Kinderen van Praesidium

POV Ashley - De invaller

Na ontzettend lang trappen, ben ik kapot. Gelukkig zijn we aangekomen bij het volgende station en lopen we naar de gevangenis. 'Dit is het rechtsgebouw en boven zit de gevangenis.' Jozina loopt voor ons uit de wenteltrap op. Fijn, alsof ik vandaag al niet genoeg lichaamsbeweging heb gehad. 'Hier zijn dus de gevangenissen. Achter elke deur zit een Hostis opgesloten. Aan de hand van hoe erg de misdaad was die ze gepleegd hebben, zitten ze hier of levenslang vast of tijdelijk.'

'Tijdelijk? Is dat niet gevaarlijk voor ons?' vraagt Esra. Die vraag wilde ik ook stellen, want ik heb er niet zoveel trek in om vermoord te worden door een of andere Hostis die opeens voor onze neus staat, omdat hij boos is dat we hem ooit hebben verslagen en opgesloten.

Jozina schudt haar hoofd. 'Nee, daar hoeven jullie je geen zorgen om te maken. Alle Hostis die vrijgelaten worden, krijgen een enkelband om die onmogelijk te verwijderen is. Met behulp van deze enkelband kunnen we zien waar de Hostis is en door de magie kan de Hostis niet meer naar de aarde komen.' Jozina leidt ons rond en vertelt nog wat dingen over de gevangenis. Het interesseert me allemaal niks. Het is een gewone gevangenis waar niks speciaals of spannends aan is. Gapend loop ik achter Jozina aan en ik ben blij als we eindelijk klaar zijn. We nemen afscheid van Jozina en gaan daarna weer terug naar huis. Lendovicus doet zoals beloofd een lanthano-spreuk, zodat de rest alles weer vergeet en wij morgen niet in de problemen komen omdat we gespijbeld hebben.

De volgende ochtend na een uur geschiedenis en aardrijkskunde, hebben we wiskunde. We lopen zoals gewoonlijk het lokaal binnen, maar dit keer is het niet de wiskundedocent die binnen komt lopen, maar de directeur gevolgd door een kleine, jonge man met een ontzettend arrogante blik. De directeur gaat voor de klas staan en schraapt zijn keel. 'Klas 2a, mag ik even jullie aandacht?' Meteen wordt het stil.

'Dank jullie wel. Ik wil jullie graag voorstellen aan meneer Bengelkamp. Hij gaat jullie de rest van het jaar wiskundeles geven, omdat meneer Kok de rest van het jaar niet meer in staat is om les te geven.'

'Nee, ik denk dat meneer Kok kooklessen is gaan geven', hoor ik Tigo grinnikend achter me fluisteren. Zuchtend rol ik met mijn ogen. Tigo en zijn stomme, niet grappige grapjes toch altijd. Naast me steekt Caitlin haar vinger op.

De directeur geeft een kort knikje naar haar. 'Ja, Caitlin?'

'Er is toch niks ergs gebeurd? Mogen we een beterschapskaart voor hem maken?'

De directeur glimlacht. 'Bedankt voor je bezorgdheid, Caitlin, maar meneer Kok is niet ziek.'

'Oké', zegt Caitlin zacht terwijl ze langzaam rood word. Ze staart naar haar tafel. Caitlin wordt altijd rood als ze de beurt krijgt, ook al heeft ze zelf haar vinger opgestoken. Ik weet hoe vervelend ze dat vindt en ik heb vorig jaar geprobeerd om haar er vanaf te helpen, maar dat lukte me niet.

'Waarom is meneer Kok dan niet op school als hij niet ziek is?' vraagt Britt.

'Dat kan ik vanwege zijn privacy niet vertellen.'

'Waarom niet? Wij moeten toch ook altijd een goede reden hebben om niet op te komen dagen? Dan moet hij dat ook!' roept Tigo door het klaslokaal heen.

'Ten eerste, jongeman, steek jij je vinger op als je iets wilt vragen. Ten tweede, hoeft meneer Kok helemaal geen geldige reden aan jullie te vertellen. Ik weet waarom hij voorlopig afwezig is en dat is een goede reden.'

'Maar...'

'Nee, Tigo. De reden van zijn afwezigheid gaat jou helemaal niks aan.' Aan de stem van de geïrriteerde directeur kan ik horen dat hij moeite heeft om niet boos te worden. 'Meneer Kok is niet de minister-president en hoeft zich dus niet om elk klein dingetje te verantwoorden.'