Worthwood Academy

Prologue | Distracted Reality

I woke up confused. Ang mga akala kong nangyari sa akin ay taliwas sa totoong nangyayari sa realidad. It was just a dream, Nathalia. Move on! I kept on saying to myself.

Simula nang magising ako, lahat ng kilos nagiging kakaiba na rin para sa akin. Palagi akong nakatunganga sa harap ng salamin para suriin ang buo kong pagmumukha—iniisip kung totoo na nga ba talaga ang nakikita ko.

Araw-araw ay parang bangungot sa akin. Hindi ko makalimutan. Kung panaginip lang pala 'yon, bakit malinaw pa rin sa isip ko ang bawat pangyayari? Ang sabi'y kapag panaginip, nagiging malabo o talagang nakakalimutan na nga kapag nagigising na.

I clutched on my chest. Ramdam ko ang pagsikip ng dibdib ko at ang pagbilis ng hininga ko. Parang may kung ano sa akin na kinukumbinsi ang sarili kong huwag na isipin ang masamang panaginip ko. But I can't help it.

Now that my inner self is freaking convincing my soul to believe. Lahat ng kung anong bagay sa kaloob-looban ko ay nagtatalo na sa kung ano ang paniniwalaan. But the damn question that kept on bugging the hell out of me is...why? Bakit ako?

Hindi ko talaga maintindihan.

Mas lalong dumagdag pa sa iniisip ko ang kakaibang kinikilos ng Lolo ko. Si Ynior. Bihira lang siyang pumunta rito sa bahay namin dahil pinamamahalaan niya ang isang paaralang kailan man hindi ko pa nakikita o napupuntahan.

All students can only go there by invite. Wala pa nga lang ang akin. I wonder why...

Earlier that night, Ynior arrived in our house dripping wet from the heavy rain. Nakisalo rin siya sa amin sa hapunan at may kaonting kwentuhan. Dahil namasyal kami ni Papa noong hapon, mabilis akong dinapuan ng antok kaya nagpaalam ako sa kanilang lahat para magpahinga na. And that dream happened.

Those people...Wina, Uryll, Briz, Rio, and Xynthea...it seems that they are so close to me. Sadly, they are just pure illusions. They are not true.

My mind is swirling with too much confusion... Ang sakit sa ulo at ang hirap huminga. Parang may bumabara sa dibdib ko sa tuwing iniisip ko ang bawat taong nakasama ko sa panaginip.

Natigil ako, "Anak?" I heard a very calming voice.

I turned to gaze at her. "Bakit po, ma?" tanong ko pabalik.

Ngumiti siya. Her smile is so pure. But the thought of her being not with me in my dream is another thing. Hindi kasama si Mama Ade sa panaginip ko. As I recall... She was dead. And papa can't get over her.

Seeing her in one piece—standing in front of me—is a little bit confusing. My dream and reality collides like shit.

"Okay ka lang ba? Are you sick or something?" Lumapit siya sa akin at hinawakan ang noo ko. "Hindi naman. Pero bakit ganyan ang itsura mo?" Tanong niya.

Sa pagdapo ng palad ni Mama sa noo ko, nanigas ako at nanlamig. Nararamdaman ko na naman ang pagkakailang at pagsikip ng dibdib ko.

Umiling ako, "Okay lang po talaga ako. Gutom lang." Pabiro kong sagot sa kanya.

Ngumiti siya, "Sige, maghahanda na ako ng makakain natin." Sabi niya at iniwan akong nakatitig sa pintong nilabasan niya.

I can see myself to Mama Ade. Magkamukha talaga kami. Kaonti lang ang namana ko kay Papa... Baka ugali kasi pareho kami ng mga gusto at ayaw. Siguro nga. I have Mama's angelic face... pero parang hindi ata bagay sa akin. Knowing that I bear my father's traits, masyado lang unbalanced.

Mabilis akong napatayo nang bumukas ang pinto. Sinalubong ko kaagad ng yakap si Papa nang pumasok siya. "I have a great news!" Masaya niyang hiyaw nang makawala siya sa yakap ko. "Where's your Mama, Nathalia?"

I was about to answer him when Mama butted in, "I am here. What is it Isiah?"

Lumayo ako kaonti sa kanila. May kinuha si Papa na sobre galing sa coat niya. Kaagad niyang ibinigay 'yon sa akin. "Para sayo, anak."

Naguguluhan kong tinanggap ang inabot niya. Kita ko kung papaano lumawak ang ngiti ni Mama at Papa habang nakatingin sa akin. Mukhang may ideya na rin si Mama sa inabot sa akin.

They look so happy.

"Open it," Sabi ni Papa. "Dali na, kanina pa ako excited na umu—"

"Hayaan mo na ang anak mo. Para ka namang bata." Saway ni Mama sa kay Papa.

Nailing ako. I did as I was told to do.

Sa pagbukas ko sa sobre, kakaibang pakiramdam na naman ang bumalot sa buo kong katawan. Parang nagsitayuan ang mga balahibo ko dahil sa pagkabigla at pagkalito.

Talaga bang panaginip lang ang lahat? Seeing the real letter from Worthwood Academy gave me too much chills. This is the exact letter I received from my dream.

Worthwood Academy

Headmaster: Magnus Axejor Leufred Clayhanger

(Council of Greacugon, Supreme OIC of Sorcery Dept., Eloquii Mystici)

Ms. Nathalia Delacroix,

We are pleased to inform you, that you have been accepted at Worthwood Academy.

You can have the privilege to practice and learn more about your Imaclum and such. This letter proves that you are one of the legit students of the institution. Pack your belongings—only the important ones. See to it that you have agreed and ready to face whatever we offer you.

The term begins on September 4. Be there at Sleekhedo, at exact 12 noon. Late students will not be assisted anymore... We await your reply by no later than the last day of August.

Your necessary things will be sent to you right after we receive your reply.

Yours sincerely,

Magnus Axejor Leufred Clayhanger

Headmaster

I hope this is it... this is the reality. I cannot afford another mental confusion or else, I'll really lose it.

Kapag tinanggap ko 'to, masasagot lahat ng katanungan na bumabagabag sa isip ko ngayon. Malalaman ko ang totoo kapag pinasok ko ang Worthwood Academy. Doon ko mapapatunayan na talagang may Briz, Wina, Uryll, Rio at Xynthea na nabubuhay sa mundong 'to.

This is another step of knowing what really happened.

And of course, this is how I face my distracted reality.

**

Surprise! Longer than the first half. If the former is about her identity, this one will be in another theme. Way different from the first half kasi mas maraming ganap and mas nakakainis na ang characters na kinainisan niyo the last time.

Again, comments will be highly appreciated.

Tweet me @loys_dr with #WADRPrologue