Can You See My Heart? (Pontevedra Series #4)

Kabanata 43

Tequila.

Akala ko ay magiging magaan ang pagdalaw namin sa Baguio pero hindi. I don't want to be a burden to Rainier that's why I chose to just kept everything to myself. Akala ko ay hindi niya rin iyon malalaman pero nagkamali ako.

"You should've tell me that you want to drink," aniya nang maabutan ako sa terrace.

Connected ang terrace sa kwarto ko at sa kwarto niya. Mukhang gano'n din sa iba pang mga kwarto. Naka-upo ako sa sahig habang katabi ang bote ng Tequila. Mabuti na rin at may nagtitinda ng ganito sa kanilang store kaya kanina nang tumawag ako sa lobby ay nahatiran ako.

"Akala ko tulog ka na," sagot ko.

That's what I really think. Kaya nga ako rito tumambay ay dahil akala ko tulog na siya. Kung alam ko lang na gising pa siya, sa loob na lang ako ng kwarto nag-inom.

"Hindi ako makatulog kaya lumabas ako rito," he whispered.

Naupo siya sa tabi ko. Sinalinan ng alak ang baso na iniinuman ko saka iyon tinungga. Pinanood ko lang siya roon. Sa tagal na naming magkasama ni Rainier, hindi na ako naco-conscious sa kaniya kahit sa iisang baso na lang kami uminom. I'm not laway conscious din naman.

"Akala ko kapag niyaya kita rito sa Baguio, titigilan mo munang mag-inom," he pointed out.

I chuckled. "Malabo 'yan, Rainier. Nakaabot ako ng Italy para makalimot pero sa huli, alak pa rin ang takbuhan ko."

Hindi siya nagsalita kaya kinuha ko na sa kamay niya ang walang laman na baso saka iyon sinalinan. He's wearing a pajama right now, gano'n din ako. Mabuti nga at talagang pajama ang dinala ko dahil sobrang lamig ngayon dito. Mas malamig sa usual na temperature.

Kanina ay nagpunta kami sa Burnham Park. We rode the bike cart. Si Rainier ang nagmaneho no'n habang nililibot namin ang buong park. I tried driving it but it was so hard kaya siya na ang nagmaneho no'n. After that, we rode the swan boat on the lake. It was fun also. I sagwan the right side and he sagwan the left side. Then, we went to night market. We ate a lot. Akala ko nga ay makakatulog ako dahil napagod ako sa mga gala namin pero nagkamali ako.

"I wish I could turn back time so I can stop everything that happened," I said out of nowhere.

My younger self was so dumb enough to stay on that kind of love. I was so dumb to even push myself to Xander kahit na he was pushing me before. I was then stupid. Kahit ayaw niya sa akin, lumalapit ako. I'll do everything just to stay close to him. Kahit masakit sa pride, it doesn't matter to me as long as mapansin niya ako. I didn't know back then that this will be the result of it.

Sana pala hindi ko na pinagsisikan ang sarili ko pa sa kaniya. Ang alam ko lang kasi noon ay ang paghanga ko sa kaniya. Ang pagtibok ng batang puso ko para sa kaniya. I just want to love him the way I wanted.

Naramdaman ko ang pagbaling sa akin ni Rainier pero hindi ako tumingin sa kaniya. Instead, I poured myself a drink and drink the liquid on it.

"It's not your fault," sabi niya.

I chuckled and nodded. "I know but I can't stop blaming myself."

Iyon ang totoo. Alam ko naman na hindi ko talaga kasalanan ang lahat ng nangyari pero hindi ko maiwasan na sisihin ang sarili ko. Alam ko naman din na may kasalanan ako.

Bumuntong-hininga siya.

"If I had known agad na Xander's father died because of me, nagsorry sana ako sa kaniya. Siguro kahit papaano ay nawala ang galit niya."

Mawawala nga kaya sa isang sorry ang pagkawala ng isang taong mahal mo sa buhay? Sa tingin ko hindi. Xander did kill our child but his sorry isn't enough for me. Hindi ko pa rin matanggap hanggang ngayon na wala na ang anak ko. I grew closer to my niece and nephew because I'm longing for my child. Mas malapit kay Rouge dahil siguro nararamdaman ko sa kaniya ang anak ko.