Annen

Vuslat

Selam arkadaşlar.. Yazıya başlamadan önce elimden geldiğince size yaşadığım anı özetlemek istiyorum..

  Hayatınızda hiç o ana ait hissetmediğiniz zamanlarınız oldu mu? Benim çok olur.. Kendimi bulunduğum yere ait hissetmem, arkadaşlarımı kendime yakın hissedemem bazen.Yapmacık gelirler suratıma karşı.  

Bunlar insanların egosundan değil de gördüğü muameleden kaynaklıdır derim hep.. Bir zamanlar aralıksız konuştuğun dostlarının bir anda yaptığı ani çıkışlarla ondan soğumanız, elimde olsa da yüzüne bir tane patlatsam dediğiniz hiç mi olmaz? Öyle zamanlarda ne yaparım onu söyleyeyim ben... 

    Dostum dediğiniz o kişiyle geçirdiğim güzel anıları hatırlamaya çalışırım.. Kötü günümde yanımda olmuş mu, bana destek çıkmış mı diye yoklarım hafızamı..Eğer çıkışması kalbinizi çok acıtıyorsa bilin ki en güzel anıların sahibi hep oymuş diyebilirim.  Zaten hayatımda yeri olmayan birinin beni üzmesi.. Ne kadar doğru olur ? Sevmediğin bir insan.. Senin yüreğini nasıl incitebilir ki? ... 

Beni ne kadar derinden etkilediğini anlamış olacak ki kendini durdurdu Yiğit.. Suratına geçirdiğim o tokatla silkindi, kendine geldi.. Yanaklarımdan hızla süzülen yaşlara baktı, kontağı tekrar çevirdi.. 

Konuşmadan, el işaretlerimle tarif ederek geldiğimizde, o arabayı parketmeden atladım arabadan... 

Yaralanmıştım! 

Psikolojik anlamda derin yaralar vardı vücudumda.. İçi kan ağlamak derler ya.. Hah işte yüreğim kanıyordu benim de... Anneme sarılsam geçecekti biliyorum... Yumruklarla çaldığım,açılmak bilmez kapı telaşlandırıyordu beni.. Annemle aramda ne geçerse geçsin, şu an ihtiyacım olan tek kişi oydu.. Sadece o! 

Sonunda kapıyı tanımadığım biri açtığında, "ANNE!" diye çığlıklarla ilerledim salona.. Kendimi annemin kollarına attığımda, tek ihtiyacım olan GÜVEN'di... 

Gözleri mosmor, yaşlanmış gibi duruyordu annem.. Kafamı göğsüne bastırıp orda ölmek istedim.. 

"Bebeğim benim.!" diye sarıldık. 

Vuslattı sanki bu. 40 yılın özlemini içinde barındıran iki dost gibi kavuştuk birbirimize..

Daha önce onu gördüğüme hiç bu kadar sevinmemiştim sanki. 

Kısık seslerle titreyen bedenimi sakinleştirmeye çalışıyordu.. 

Kavuşmanın verdiği o heyecanla aldığı kesik nefesler.. Yıllardır görmemiş gibi özlemiştim onu.. 

Güçlü biri değildim ben. Anne kuzusuydum.. O sadece 1.5 aydır annem de olsa.. Ondan ayrılmak, onun beni tekrar bırakması.. Bu terimler gözüme uçurum gibi geliyordu.. 

Sakinleşemiyordum.. Aklıma gelen her şey, daha da ürkek yapıyordu bedenimi.. Annemin kollarında uyumaya, annemin kollarında sevilmeye ihtiyacım vardı... 

Hıçkırıklara boğuldum.. Hıçkırmaktan alamadığım nefesler bedenimi iyice dengesizleştiriyor, kendime gelemiyordum bir türlü, konuşamıyordum, kesik kesik çıkıyordu boğazımdan sesler.. Kızına kavuşmanın verdiği mutlulukla gülümsedi,

"Tamam annecim. Bak burdayım, birlikteyiz çok şükür.. Korkma şişşt ,geçti sakin ol!" 

Yaklaşık bir 20 dakika sonra ben kendime geldiğimde, annemden ancak ayrılabilmişti kollarım. Birbirimizi bıraksak kaybedecekmişiz gibi, sıksıkı tutuyordu elimi.. Bu iyi hissettiriyordu bana.. Beni asıl iyi hissettiren şeyi biliyordum.. Annemin yanımda olması!