Annen

Suçlu

....CANIMDAN BİR PARÇA.

" Keşke göndermeseydin Eylül'ü. "

Annemle halamın anlamlandıramadığım sohbeti devam ediyordu.

"Göndermeseydim tutamazdım evde, sen de biliyorsun bunu..Koşarak gelir, yardım etmeye çalışırdı yine. "

Evet, evet sanırım davayı da kazanmıştık. Ama yoktu işte, ne bir istek, ne bir cevap. Hiçbir şey yoktu yine..

Nefesimi doldurdum ciğerlerime.. Ürkek bedenimin cesaretle kavuşması uzun sürmeyecek gibiydi. İki adım atıp duvarı döndüm. Beni gördüklerine şaşırmış, neleri duyduğumu bilmezce birbirlerine bakıyorlardı..

"Eylül? Halacım hoşgeldin.. "

"Sen de mi hala? "

Biz halamla kaybettiğimiz güvene acırken bana bakıyordu annem.. İlk günkü gibi. İlk gün yaptığı gibi beni süzüyordu.. O zaman da endişeliydim, şu an da öyle.

İri iri açtığı gözlerini bedenimden çekip gözlerimde odaklandığında "Ne zamandır ordasın? " dedi annem.

"Her şeyi duydum sanırım. "

Dudakları aşağı doğru kıvrıldı. "Ne duydun söyle hadi.."

Yaş tahtaya basmak istemez gibi bir tavır takınmıştı.

Halamsa ayağa kalkmış , bana doğru yavaş adımlar atıyordu.

Kafamı hafifçe sağa eğdim. Acı bir gülümsemeyle iç geçirdim "Sen de mi hala?"

Kafasını göğe kaldırdı halam.. Ağlamamak için direniyor, iri siyah gözlerini kırpıştırıyor, dudaklarını birbirine sımsıkı bastırıyordu..

Bir hamlede halamı geçip annemin karşısına dikildim.

"Bak sana yalvarıyorum anne. Birbirimizden vazgeçmememiz için son bir umut ver bana. Şu karanlıkta bana son bir çıkış göster. Ne olursa olsun, ben seninle beraber göğüslemeye hazırım.. "

Aşağılayıcı bir tavırla "Çok geç artık." diyerek ayaklandı. "Artık çok geç."

"Neymiş geç olan? "

Umursamaz yüzünü yine takınmış gibiydi "Eylül yeter. Yeterince konuştuk bunu. Seni daha fazla üzmek istemiyorum .Ne duydun bilmiyorum ama bu işin sonunda hiç mutlu son yok. En azından senle benim birlikte yaşamamda..."

Vazgeçmemeye kararlıydım. Artık o kadar yorulmuştum ki. Bedenim baştan aşağı zangır zangır titriyor, annemin böylesine ağır konuşmasını kaldıramıyordum..

Yanımdan geçmek için hareketlendi. Kendimi tanıyamaz halde kavradım bileğini.. Döndürdüm onu kendime..

"Bana her şeyi anlatacaksın.. Anne.. Lütfen. "

Sert bir hamleyle bileğini kurtarmaya çalıştı. Daha sıkı tuttum.

"Artık burası senin evin.. Yeterince büyüdün. Kocaman kız oldun. Sürekli benim kanatlarımın altında olamazdın heralde.

"Anne bunu bana yapma.. Tekrar birbirimizi kazanamayız. Gerçekten. "

"Eylül.. Büyü artık.Kabullen. Seni yanımda istemiyorum. "

Duraksadım.. Yavaşça açtım parmaklarımı..

"Seni asla affetmeyeceğimi biliyorsun değil mi? Beni böylesine çaresiz bıraktığın için."

Ensemde çok güçlü bir ağrı hissediyordum.. Arkamı döndüm, cam kapıdaki yansımam beni bile korkutuyordu.. Çaresiz, yapayalnız..Gözlerimin altı çökmüştü.. Herkesin beğendiği kalıplı yapım kendini rüzgar esse savrulacak bir bedene bırakmış, sürekli giydiğim pantolonlarım kemerle bile zor durur olmuştu.. Bitiktim.