Kinderen van Praesidium

POV Caitlin - De Magische Wereld

'Wauw! Het lijk hier wel een gezellige middeleeuwse stad', zeg ik vol bewondering.

'Middeleeuws?' Esra kijkt met fronsende wenkbrauwen aan. 'Dit is echt geen middeleeuwse stad. In de Middeleeuwen lag het restafval en de poep van mensen gewoon op straat. Daarom liepen er ook veel ratten. Dit is echt een heel mooi en schoon dorpje.'

'Maar de gebouwen zijn wel ouderwets. Dat bedoel ik', zeg ik. Esra opent haar mond om iets terug te zeggen.

Ashley heeft duidelijk geen zin in Esra's betweterige gedrag en zegt snel: 'Ja, ja, Esra. Het is misschien wel een mooie stad, maar jij zou het geen middeleeuwse stad noemen.'

'Dat is precies wat ik wilde zeggen!' zegt Esra verbaasd.

'Inmiddels ken ik jou wel een beetje, nerd.'

'Ik ben helemaal geen nerd', zegt Esra met een stemverheffing.

'Echt wel!' roept Ashley.

'Jongens! Kappen!' roept Marnix. 'Gedraag jullie en schreeuw niet zo. We zijn hier niet op school.'

'Zegt degene die nu zelf hartstikke hard praat.'

'Ashley, kun je ook eens een keer je mond houden? Jij moet altijd het laatste woord hebben.' Hanna heeft geen zin om naar het gekibbel van haar vrienden te luisteren. Dat snap ik wel. Ik denk dat ze net zoals ik zo snel mogelijk naar het hoofdgebouw van de Magische Gemeenschap wil gaan. Ik ben benieuwd hoe het eruit ziet.

'Ik moet helemaal niet altijd het laatste woord hebben.' Ashley slaat koppig haar armen over elkaar.

'Hier, dat bedoeld Hanna dus!' roept Tigo die dat niet zegt omdat hij zich irriteert aan Ashleys gedrag, maar het gewoon leuk vindt om háár te irriteren.

'Oké, het was een slecht idee om jullie nu al uit te nodigen, want jullie zijn er duidelijk nog niet klaar voor. We gaan wel weer terug.' Lendovicus is er helemaal klaar mee en opent met een onverstaanbare spreuk de poort.

'Nee!' roepen mijn vrienden tegelijk.

'Dan zijn we het toch nog ergens over eens', zegt Esra giechelend. Ik kan een geïrriteerde zucht niet onderdrukken.

'Oké, maar dan wil ik geen geruzie meer horen', zegt Lendovicus.

'Beloofd', zegt Esra.

'Ja, papa 2.0', zegt Ashley. Ze kijkt Lendovicus uitdagend aan, maar slim als Lendovicus is, reageert hij niet op Ashleys opmerking en loopt het stadje in. Ik kan duidelijk aan Ashley zien dat ze het niet leuk vindt dat ze niet de reactie krijgt die ze probeerde uit te lokken. Sorry, hoor, maar net goed. Iedereen loopt achter Lendovicus aan. Ik wil vooraan bij Lendovicus gaan lopen, omdat ik bang ben dat ik de rest anders kwijtraak, maar Marnix houdt me tegen waardoor we samen een beetje achter de groep komen te lopen.

Marnix buigt wat naar me toe. 'Af en toe zijn het echt een stelletje kleuters', fluistert hij in mijn oor.

Ik lach. 'Ja, je hebt gelijk.' Hoewel ik een koukleum ben, krijg ik het opeens heel warm, omdat Marnix net naar me toe boog. Dat heb ik de laatste maand wel vaker gehad. Waarom dat nou ineens zo is, weet ik niet.

'Hier is het', zegt Lendovicus als we voor een groot wit gebouw staan. Het gebouw heeft zes zuilen aan de voorkant en daarboven staat een rare taal: Δε Μαγιχε Γεμεενχαπ. 'Kom binnen.' Lendovicus, ik en mijn vrienden lopen drie treden op, zodat we naar binnen kunnen lopen.

'Daar zijn jullie eindelijk. Waar bleven jullie nou?' vraagt de vrouw die ons had uitgenodigd. 'We waren al bang dat er iets gebeurd was.'

'Het spijt me, Jozina. Er was sprake van een kleine...' Lendovicus zoekt even naar het juiste woord. 'Onenigheid', zegt hij dan.

'Dat vind ik heel mooi gezegd, heel mooi gezegd.' Tigo knikt goedkeurend met zijn hoofd. Hanna, Esra en Ashley grinniken. Marnix en ik zijn al te geïrriteerd om dit nog grappig te vinden. Aan Lendovicus kan ik zien dat hij Tigo's opmerking ook niet zo kan waarderen.

'Laten we naar de spreekruimte gaan', zegt de vrouw. We lopen naar rechts. Daar staan allemaal tafeltjes met drie of vier stoelen eromheen. Het ruikt heerlijk naar versgebakken cake en brood. Dat is ook niet gek, want ik zie dat er achterin een soort van kantine is. Links van ons staan drie liften en we stappen de lift, die het meest links zit, in.

'Wat waren die rare letters op het gebouw?' vraagt Marnix. Ik vermoed om deze ongemakkelijke stilte te verbreken.

'Dat is Grieks,' antwoordt Jozina, 'wij magiërs spreken de spreuken in het Oud Grieks uit. De meeste dingen schrijven we dan ook op met het Griekse alfabet, maar geen zorgen. De boeken zijn alleen geschreven met het Griekse alfabet, maar als je dat kent zul je zien dat de boeken eigenlijk gewoon in het Nederlands zijn geschreven. We hebben verder geen Griekse woorden gebruikt.'

'Waarom hebben jullie de boeken dan niet gewoon met het normale alfabet geschreven?' vraagt Ashley. 'Want ik weet niet of jullie het doorhebben, maar wij zitten allemaal op mavo en wij zijn dus geen gymnasiumgastjes die Grieks kunnen lezen.'

'Dat is ook precies de reden waarom we het niet in het normale alfabet hebben geschreven. Zo kan een groot deel van de mensen het al moeilijk lezen. Op die manier is de kans kleiner dat iemand de boeken kan lezen terwijl diegene daar geen toestemming voor heeft.'

'U bedoelt Hostis', zegt Hanna, maar het is eigenlijk meer een vraag.

'Bijvoorbeeld,' antwoordt de vrouw, 'Hostis houden zich niet aan de traditionele schrijfwijze. Puur uit eigenwijsheid eigenlijk. Tegenwoordig zijn er bijna geen Hostis meer die Grieks kunnen lezen en daardoor is de informatie die in het Griekse alfabet geschreven staat al een stuk veiliger.' Ping, de lift is gestopt op de tweede verdieping en we lopen een lange gang in.

'Thomas zei dat we een andere taal moesten leren, maar daarmee bedoelt hij dus gewoon het Griekse alfabet?' vraagt Marnix.

'Klopt, we willen graag dat twee van jullie het Griekse alfabet gaan leren. Wie van jullie dat gaan zijn, mogen jullie zelf beslissen', antwoordt Jozina.

'Marnix en Esra houden er wel van om de nerd uit te hangen', zegt Ashley.

'Ik ga niet nóg een extra taal leren. Ik vind Frans, Duits, Engels en Nederlands al meer dan genoeg. Talen zijn door mensen verzonnen en zijn dus niet universeel. Ik houd het veel liever bij wiskunde en natuurkunde.'

'We hebben nog niet eens natuurkunde', zegt Ashley.

'Weet ik, maar volgend jaar wel en ik weet dat het voor jou onbegrijpelijk is, maar sommige mensen houden zich ook in hun vrije tijd bezig met informatieboeken.'

'Dus jij begint nu al met een vak dat we volgend jaar pas krijgen? Dat is ook tijdverspilling, zeg!'

'Dat is geen tijdverspilling. Je moet het zien als een hobby', snauwt Esra.

'Dan heb jij een saaie hobby. Als ik ooit slaapproblemen krijg, vraag ik wel of ik met je mee mag doen. Ik weet zeker dat ik dan binnen tien seconden in slaap val', zegt Ashley.

'Ashley,' zegt Esra boos, 'jij moet echt even je mond...'

'Jongens, stoppen!' onderbreekt Lendovicus haar. 'Ik heb gezegd geen geruzie of anders draaien we meteen om en gaan we weer terug naar de mensenwereld.'

'Lendovicus, laat ze maar.' Jozina legt haar hand op de schouder van Lendovicus. 'Het zullen de zenuwen wel zijn.' Jozina heeft een lieve stem en ik vind het prettig om naar haar te luisteren.

'Ik wil wel samen met Marnix het Griekse alfabet leren', zeg ik. Ik schrik als ik dat gezegd heb, want Marnix heeft natuurlijk nog helemaal niet gezegd dat hij het Griekse alfabet graag wil leren. 'Als Marnix dat ook goed vind', voeg ik er daarom snel aan toe. O nee, hè. Ik voel mijn wangen alweer rood worden. Waarom gebeurt dat toch altijd?

'Tuurlijk wil ik met jou het Griekse alfabet leren', zegt Marnix blij. Ik glimlach. Vooral omdat hij 'met jou' erbij zei.

'Dan is dat al geregeld', zegt Jozina tevreden. We lopen een grote kamer in en ik vermoed dat dat de spreekkamer is.