Annen

Kazandık!

Sonra düşündüm;
Beni kazanmaktan çok kaybetmeye meyilli bir insanı varlığımla rahatsız etmemeliydim..
"Ben de gittim." (N. İşler.)

İşte tam olarak buradayım ben de.. Selamlar.. Yavaş yavaş finale yaklaşıyoruz..
Her şey tam da 13 Ağustos günü başladı. Buralara geleceğini tahmin edemezdim.Kitapla beraber çok şey değişti hayatımda.. Yeni yeni insanlar kattı anılarıma.. Bir kaçış, hafif bir tebessüm, sessiz ve huzur dolu bir ortam verdi bana..Şuan 17 bindeyiz, belki küçük bir sayı olarak görüyor çoğunuz milyonlarca okunan kitaplara göre ama ben kendime, dostlarıma ve kitabıma cidden güveniyorum. Güven demişken son olarak önemli bir noktaya parmak basmam gerek...
Beni bilen bilir, kendime aileme dostlarıma aşırı güvenirim.. Beni birazcık olsun tanıyanlar nasıl biri olduğumu az buçuk anlamıştır. Kendime güvenim sonsuz, çok şükür ailemin de kendimin de boynunu bükecek bir şey yapmadım. Allah yaptırmasın.!
Eğer böyle tüm dallarda bir yerlere gelmeye, bir şeyler yapıp, batmayı da çıkmayı da bu riskle göze alıyorsam, abi kimse kusura bakmasın da ben 3. sınıftan beri okul gösterilerinden inmemiş adamım, yeri geldi şarkı söyledim yeri geldi enstrüman da çaldım milletin önünde basket maçı da yaptım.. Kendime güvenim olmasa böyle işlere kalkışmam. Her şeyden önce benim arkamda dağ gibi babamla annem var çok şükür. Kötü gün dostlarım, gözüm kapalı kardeşim diyeceğim insanlar var.. Kimse kusura bakmasın. Ben buyum. Diyeceklerim bu kadar.
İyi okumalar olsun.. Dilay..

Ben sende tutuklu kaldım!

"Yapma Meriç.. Bunu bana yapma, kendine yapma.. Masal'a sakın yapma.! "

"Ne yani.. Düşünmeden mutlu olmayı haketmiyor muyum sence ben? Peki sen? Sen hiç mi özlemedin beni?. "

"Neyi hakettiğini bilemem ama özlenmeyi de sevilmeyi de haketmediğin kesin."

Yağmur iliklerime kadar işliyor, arkamı dönüp gitmeye çalışıyordum.Olmuyordu işte. Kaçamıyordum, yağmura yakalanmış, teslim olmuş, sırılsıklam olmuştum belki yaşanacaklardan..Islanacağımı bile bile duruyordum sanki kasvet dolu bulutlara karşı.

Sonbahar çoktan gelmişti Ankara'ya.. Soldurmuştu sanki bütün renkleri.. Dökmüştü tüm ağaçlar yaşanacak onca güzel şeyleri..
Ankara'ya güz gelmişti, biraz mutsuzdu da sanki bu aralar.. İçi sıkılmış galiba....Havaya karşı bakışları bir soğuk, bir ayrı rüzgarlıydı...
Gözlerini dolu dolu gördüm, birazcık da sinirlenmişti.. İçindeki o sıcak güneşe olan aşkını gizliyormuş sır dolu bulutlarıyla meğersem..
Bu kasveti de ondan.. Tüm yapraklarını döktü çünkü.. Güzel meltemler çıkarabileceği, müzikler yapıp, yuvalar kurabileceği o rengarenk çiçekli bahçeleri, yok olmuştu sanki..
Birazcık da ağlıyordu galiba.. Islak kalmıştı yerler. Bu aralar geceleri dökerdi içini.. Sonbahardı bu.. Kapıdaki kışın habercisi, o sımsıcak baharın en son günleri...

Birazcık üşengeçlikten, biraz da yorgunluktan öylece girdim yatağa.. Tüm gece dönüp duracağımı bile bile yummaya çalıştım sıkı sıkıya gözlerimi..

Birbirinin aynı günlere uyanmayı özlemiştim galiba.
Geceden kalma yağmurla ıslak kalmıştı yerler, camı açtığımda yüzüme vuran toprak kokusuyla dolduruyordum ciğerlerimi..

"Bazen kelimeler yetmiyor yaşadıklarımızı anlatmaya.." diyorduk ya hani.
Yetiyor belki de..Sadece haberimiz yok. Ağız dolusu 'SANANE' diyemez miydik biz? "Bizim için kararlar verebilecek bir insan değilsin sen.! "

İnsanlar hakkımızda kararlar vermeye, bizi yönetmeye o kadar hazır ki... O kadar alıştırmışlar ki insanlara kendilerini düşündürmeye... Kendi mutsuzluğunu diğer insanlara aşılamaya onları da mutsuzluklarıyla paramparça etmeye, bölük bölük, lime lime bırakmaya..Dönüp birgün bakınca hiçbir şeyin eskisi gibi bulunamayacağı şu berbat hale öyle bir getiriyorlar ki..
Etraftaki başka insanlar, onun dışındaki herkes ne hale gelir umrunda değil kimsenin. Yine de kızamam asla. Bu kadar güçsüz olduğumuzu hatırlatıyor bana yapılan her şey... Nasıl engellerin karşısında yıkılır, nasıl dağılırız un kurabiyesi gibi bunu anlıyorum her seferinde... Derim ki bir meltem bizi bu hale getirirse nasıl dayanırdık ki fırtınalara? Yanında olması gereken herkes rüzgara bırakmışken bedenini.. Sen nasıl savaşırsın onunla? Nasıl ayakta durursun bunca yaşanana.. Bunca yaşanmışlık varken , yok sayarsın da sil baştan başlarsın ya her şeye..
Yaşıyorsun lan. Ben sensiz düşerim dediğim herkesten sonra düştüm sanırım. Yine de kalktığım gibi devam etmeye çalıştım. Kimine üzüntüm bir gün bile sürmedi. Kimine aylarca belki. Yine de her şey boş be ... Nasıl olursa olsun devam ediyor insan, ben halen ediyorum.
Ağız dolusu "İyi ki varsın" dediğimiz insanlara dönüp bir bakın! Hiçbiri yanımızda değil şuan. HİÇBİRİ.. Hayat ne garip!