ANLAŞMA 🖤

DOKUZUNCU BÖLÜM 🖤

AHSEN

Mutlu masallarla kandırılarak dünyayı hiç toz pembe görmedim. Çünkü hayatım mutlu masallar dinleyemeyeceğim kadar karanlıktı.. Babam her gün bana işkence yaparak güçlü bir Ar olmamı hedeflerken, bu işkenceler sonrasında karanlık zihnim daha da karanlıklaştığı için annem her gün bana nefretini kustu. Ölmemi istedi.

Her şeyim benden çalınmıştı. Bu yüzden isyan eden yada bir şeyler isteyecek kişi bendim. Ama babam istedi, annem isyan etti ve bana düşen tek şey ise onların düşüncelerine uymak oldu.

Ben size ne yapıtımda bana böyle davranıyorsunuz ? bile diyememiştim. Küçükken o kadar benimsemiştim ki bu boktan düzeni, dilim lal olmuştu. Ve bu boktan düzeni benimsememin tek bir nedeni vardı; Vücudumda gezinen sevginin zehri. O zehri defalarca kez yok etmek istedim. Onu yok edersem gerçek bir psikopat gibi sadece kendimi düşünen bir bencil ve kalpsiz bir canavar olabilirdim. Yapamadım. Annemin bana verdiği sevgiyle, isteyerek kendimi zehirlemeye devam ettim.

Vücudumu ve aklımı iki parçaya böldüm. Birini anneme diğerini ise babama verdim. Yediler, yediler ama hiç doymadılar. Bana ise geriye hiçbir şey kalmadı. Ama yine de bu boktan düzen için onları suçlayamam. Çünkü karanlık hayatımı seviyordum. Karanlık bendim. Ayrıca annem sadece sevgiyi öğretmek istemişti, buna izin verip sevgiyi psikopat zihnime sokan bendim. Ben yaptım !... Ama sonra bir gün, bu boktan düzen sadece bir kaç dakikada bitti.

Herkesten çok sevdiğim babam kendi elleriyle kalbimi parçaladı. Ama vücudumda ki sevgi zehrini akıtamadı, onun yerine içimde ki karanlığımı kapatmamı sağladı ve bana bir hedef verdi. Ölümle bir anlaşma yaptım. Ancak babam hedefimin baş mimarisi olsa da, hedefimi hiç sevmedi ve beni durdurmak için akıl hastanesine kapattı. Direndim, kaçtım. Durmadan savaştım.

Babam ise koca dünyanın her köşesinde yakaladı beni. Her yakalayışında kıstı nefesimi, kesti sesimi ve biraz daha öldürdü ruhumu. Ama pes etmedim. Çünkü lanet olası besin zincirinin en tepesinde ben vardım.

Ben avcıydım. Avlanmam avlarım. Yenilemem, kazanırım !.

Bu yüzden her düşüşümde yere daha sert basarak ayağa kalktım. Şimdi ise yine aynı yerdeydim. Babamım yanında. Çünkü ben, benim gibi olan birine karşı mücadele veriyordum. Evet, babam da bir avcı. Zaten bu yüzden hedefimi gerçekleştirmek için verdiğim mücadele pes etmesem de yıllarımı aldı..

Uyanalı yarım saat olmuştu, ama ben gözlerimi açmadan yumuşak yatağın üzerinde uzanmaya devam ediyordum. Korkmuyordum. Bu duyguyu en son annem ölmeden önce hissetmiştim. Sadece gözlerim artık bir hayvan gibi yakalanıp, kafese tıkıldığını görmek istemiyordu.

Yıllardır olduğu gibi, iki ayın sonunda ben tekrar kaybettim ve babam tekrar kazandı. Bu bitmek bilmeyen döngüden çok sıkıldım, ama ne yazık ki hayat her zaman onun tarafında.. Yine de her şeye inat bitmeyecekti savaşım. Çünkü ben bir avcıyım. Bir av gibi avlanıp köşeye sıkıştırılamam !..