#දුඹුරු_සඳ_126
𝐓𝐡𝐞 𝐁𝐫𝐨𝐰𝐧𝐢𝐬𝐡 𝐌𝐨𝐨𝐧 🤎🌙
🤎🌙___𝒜 𝓇 𝑜 𝒽 𝒾 𝒴 𝒶 𝓈 𝒽 𝓌 𝒾 𝓇 𝒶 𝑅 𝒶 𝓉 𝒽 𝓃 𝒶 𝓎 𝒶 𝓀 𝒶
ගෙවී ගිය පැය දහසය ආග්න පෙරත් අත්වින්ද අසීරුම සිතිවිලි, වේදනාවක් මුහුවූ පැය දහසයක්. කොළඹ සුප්‍රසිද්ධම පෞද්ගලික රෝහලක නැවතූ ආරක්ෂකයින් රැගත් වාහනයෙන් බැසගත්තේ අන් කවරෙකු නොව ආග්න.
ඉඳින් ඒ හදවතෙහි වේදනාවේ තීව්‍රතාවය ඔහුටම දරාගත නොහැකි තරම්. විණාරාව දමා යෑම පිළිබඳව සිතෙහි වූ පසුතැවීම,වරදකාරී හැඟීමටත් වඩා ආග්නගේ සිතට වද දුන්නේම වෙනත් කරුණක්. ඒ අන්කවරක් හෝ නොව විණාරා සියදිවිනසාගැනීමට තැත් කිරීම කිසිසේත්ම සිදුවිය නොහැකි බව හිත දැඩිව පැවසීම.
නමුදු ඒ කාරණාවට වඩා ආග්න වදවූයේ විණාරා පිළිබඳව. ඇය තමා අසලට පැමිණි පසුව කී වතාවක්නම් මෙසේ රෝහල් ගත වූවාද? ඒ සියල්ලටම හේතුව තමා නොවේද? ආග්න උන්නේ වේදනාව, බිය යන හැඟුම් ද්විත්වයෙන් හෙම්බත් වීගෙන.
රෝහලේ බිම් මහළේ වාහන අංගනයේ ආග්න ඉදිරියෙහි වූ විදුලි සෝපානය විවර වූයේ ඉහළ සිට පැමිණ. නමුදු ආග්නගේ නෙත් තිගැස්සී ගියේ විවර වූ සෝපානයේ සිට පිටතට පැමිණි පුද්ගලයා නෙත ගැටෙද්දී. අවුල් වූ හිසකෙස් සහිතව ආග්න ඉදිරියට පැමිණියේ අන්කවරෙකු හෝ නොව ආද්නව්.
"අහ්.."
සිතන්නට මොහොතක් හෝ නොතබා ආද්නව් ආග්නගේ මුහුණට අත මිටමොළවා පහරක් එල්ල කරේ ආග්න මුහුණත්, සිරුරත් මදක් වම් පසට හැරවී යද්දී. එම පහරට ආග්නගේ දකුණුපස තොල යට පුපුරා යන්නට වූයේ දැනුණ වේදනාවට ආග්නගේ අත මුව අසලට යද්දී. මුව මදක් විවර කර මහපටැගිල්ලෙන් ආග්න යටිතොල කෙළවර ස්පර්ෂ කළේ එහි වූ රුධිරය ඔහු ඇඟිලිතුඩු වල තැවරෙද්දී.
"උ|ඹට දැන් සතුටුද? ආහ්?"
වේදනාව හා ගණුදෙනු කරන්නට වේලාවක් නොතබාම දැඩි කෝපයකින් හුන් ආද්නව් ආග්නගේ කොලරයෙන් අල්වා තමා අසලට ඇදගන්නට වූයේ දත්මිටි කාගෙන.
"මං උ|ඹට කීවා! ඒකි එකපාරකුත් උ|ඹ නිසා මැරෙ|න්න ගියාම මං උ|ඹට සිංහලෙන් කීවා!"
