Sevgili Emily

20. Bölüm

Aradan geçen beş günde hala Merlin'den bir haber almamıştım. Detayları hatırlamakta zorlandığımı hissetsem de bana dokunduğu, ona sarıldığım her anı tekrar tekrar zihnimde oynatmaya devam ediyordum. Belki de pişman olmuştu ve devamı hiçbir zaman olmayacaktı. Bu ihtimalin gerçek olmasından korkuyordum. Önümdeki neredeyse bitmek üzere olan kadehime baktım. Holly, uzun zamandır onunla vakit geçirmediğim için artık benimle konuşmuyordu ve kendine eğlenmek için farklı arkadaşlar bulmuştu. Ronald benden yanıt alamayacağını anladığında mesaj atmayı bırakmıştı ve hikâyenin sonunda tek başıma kalmıştım. İnsanları kendimden uzaklaştırdığımı biliyordum ama yanımda olmasını istediğim tek bir kişi vardı ve onun da beni yanında istemediğini hissedebiliyordum.

Aklımdan geçen onlarca soru vardı. Yine ağlamıştım ve gözlerimin ağrıdığını hissedebiliyordum. Başımı arkaya yaslayıp gözlerimi kapattım. Pişman olmuş olsaydı, ne yapardı? Bana yazmıyor, beni aramıyor oluşu bunun bir göstergesi miydi? Diğer yandan henüz babasını yeni kaybetmişti ve bütün bu olanların hiç zamanı değildi. Günlerdir zorla yemek yiyordum ve alkol dışında beni uyutabilen hiçbir şey yoktu. Merlin'in benden daha kötü bir dönemde olduğundan emindim. Onun yanında olmak istiyordum ama bir yandan bana söyleme ihtimali olan cümlelerinden korkuyordum. Gerçekten o anlar yaşanmış mıydı? Küçüklüğümü gördüğümü hatırlıyordum ve gerçek hayatta böyle bir an mümkün değildi. Belki de Merlin o gece hiç yanıma gelmemişti ve bütün bu olanlar zihnimin bana oynadığı bir oyundu. Bu, mümkün olabilir miydi?

Başımı ellerimin arasına alıp olabildiğince sıktım. Bu sorular tek başıma cevap verebileceğim sorular değildi ve cevaplarını bulamadığım her bir dakikada farklı bir soru daha aralarına katılıyordu. Sonsuz sorular içerisinde kendimi kaybetmek istemiyordum. Bay Stew'i kaybettiğim günden itibaren hayatta bir adım ileri gidemiyormuşum gibi hissediyordum. Kendimi suçlamalarım ve kimsemin kalmamış olmasıyla yüzleşmem bitmek bilmiyordu. Devam etmek için yardıma ihtiyacım vardı. Merlin'in beni anlayacağını biliyordum. Birkaç gün önce Holly yanıma geldiğinde bahsetmek istesem de ailemden olmayan biri için bu kadar çok üzülmemin sebebini anlayamadığını söylediğinde, söyleyecek bütün sözlerimden vazgeçmiştim. İnsanların size ne kadar yakın olduğunun bir önemi yoktu. İnsanlar, kim olursa olsun hayatınızdaki yerini kendileri belirlerdi. Bir baba bazen çok uzakta kalmayı seçebilirdi ve bazen ailenizden olmayan biri sizi hayatının merkezine alabilirdi. Bu yüzden belki de çok daha yakın birini kaybetseydim üzülemeyeceğim kadar üzülüyordum. Sebebini açıklamaya kalktığımda çocukluğumdan, sevilmiyor ve görülmüyor oluşumdan da bahsetmem gerekecekti. Acıyan gözleri üzerimde görmek istemiyordum. Kimseye ne kadar üzüldüğümü anlatmamak ve –nefret etsem de- bu konuyu sadece iç sesimle konuşmaya devam etmek dışında farklı bir seçeneğim yoktu.

Masanın üzerinde duran telefonuma uzandım. Kayıtlı kişilerime bakarken Mila'nın telefon numarası olduğunu fark ettim. Hiç beklemeden nasıl olduğunu soran bir mesaj gönderdim.

Telefonumu masanın üzerine bıraktım ve ellerimi göğsümün üzerinde birleştirip titreyen dizlerimle cevap vermesini bekledim. Sadece birkaç dakika geçmiş olmasına rağmen bana saatler gibi gelse de Mila, iyi olmaya çalıştığını belirten bir mesaj göndermişti. Bayan Hazel'ı ve Merlin'i sordum. Onlarında aynı olduğunu söylediğinde kibar bir şekilde Merlin'in telefon numarasını verip veremeyeceğini sordum. Harfleri bulanık görmeye başlamıştım ve her mesajı birkaç kez yazıp silmem gerekiyordu. Mila, Merlin'in telefon numarasını verdiğinde hiç beklemeden Merlin'e mesaj atmam gerektiğini düşündüm. Bu cesareti bir daha toplayamayabilirdim ve her ne kadar duymaktan korktuğum cümleler kurma ihtimali olsa da gerçeklerle yüzleşmem gerekiyordu.

- Nasılsın? Seni merak ettim.

Ekranı kapatmadan telefon elimde beklemeye başladım. Kadehimi tekrardan doldurdum. Parmağımın kenarını dişlerimin arasına almıştım ve titreyen dizlerimle oturmaya devam ediyordum.