Elfesya

23. Akşam Yemeği

Gerçekler bir insanın canını ne kadar yakabilirdi? Ben gerçekler ile yüzleşeli yıllar olmuştu. Peki o nasıl yüzleşecekti. Onun canı da benimki kadar yanacak mıydı.

İş çıkışına kadar laboratuvarda kullandığımız cihazların günlük ve haftalık bakımları ile ilgilenmiş, gerekli  testlerde diğer uzmanların da yaptığı gibi iş arkadaşlarıma yardım etmiştim.

İşler bitmiş yeni odama gitmiştim ki kapı hızla açılıp kapandı. Kafamı kaldırıp baktığımda Yaren'i görmüştüm.

'Hayırdır' der gibi göz kırptım.

"Bu akşam bana gelsene. Film izleriz, hem konuşmam gereken şeyler var seninle." derken koltuğa yatar gibi oturmuştu.

"İşim var bu akşam." diyerek kestirip attım ve bilgisayarı kapatarak önlüğümü çıkarmak üzere ayağa kalktım.

"Ne işi?" diyerek birden yatar pozisyonda olduğu koltuktan hızla kalkıp karşıma geçti.

"İş işte Yaren. Kurcalama!"

Önlüğümü çıkartıp askıya astım ve masadaki çantamı alarak odadan çıkmak üzere kapıya ilerledim.

"Yaa Elf. Ne işin var söylesene. Benden gizlin saklın yoktu senin. Sen evlenince çok değiştin." derken aynı bir yaşlı teyze gibi konuşmuştu.

"Adar ile yemeğe gideceğiz. Onun için hazırlanmam gerekiyor. Oldu mu?" dedim bıkkınca.

Odanın kapısını açıp koridora çıktım. Yaren önce şoke olmuş gibi durdu ama sonra kendini toparlayıp hemen koltuğun üstündeki çantasını alarak peşime takıldı. Hızlıca kendi kolunu koluma takarak bana ayak uydurdu.

"Siz ne zamandan beri bu kadar yakınsınız?" diye sordu sessizce.

"Yakın filan değiliz. Birşey konuşmamız gerekiyor ve bunu yemekte halledeceğiz." dedim.

"Ay yoksa tahmin ettiğim şey mi oluyor Elf." dedi heyecanla.

Bu sırada hastaneden dışarı daha yeni çıkmıştık. Gözlerim direkt arabamı ararken park halinde bahçede görünce Adar'ın bıraktırttığını anladım. Çantanın içinden anahtarı çıkartırken, "Birşey olduğu da yok Yaren. Heveslenme." dedim ve çıkarttığım anahtar ile arabanın kilidini açarak bindim.

Yaren hemen önden dolanıp yan koltuğa yerleşti. Ben arabayı çalıştırırken o da çantasını arkaya koyarak koltuğu kendine ayarladı.

"O zaman beni sana götür. Beraber seni giydirelim." dedi ve arabaya bağladığı telefonu ile rastgele şarkı açarak ona eşlik etmeye başladı.
..

Konağa geldiğimiz gibi arabayı uygun bir yere park ederek indik. Yaren heyecanla önden ilerlerken kapı çoktan açılmıştı. Avludan içeri girdiğimizde yemek vakti yaklaştığı için masayı kurduklarını gördük ama onlara sadece 'kolay gelsin' diyerek odama doğru çıktık.

Odadan içeri girdiğimiz gibi Yaren kendini giyinme odamıza attı ve hemen dolapların arasında kendini kaybetti.

Oflaya puflaya kendimi hemen banyoya atarak sıcak bir duş aldım ve çıktığım gibi de bornozumla Yaren'in yanına geçtim.

O önce kendi üstüne tutarak sonra da benim üstüme tutarak elbiseleri denemiş gibi yapıyor ve kritiğini çıkarıyordu.

"Elf bak bunu dene bi bu sana mükemmel ötesi olacak." diyerek yeşil bir elbiseyi uzattı ve hemen giyinme odasının kapısını kapatıp çıktı.

Elbiseyi aynanın karşısına geçerek üzerime doğru tuttum. Böyle bir elbise aldığımı daha önce hatırlamıyordum, böyle bir hediye geldiğini de.