Kinderen van Praesidium

POV Tigo - Wat is hier aan de hand?

Eindelijk! Daar zijn ze. Ik had tot nu toe geloofd dat het gewoon een flauwe grap was, maar nu ik ook zo'n edelsteen heb gekregen, begin ik toch een beetje te twijfelen. Of zijn we allemaal gek geworden?

'Ben je alleen thuis?' Caitlin en Marnix zetten hun fiets op slot.

'Ja, kom. De edelsteen ligt op mijn kamer.' We lopen met zijn drieën naar boven. Marnix ploft op mijn bed.

Caitlin pakt de edelsteen op en bestudeert hem aandachtig. 'Deze heeft precies dezelfde vorm als die van mij. Alleen is hij oranje en die van mij rood.'

'Dit is het briefje dat er bij zat.' Caitlin pakt het briefje aan en leest hardop voor: 'Houd de edelsteen bij je en zorg dat je hem niet verliest. Gedurende de tijd zullen er meer aanwijzingen volgen.'

'Dit is echt heel raar', zegt Caitlin ongelovig.

Marnix staat zo plots op dat ik ervan schrik. 'Er gebeurt nu wel een keer wat spannends', zegt hij. 'We weten niet wie jullie die edelstenen en briefjes heeft gestuurd. Dus als we dat nou eens uitzoeken?' Marnix klinkt heel enthousiast.

'Wat als het een flauw grapje is? Dan staan we mooi voor paal. Stel dat het Evy is of iemand anders uit onze klas? Hebben jullie zin om dan uitgelachen te worden?' Ik zie het al helemaal voor me.

'Niet als we zeggen dat we er wel lol in hebben gehad om dit uit te zoeken', zegt Caitlin.

'Precies! Dus zullen we een lijstje maken waarop we de dingen zetten die we al wel weten?'

'Oké, jullie hebben gelijk. Dus wat weten we?' Ik pak een pen en een kladblokje.

'De edelstenen hebben dezelfde vorm en de briefjes zijn in hetzelfde handschrift geschreven', zegt Caitlin.

'Degene die dit heeft gestuurd, weet jullie namen en waar jullie wonen.' De rillingen lopen over mijn lijf. Marnix heeft gelijk. Wat als degene die dit heeft gestuurd geen goede bedoelingen heeft? Tigo, doe niet zo stom!

'Dat is alles wat we tot nu toe weten. Willen jullie wat drinken?' We lopen weer naar beneden. Ik schenk voor ons alle drie limonade in. Ik ga ook aan de keukentafel zitten en leg het kladblokje naast me neer. Niemand zegt wat en ik concentreer me op de merel die buiten vrolijk zit te fluiten.

'Is dit écht alles wat we weten?' Marnix staart naar het kladblokje dat naast me ligt. Ik denk diep na om er zeker van te zijn dat we inderdaad niks over het hoofd gezien hebben, maar dan begint de limonade in mijn glas opeens te koken. In een reflex trek ik mijn handen terug en dan voel ik pas dat mijn handen pijn doen.

'Dat kan niet', zegt Marnix meer tegen zichzelf dan tegen ons. Hij kijkt ongelovig naar de limonade die inmiddels alweer gestopt is met koken. Ik loop snel naar de keukenkraan en laat het lauwe water over mijn handen stromen.

'Jongens,' zegt Caitlin bijna fluisterend, 'dit klinkt misschien raar, maar volgens mij komt dat door die edelsteen.'

'Hoe bedoel je? Dat kan toch niet?' Ik droog mijn handen af. Daar voel ik bijna niks van en het lijkt er niet op dat ik er brandwonden aan heb overgehouden, dus het zal allemaal wel meevallen.

'Met biologie sneed ik me, weten jullie nog? Maar toen was mijn wond opeens weg.'

Marnix knikt. 'Jij hield je hand op je wond en Tigo hield zijn handen op zijn glas.'

'Het klinkt allemaal heel sprookjesachtig, maar volgens mij heb je wel gelijk. Ongelofelijk.' Meer woorden heb ik er niet voor. Ik pak de edelsteen uit mijn broekzak. 'Dus dit steentje geeft me de gave om dingen op te warmen?'

'Ik denk het wel', zegt Caitlin. Ik kan aan haar zien dat zij, net zoals ik en Marnix, ook ontzettend veel moeite heeft om het te geloven.

'Zal ik dat erbij schrijven?' Marnix houdt het kladblokje omhoog. Ik knik verward. Ik heb een sterk gevoel dat mijn ogen me voor de gek houden, maar omdat Marnix en Caitlin het ook hebben gezien, weet ik dat het echt gebeurt. Dat is zo raar om te beseffen. Toch hou ik er rekening mee dat ik binnen vijf minuten wakker word en erachter kom dat het allemaal een droom was. Dat zou nog eens een grote tegenvaller zijn, want hoewel al deze gebeurtenissen super vreemd zijn, is het wel gaaf.