Kinderen van Praesidium

POV Marnix - Een zwaar geheim

Ik kan het nog steeds niet geloven. Magische krachten? Die bestaan toch niet? Ik kan het me ook niet voorstellen hoe moeilijk het af en toe geweest moet zijn voor Thomas. We houden redelijk wat dingen verborgen voor onze ouders, maar Thomas en ik vertellen elkaar altijd alles.

'Was dat niet lastig?' vraag ik aan Thomas als we van onze fietsen afstappen. 'Dat je het ook niet aan mij mocht vertellen?'

'Zeker wel. Een keer heb ik zelfs aan Lendovicus gevraagd of ik het echt niet aan jou mocht vertellen. Ik wist zeker dat je je mond zou houden.' Thomas slaakt een diepe zucht. 'Het mocht niet. Logisch, natuurlijk, maar het was soms wel echt zwaar. Gelukkig had ik vijf vrienden met wie ik kon praten.' Thomas stopt de huissleutel in het slot. Mijn maag begint te knorren. 'Ik hoop dat die brunette niet iemand is die misbruik maakt van haar krachten. Zij kan tenslotte overal binnenkomen als ze haar krachten eenmaal onder controle heeft.'

'Echt? Cool! Ashley kennende zal ze daar waarschijnlijk wel misbruik van gaan maken, maar het is niet zo dat ze gaat inbreken bij de bank om twee miljoen euro te stelen.'

Thomas grinnikt. 'Laten we hopen dat je gelijk hebt.' Hij geeft me een vriendelijke duw in mijn rug als ik de gang in loop. Ik trek een vies gezicht. De eetlust die ik zonet nog had, is als sneeuw voor de zon verdwenen. Het ruikt hier verdacht veel naar stamppot wortelen. Gatsie!

'Kijk, daar zijn de jongens eindelijk.' Papa en mama zijn al aan het avondeten begonnen. 'Wij dachten: we beginnen maar alvast want tegen de tijd dat jullie thuis zijn is het eten koud.'

'Dat zal nog wel meevallen', zegt Thomas en hij gooit net zoals mij zijn jas op de bank.

'Dat dacht ik niet,' zegt mama, 'die slechte gewoonte moeten jullie echt eens een keer afleren. De jassen hangen jullie aan de kapstok en die gooien jullie niet gemakzuchtig op de bank.'

'De volgende keer dat ze dat doen, verstop ik hun jassen gewoon en dan moeten ze de volgende dag zonder jas naar school. Moet jij eens opletten hoe snel ze hun jassen dan netjes aan de kapstok hangen', zegt papa. Lachend stopt hij een stuk gehaktbal in zijn mond.

Mama zucht. 'Dat kan toch niet, Hans. Dan zijn ze de volgende dag snotverkouden.'

'Jaja', zegt Thomas geërgerd. 'We hangen onze jassen al aan de kapstok.'

Na het eten gaan papa en mama nog even weg. Thomas en ik beginnen aan de afwas. 'Jij droogt af', zeg ik en ik gooi de vaatdoek naar hem toe.

'Prima. Waarom kunnen papa en mama niet gewoon een vaatwasser kopen? Het is niet zo dat we dat niet kunnen betalen.'

'Waarschijnlijk omdat dit beter voor het milieu is', mompel ik.

'Dan moet mama gewoon minder lang douchen. Je maakt mij niet wijs dat mama drie kwartier onder de douche moet staan, omdat ze anders haar lange haren niet uitgewassen krijgt.'

'Laten we dat maar niet tegen mama zeggen.' Ik wil Thomas het laatste bord aangeven, maar de helft van het afwaswater plenst over de rand van de afwasbak heen.

'Oeps,' zeg ik lachend, 'ik denk dat mijn kracht begint te werken.'

'Denk je?' vraagt Thomas sarcastisch terwijl hij aan zijn broekspijp trekt. 'Ik weet het wel zeker. Moet je kijken, mijn broek is helemaal nat tot aan mijn knieën! Maak jij de vloer droog? Dan ga ik een droge broek aan doen.' Zonder op een antwoord te wachten loopt Thomas de keuken uit. Ik pak de vaatdoek en leg deze op de vloer. Gelukkig krijgen we morgen onze eerste les, want dit is wel grappig, maar heel handig is het niet.