ook weinig last van hebben.' Ze maakt een wegwerpgebaar.

'Maar oma...' begint Marnix.

'Ach, daar ga je toch niet dood aan?' zegt oma Neeltje terwijl ze mijn stuk kersentaart in een vuilniszak gooit. Ik grinnik om de lauwe reactie van oma Neeltje en de gezichten van mijn vrienden. Ik snap dat zij er momenteel wat minder hard om kunnen lachen dan ik. Gelukkig heb ik het op tijd gezien, want ik moet er niet aan denken om wormen in mijn maag te hebben.

'Zie het positief, meisjes. Jullie kunnen de komende dagen eten wat jullie willen en toch afvallen, omdat de wormen in jullie buiken al het voedsel opvreten.' Tigo maakt kronkelende bewegingen met zijn vingers om zijn woorden kracht bij te zetten.

'Tigo, stop! Ik krijg kippenvel!' gilt Hanna.

'Les 3, vertrouw nooit het eten van een ander, want voordat je het weet word je vergiftigt', fluister ik tegen Marnix.

Hij grinnikt. 'Die les moet LV inderdaad nog ergens tussen proppen.'

'Zeg, wat hebben jullie alle zes mooie edelstenen', zegt oma Neeltje. Ze gaat weer zitten. 'Ik kan mij nog herinneren dat Thomas ook zo'n blauwe edelsteen had.'

'Ja, klopt. Thomas heeft zijn edelsteen aan mij gegeven', zegt Marnix snel.

'Als jullie maar niet zo geheimzinnig gaan doen als Thomas. Ik stond een paar jaar geleden met hem te praten en hij was de hele tijd om zich heen aan het kijken, maar ik mocht absoluut niet weten waarom hij zo onrustig was.'

'Misschien had hij een afspraakje met Vera', zegt Marnix grinnikend.

'Vera! Ja, die Vera deed al net zo geheimzinnig. Het was diezelfde dag toen ze opeens aan kwam rennen en ze tegen Thomas zei dat hij snel mee moest komen en dat ik snel naar huis moest gaan. Er zaten zwarte verkoolde stukjes in haar haren. Ze zei dat ze een ongelukje had gehad met de krultang. Midden in de stad!' roept oma Neeltje ongeloofwaardig. We grinniken en onze blikken vallen op Tigo. Een kwartier later nemen we afscheid van Marnix' oma en gaan we weer naar huis.

'Doei, tot morgen!' roep ik naar Tigo en Hanna. Zij moeten de andere kant op.

'Willy, Wally en Wendy willen jou morgen ook heel graag zien!' roept Tigo terwijl hij wegfietst.

'Wie?' roep ik.

'Mijn wormen!' roept Tigo. 'Doei!'

Marnix, Ashley, Esra en ik beginnen zo hard te lachen dat we beginnen te slingeren waardoor onze fietsensturen bijna in elkaar haken. Daardoor wordt onze lachbui alleen maar verder aangewakkerd.

'Die spoort echt niet!' roept Esra lachend.

'Dat wisten we al', lacht Marnix.