Kinderen van Praesidium

POV Hanna - Er klopt iets niet

'Ja, dank u wel. Begin jij hier? Dan begin ik op de tweede verdieping.' We hebben net allebei een vuilniszak van de conciërge gekregen.

Caitlin knikt. 'Is goed. Ik vind dit wel raar, hoor.'

'Ja, ik ook. Wie heeft er nu ook zoveel poppen?' Ik loop naar de tweede verdieping toe en stop de poppen één voor één in de vuilniszak. Er is letterlijk een handje vol leerlingen aanwezig. Het is maar een vreemde stilte die in de school hangt voor wat een normale donderdagmorgen zou moeten zijn. Geen geschreeuw van de eersteklassers, geen lawaaierige scooters die het schoolplein op rijden, gewoon helemaal niks.

Ik word uit mijn gedachten gehaald door een onbekende stem: 'Excuseer, meisje. Wat is jouw naam?' Ik draai me om naar de man die er nogal vreemd uitziet. Hij heeft rood haar tot op zijn schouders, een bril met ronde dikke jampotglazen en hij heeft een hoedje op. Ik bekijk hem van top tot teen. De man heeft nette, zwarte schoenen aan, een beige broek met een zwarte riem en een rood jasje. Hij kijkt mij aan met een glimlach die vriendelijk zou moeten overkomen, maar mijn nekhaartjes gaan meteen overeind staan bij het aanzien van die grijns.

'Dat gaat u niks aan. Kan ik u ergens mee helpen?'

'Nee, brutaaltje, ik kan hier de weg prima zelf vinden.' Boos loopt de man naar beneden.

'Oké', zeg ik verbaasd tegen mezelf. Wat een rare gast, zeg. Ik wil de volgende pop in de vuilniszak stoppen, maar dan voel ik gebonk op mijn hand. Ik frons mijn wenkbrauwen en leg mijn duim op de 'borstkas' van de pop. Is dat nou mijn eigen hartslag die ik voel of is dat van de pop? Ik leg mijn oor tegen de pop aan. Ongelofelijk! Ik hoor een hartslag. Met twee treden tegelijk storm ik naar beneden. Bij de laatste paar traptreden wil ik toch echt te snel en ik val op de grond. Een paar leerlingen uit de bovenbouw lachen me uit, maar het kan me niks schelen. Ik moet naar Caitlin toe. In de aula kijk ik snel om mij heen, maar Caitlin is nergens te bekennen. Ik loop verder en dan zie ik dat ze bij de hoofdingang staat. 'Caitlin!' zeg ik buiten adem.

'Ben jij nu al klaar? Ik nog langer niet, hoor. Die poppen staan zelfs buiten.'

'Caitlin, de poppen,' hijg ik, 'ze...' Voordat ik mijn zin kan afmaken slaakt Caitlin een gilletje. 'Wat? Wat is er?' vraag ik geschrokken.

'Kijk, de ogen van de pop.' Caitlin duwt de pop in mijn handen. 'Die bewegen', fluistert Caitlin bijna onhoorbaar.

Ik kijk naar de ogen en inderdaad. 'Caitlin, er klopt iets niet. Ik voelde net ook al een hartslag bij een van de poppen. Ik denk dat de eerste Hostis toegeslagen heeft.'

'Wat? We zijn nog helemaal niet klaar met onze opleiding! Hoe kunnen we nou die Hostis verslaan?' roept Caitlin in paniek.

'Ssst, niet zo hard praten. Trouwens, dat lukt ons wel. We weten al hoe we onze krachten moeten gebruiken en hoe we een Hostis gevangen kunnen nemen. Het komt allemaal goed. Kom, we gaan de rest halen.' Net op het moment dat ik en Caitlin de school weer inlopen gaat de bel. Al snel zien we Marnix, Tigo, Ashley en Esra lopen. 'Jongens, wacht!' roep ik. De vier blijven staan en ik ren naar ze toe. 'We hebben een probleem. We moeten naar LV.'

'Onze eerste vijand? Cool!' roept Tigo.

'Niet... zo... hard.' Na elk woord stop ik even met praten om mijn woorden extra kracht bij te zetten. Inmiddels begin ik behoorlijk geïrriteerd te raken. Of zijn het de zenuwen? Ik weet het niet.

'Wat is er precies gebeurd?' vraagt Esra.

'De poppen hebben een hartslag en hun ogen bewegen', antwoordt Caitlin.

'Dat is inderdaad niet normaal', zegt Marnix.

'Precies, dus we moeten gaan.' Ik wacht even, maar mijn vijf vrienden blijven me stom aanstaren zonder in beweging te komen. 'Sta daar niet zo te gapen!' roep ik geïrriteerd. 'Fietsen pakken en wegwezen!'

'Maar Hanna, we hebben wiskunde en als ze erachter komen dat ik een les gemist heb dan...'

'Lennie zorgt er toch voor dat ze alles weer vergeten?' onderbreekt Ashley Caitlin. 'Dus daar hoef je je geen zorgen om te maken.'

'Maar wat als dat niet werkt?'

'Caitlin, dit is een boze, koude wereld, maar je mag toch wel een beetje vertrouwen hebben in je medemagiër.' Ik pak Caitlins pols vast en trek haar mee. We hebben nu wel genoeg tijd verspild.

'Hallo, jongens. Ik neem aan dat er wat aan de hand is?' zegt Lendovicus als we in zijn woning staan.

'Ja, anders zou Caitlin echt geen wiskundeles missen', zegt Ashley met een spottende ondertoon. Ik werp haar een vernietigende blik toe.

'Er is inderdaad iets heel raars aan de hand', zegt Marnix. 'Vanmorgen stond de school ineens vol poppen.'

'Ja en toen moesten ik en Hanna van de directeur die poppen op gaan ruimen, maar Hanna kwam erachter dat de poppen een hartslag hebben en ik zag de ogen van één van de poppen bewegen', legt Caitlin uit.

'Ook lijken de poppen verdacht veel op onze klasgenoten en andere leerlingen in de school', voegt Esra eraan toe.

Lendovicus schrijft snel op wat wij gezegd hebben en bestudeerd de informatie nog een keer. 'Hmm, dan zijn jullie klasgenoten waarschijnlijk in poppen veranderd, maar dat kan zo'n beetje elke Hostis. Zo'n spreuk is niet zo ingewikkeld. Om de mensen dan ook echt te laten leven terwijl ze een pop zijn, is al een ander verhaal dus het moet een wat oudere Hostis zijn met al heel wat ervaring op het gebied van magie.'

'Weet u al wie we te pakken moeten nemen?' vraagt Tigo. Hij wrijft zijn handen in elkaar. Het is duidelijk dat hij er veel zin in heeft.

Lendovicus schudt zijn hoofd. 'Nee, jongen. Dat gaat niet zo snel. Hebben jullie nog wat anders? Was er bijvoorbeeld iemand die zich vreemd gedroeg? Sommige ervaren Hostis kunnen de gedaante van iemand anders overnemen of kopiëren.' Lendovicus kijkt ons verwachtingsvol aan, maar hij baalt zichtbaar als we onze hoofden schudden.

'Of wacht!' roep ik. Zes gespannen blikken kijken in mijn richting. 'Ik zag een rare man in de school. Ik heb hem nog nooit eerder gezien.'

'Hoe zag die man eruit?' vraagt Lendovicus. Hij gaat klaar staan met zijn kladblokje en potlood.

'Hij had rood haar, een bril met ronde dikke glazen en hij had een rood jasje aan en een zwart hoedje op.' Nadat ik dit vertel, legt Lendovicus onmiddellijk zijn potlood en papier neer. Hij loopt naar de kast en bladert door wat dossiers. Dan pakt hij een dossier en slaat hem open. Lendovicus laat mij een foto zien van de man die ik ook in de school heb gezien. Onder de foto staat de tekst: Gezocht, Floris Singel. Heeft u deze Hostis gezien? Neem dan zo snel mogelijk contact op met de Magische Gemeenschap. 'Zag hij er zo uit?' vraagt Lendovicus hoopvol.

'Ja, dat is hem!' roep ik enthousiast.

'Dan blijven jullie even hier. Ik ga naar de Magische Gemeenschap. Ik ben zo terug.' Lendovicus opent zijn mond om een spreuk uit te spreken, maar dan kijkt hij ons ineens bezorgd aan. 'Hanna, heb je hem verteld hoe je heet?'

'Nee, dat wilde hij wel weten en hij reageerde overdreven boos toen ik mijn naam niet wilde zeggen.'

'Gelukkig maar.' Lendovicus slaakt een zucht van opluchting, maar ik zie Caitlin bleek wegtrekken.

'Heb jij je naam wel gegeven?' vraag ik bezorgd.

'Ja', zegt Caitlin zacht. Daarna slikt ze hoorbaar.

'Oké, dat is niet erg. In dat geval gaan jullie terug naar school. Floris moet in de buurt ergens een zwart busje met geblindeerde ramen hebben staan. Daar bewaart hij zijn naamkaartjes. Om het uur kan hij een kaartje trekken en de naam die daar dan opstaat, spreekt hij uit. Op deze manier kan hij zijn slachtoffers in poppen veranderen. Jullie moeten dat busje zien te vinden en haal het kaartje met Caitlins naam eruit, scheur het in zo klein mogelijke stukjes en gooi het papier in de prullenbak. Pak alleen Caitlins naam dus pak geen andere naamkaartjes van vrienden. Echt alleen die van Caitlin. Is dat duidelijk?' vraagt Lendovicus.

'Komt voor de bakker,' zegt Marnix zelfverzekerd, 'kom jongens.'

'Als het jullie gelukt is, komen jullie meteen weer terug en als het jullie na twee uur nog steeds niet gelukt is ook. Begrepen?' roept Lendovicus ons nog na.

'Begrepen!' roept Esra. We lopen naar onze fietsen en gaan dan gespannen terug naar school.