Annen

Bizim Şarkımız

10 K olduuuk ! Kendi çapında ilerleyen bir romanım var, çok şükür.. Aza kanaat etmeyen çoğu hiç bulamaz bilirsiniz..
Birkaç teşekkür etmem gerek öncelikle.. Attığınız ve giderek çoğalan o güzel mesajlar için çooook minnettarım ilk olarak..

Neysee, benim gibi sürekli yazan, kalemini sevdiğim canım arkadaşım Aleyna Bilici'ye ve yaptıkları için yanımda olan tüm dostlarıma çooook teşekkürler hepinize çok çok minnettarım.Rabbim nice 10 k lar nasip etsiin inşAllaah :D Daha diyeceğim çok şey var aslında da.. Burası benim mutlu hissettiğim yegane yer.. O yüzden şuan mutlu olalım sadece... 

Bu bölümü uzun bir süre yayınlamayacağım.Siz bunu okurken üstünden bayağı geçmiş olacak yazının. Yanlış anlamaya ehemmiyet vermemek için söylüyorum..  06.12.14

Yemek çoktan bitmiş, yer konusunu sonuca bağlamış olmanın mutluluğuyla annemin beline dolamıştı elini eşi... Şaşkındım, yaşadıklarımı sindirebilecek kadar büyümüş müydüm ben?
Aşırı halsizdim, gözlerimin aşırı mesai yaparak beni arkamdan vurmamış olmasının rahatlığıyla yol boyu dışarıyı izledim, yıldızların bizi takip etmesinden mutlu oldum, ay dedeye el sallayarak gülümsedim belki de...

Halen iyileşmemekte direnen bazı yaralarım sızlıyor, yüreğimde ince bir sızı hissediyordum.. Var gibiydim, yoktum, mutlu gibiydim, ağlıyordum. Şarkılar gibi her ana uygun, istediğin anlamı yükleyebileceğin kadar müsait... Kalbimde kocaman bir sızı var... O kadar büyük ki... Hayattaki mutlulukları göremeyeceğim kadar engelliyor beni, kör ediyor adeta.. Mutlu olmak haram, mutlu olan insanlar seçilmiş gibi geliyor her an..

Ertesi sabah kolay kolay kalkamadım yatağımdan..Elmas Abla kapıma gelmeyince kalkmak istemedim belki de.. Susuzluğun uykudan ağır bastığı bir anda yavaş yavaş adımladım merdivenleri.. "Elmas Abla?" diye seslendim yavaşca.. Beklediğim tepki gelmeyince merakım arttı, o sırada mutfaktan çıkan Eymen, alışamadığım varlığıyla korkuttu beni...
"Elmas'ı mı arıyorsun?"
"Evet, nerde Elmas Abla?"
"Babam kovdu onu, daha iyi birini alacak işe.."
Beynime sıçrayan kanla beraber merdivenleri üçer üçer tırmandım... Yatak odalarının kapısına dayandığımda kapıyı adeta yumrukluyordum, annem büyük telaşla açtı kapıyı..
"Eylül? Neler oluyor annecim?"
Gözlerimden süzülen yaşlara aldırış etmeden bağırdım, "Elmas Abla!! Elmas Abla'yı kovmuşlar!"
Kolumdan tuttuğu gibi odama soktu beni, " Bi sakin ol önce! Kim, kimi kovmuş, baştan anlat şunu."
"Bahadır işte! Daha iyi birini alacakmış işe! Ya o kim ki Elmas Abla'yı kovuyor?! Nerden buluyor bu adam bu cesareti?!"
"Sakin ol, bağırma önce... O bu evin büyüğü Eylül, böyle demen cidden ayıp!"
"Ya, umrumda mı?! Sence şuan bu umrumda mı? Elmas Abla'yı göndermiş diyorum sana!"
"Tamam, bunu onunla konuşacağım, lütfen, biraz daha sakin ve hoşgörülü olur musun? "
"Senden ve bu yaklaşımlarından bıktım! Keşke o an ölseydim, ölseydim de kurtulsaydınız benden! "

Öğleye doğru biraz sakinlediğimde odamın kapısı açıldı "Gelebilir miyim?"
Yorganın altından halen çıkmamış, uyumanın insanlığa bahşedilmiş en güzel nimet olduğunu düşünürken geldi annem içeri.
Ses gelmeyince telaşlandı belki de "Eylül? İyi misin bitanem?"
Kulağımdaki kulaklıklar, gözlerimin kenarlarından, burnumun üstüne süzülen, ordan da yatağın hep aynı noktasına düşen damlalara baktı "Niye ağlıyorsun güzelim?"
Şu acımasız hayata yapabildiğim tek şey şarkının volumünü yükseltmekti..
"Uzun zamandır sesini duymuyorum, şarkı söyler misin bana?"
'Olmaz!' gibisinden çevirdim yüzümü..
"Seninle konuşmak istiyorum, lütfen. "
En sonunda doğruldum yatakta.. Çıkarttı kulaklıklarımı yavaşca, yanıma sokuldu adım adım " Sen halen benim en değerlimsin.."
Gülümsedim, kendinin inanarak söylemediği bir şeye benim inanmamı nasıl bekledi ki? Kurumuş dudaklarım, sessizce açıldı anneme " Seni tanıyamıyorum ben. Ya da hiç tanıyamamışım. Biz daha seninle tam olamamışken, aile olmaya sürükledin beni.. Al işte, sana kocaman bir aile olduk.. Kocaman! Üç çocuğu arasında da hiçbir bağı olmayan kocaman bir aile"..