Kinderen van Praesidium

POV Caitlin - Zenuwachtig

Vannacht heb ik amper geslapen. Hoewel ik het allemaal nog maar moeilijk kan geloven, is het inmiddels wel realistisch genoeg voor me om me zorgen te gaan maken. Wat zouden die magiërs en andere slechte wezens, die niet aan onze kant staan, allemaal kunnen? Is dat echt niet gevaarlijk? Zouden ze wel goed in kunnen schatten of iets dodelijk voor ons is of niet? Ik besluit om Marnix te appen, want ik denk niet dat Ashley zo blij van me wordt als ik haar op zaterdagochtend om 8:30 uur lastig ga vallen met mijn zorgen. Ik hoor Brechje de zolderdeur opsluipen. 'Pssst, Caitlin ben je wakker?'

'Ja, ik ben wakker,' fluister ik terug, 'kom binnen'. De deurklink gaat langzaam naar beneden en krakend gaat de deur open. Zo zachtjes mogelijk sluit Brechje de deur weer. Ik ga rechtop in mijn bed zitten in de kleermakerszit en Brechje komt naast mij zitten.

'Weet je al van wie je die ketting hebt?' vraagt Brechje nieuwsgierig.

'Eh, ja. Marnix heeft hem aan mij gegeven', lieg ik.

'Schattig! De kleur van je edelsteen is ook nog eens rood. Vindt hij je leuk?' Brechje glimlacht ondeugend.

'Niet op die manier.' Lachend geef ik haar met mijn schouder een duwtje.

'Was die ketting niet duur?'

'Geen idee, maakt dat wat uit dan?'

'Ja, natuurlijk maakt dat uit!' roept Brechje.

Ik schrik van Brechjes plotselinge volumeverhoging. 'Ssst, papa en mama slapen nog!' fluister ik.

'Natuurlijk maakt dat uit', zegt Brechje nog een keer maar dan fluisterend. 'Wie geeft een gewone vriendin zo'n dure ketting?'

'Nogmaals, we zijn gewoon vrienden en ik denk niet dat de ketting heel duur was.' Mijn mobieltje pingelt en ik kijk op het scherm.

'Ik ga naar Marnix toe', zeg ik als ik het appje van Marnix gelezen heb. Ik kruip naar mijn voeteneinde en stap mijn bed uit. 'Kun jij tegen papa en mama zeggen dat ik weg ben?'

'Ja, dat is goed, maar misschien moet je eerst even op het internet opzoeken hoe je iemand moet kussen', zegt Brechje plagend.

'Brechje!' fluistergil ik. 'Ik ben niet verliefd op Marnix. Ik weet dat bij jou op school iedereen meteen verkering heeft als een meisje en een jongen elkaar aardig vinden, maar op de middelbare school werkt dat anders. Daar kunnen jongens en meisjes ook gewoon vrienden zijn.'

'Oké, als jij dat zegt', zegt Brechje op zo'n toontje waardoor ik weet dat ze me niet gelooft.

Even later zit ik bij Marnix in zijn schuurtje. Het schuurtje dat zijn vader helemaal achterin de enorme tuin had gebouwd, was de 'mancave' van Marnix en Thomas en 's ochtends in het weekend kan je daar altijd rustig met elkaar praten, want ook Marnix' ouders liggen dan nog op één oor. 'Ik ben wel een beetje zenuwachtig voor vanmiddag. Wat als er iets misgaat? Wat als ik degene ben die het langste erover doet om haar krachten onder controle te krijgen en dat iedereen gek van mij wordt?'

'Caitlin, maak je niet druk. Het komt echt allemaal wel goed', zegt Marnix. Hij propt een stuk brood in zijn mond. 'Trouwens,' zegt hij kauwend met een hand voor zijn mond, 'Thomas heeft mij verteld dat telekinese één van de moeilijkste krachten is die er bestaat. Ashley zal er waarschijnlijk dus het langste over doen om haar kracht onder controle te krijgen.'

'Dat gaat ze leuk vinden', lach ik.

'Nou, als ze begint te zeuren ben ik weg, hoor!' roept Marnix lachend. Zuchtend kijk ik naar mijn ketting. 'Is er wat?' vraagt Marnix.

Ik schud mijn hoofd en kijk hem aan. 'Gewoon nog een 'wat-als-je', zeg ik met een glimlach.

'Vraag maar,' zegt Marnix, 'ik heb gisteravond Thomas ook helemaal uitgehoord.'

'Wat als ik mijn kracht onder controle lijk te hebben, maar als iemand van jullie dan serieus gewond raakt en het me dan niet lukt om de wond te laten helen?'

'Dan kunnen we nog altijd een doek op de wond leggen om het bloed te stelpen en niemand zal het jou kwalijk nemen, want iedereen weet dat je wel je best doet.' Marnix kijkt me aan. 'Geloof me, je hoeft je echt geen zorgen te maken. Dit is voor ons allemaal nieuw dus je zal echt niet de enige zijn die dan een keer een foutje zal maken.'

'Bedankt.' Ik glimlach naar Marnix. 'Heb jij die opdracht van geschiedenis eigenlijk al ingeleverd?' vraag ik.

'Nee, ik kon maar zes goede bronnen vinden en je moet er tien.'

'Ik kon er ook maar acht vinden. Wacht, ik zal mijn telefoon even pakken en dan kunnen we kijken of we verschillende bronnen hebben.' Ik sta op en loop naar mijn tas. Zoals altijd irriteer ik me aan de snelheid, of beter gezegd traagheid, van mijn mobieltje. Met mijn hand maak ik een draaibeweging die je ook altijd maakt als je vindt dat iemand of iets op moet schieten. 'Eindelijk, hij is er,' zeg ik, 'mag ik jouw bronnen zien?' Marnix pakt ook zijn mobieltje en laat zijn bronnen aan mij zien. 'Kijk eens aan! Jij hebt vier bronnen die ik nog niet heb', zeg ik blij. 'Dan ben ik nu klaar.'

'Ik ook', zegt Marnix lachend. 'Wie zegt hier nu dat geschiedenis veel tijd kost?'

Ik moet ook lachen. 'Normaal ben ik er al snel anderhalf uur mee bezig, hoor!'

'Serieus? Ik doe er nooit langer over dan veertig minuten', zegt Marnix plagend.

'Ja, jij hebt het ook nooit af! Trouwens, nu ik hier toch ben, kunnen we ons huiswerk mooi half-half doen.'

'Goed idee,' zegt Marnix, 'ik ben zo terug.' Marnix en ik maken ons huiswerk soms maar voor de helft. Marnix maakt dan de even opgaven en ik de oneven. Op deze manier hebben we veel minder werk, maar we weten wel waar het over gaat. Eerst deden we dat ook met Ashley, maar haar antwoorden zijn altijd zo droog. Zoals die ene keer toen ze de vraag "Wat is het verschil tussen het Nederlandse en het Duitse ontbijt?" moest beantwoorden. Toen had ze letterlijk opgeschreven dat Nederlanders Nederlands praten onder het ontbijt en Duitsers Duits. Sindsdien mag Ashley van ons al haar huiswerk zelf maken. Niet dat ze dat doet...

Marnix komt weer binnengelopen. 'Ik heb Engels al helemaal af', zegt hij.

'Ik heb alleen nog maar de eerste opdrachten gemaakt, maar ik heb biologie al wel helemaal gemaakt.'

'Godzijdank!' roept Marnix. Ik lach. Marnix heeft een hekel aan biologie. Na een paar uur flink doorwerken, hebben we al ons huiswerk weggewerkt.

'Dat wordt een vrije dag morgen', zegt Marnix en hij rekt zich uit.

'Dat hebben we ook wel verdiend na al dat harde werken', zeg ik.

'Klopt,' zegt Marnix en hij kijkt op zijn horloge, 'en nu is het tijd voor leuk werk.'

'Echt is het al zo laat?' vraag ik en Marnix laat zijn horloge aan mij zien. Het is inmiddels al 12:30 uur. 'Zullen we eerst nog snel even wat drinken?'

'Ja, is goed.' Marnix en ik staan op en lopen naar binnen. 'Ik heb gisteren trouwens Thomas een nat pak bezorgd.'

Ik begin te lachen. 'Je kracht begint in ieder geval wel te werken.' Ik en Marnix drinken onze glazen leeg en stappen dan op de fiets naar het boshutje.