Kinderen van Praesidium

POV Esra - Tijd voor actie

'Nu is het genoeg! We gaan degene die jullie deze edelstenen heeft gestuurd ontmaskeren.' Ashley kijkt vastberaden. We zitten in de aula. Eigenlijk zijn we al uit, maar toen ik thuiskwam, vond ik ook zo'n edelsteen in een envelop. Die van mij is geel. Aangezien niemand van ons alleen thuis was, zijn we weer naar school gegaan.

'Hoe wil je dat gaan doen dan?'

'We wachten hem op.'

'Hoe dan? Hij komt onder schooltijd en bovendien hebben we morgen een schooluitje.' Caitlin zit met haar ketting te spelen.

'Mag ik erop wijzen dat we niet weten of het een hij of een zij is?'

'Kom op, Tigo. Meisjes halen dit soort domme grapjes niet uit. Dit is weer typisch zo'n jongensstreek.' Ashley kijkt Tigo licht geïrriteerd aan.

'Meisjes kunnen anders ook flauwe streken uithalen en het is geen grap! Die edelstenen doen echt iets!' roept Tigo uit.

'Ssst, niet zo hard', sist Marnix.

'Het is niet dat ik jullie niet geloof, maar kunnen jullie het bewijzen door het nog een keer te doen?'

'Ashley, weet je dan niet hoe dit soort dingen werken?' zeg ik.

'Hoe bedoel je?'

'Heb jij dan nooit gehad dat je iets ongelofelijks deed, maar dat niemand keek. Toen je het nog een keer probeerde, terwijl er wel mensen keken, lukte het niet meer. Heb ik gelijk of heb ik gelijk?'

'Oké, je hebt gelijk.'

'Maar even terug naar de vraag hoe we hem óf haar gaan betrappen. Ik denk niet dat dat kan. Als de postbode ...'

'De brief is niet door de postbode bezorgd,' kap ik Hanna af, 'er zat geen postzegel op de envelop.'

'Ik heb samen met Caitlin en Tigo opgeschreven wat we weten.' Marnix pakt een kladblokje uit zijn tas en leest alles voor wat ze erop hebben geschreven.

'Ik denk eerlijk gezegd niet dat we hier wat mee opschieten', zeg ik voorzichtig. 'Ik vind het wel een goed idee om alles wat we weten op een rijtje te zetten, maar we weten nog veel te weinig.'

'Sorry, jongens. Ik heb beloofd dat ik om vier uur thuis zou zijn.' Caitlin staat op.

'Het is ook wel genoeg geweest voor vandaag. We komen toch niet veel verder.'

Terwijl ik naar huis fiets, probeer ik mezelf te overtuigen dat Ashley gelijk heeft en dat het gewoon allemaal een grap is, maar hoe verklaar je dan die rare dingen die er gebeurd zijn? Ik adem de buitenlucht diep in, in de hoop dat ik dan weer wat helderder na kan denken en misschien wel een logische verklaring voor dit alles kan verzinnen. Helaas, een logische verklaring vind ik niet en ik krijg alleen maar hoofdpijn. Ik slaak een diepe zucht. Al dat gedoe met die edelstenen zit mij niet lekker.