Niyeydi bu sessizlik ?
Ölümün sessizliği miydi bu, yoksa fırtına öncesinin mi?
Niyeydi bu gözyaşları?
Bu bir ağıt mıydı, yoksa keder mi?
Niyeydi bu beyaz örtü?
Minicik bir bedenin son giysisi miydi, yoksa tertemiz bir sayfanın izi mi?
Niyeydi bu ezan?
Ölünün selasına mıydı, yeni doğana okunan mı?
Peki niyeydi bu soğuk?
Bu ölümün soğuğu muydu yoksa, büyüdüğü demir ranzaların mı ?
Bu ağıtlar...
Ardından gelecek mutluluk için bir temizlik miydi? Yoksa gidenin ardından son veda mı?
Daha önce hiç bu kadar güçsüz görmemişti Burak onu.. "Dostum, kalk ayağa! Almamız gereken hayat maçı var!"
"Sen de bırakma beni!" dedi Meriç, belki son kez yüzünü severken sevdiğinin...
"Beni bırakıp gidemezsin!" dedi Azra.. "Seni yeni bulmuşken kaybedemem."
"Murat'ımı verdim o toprağa kendimden önce... Seni de veremem ellerine.. Toprak ana bu! Sahiplendi mi bırakmaz evlatlarını... Sen adın gibi sonbahar değilsin bana... Baktığımda içimde çiçekler açan ilkbaharımsın... Dön baharım... Anneni bırakıp nereye gideceksin ? "
Son olarak o yaklaştı "Ölemezsin!" dedi Levent. Kara kara gözleriyle o yetim bedene bakarken...
Ve Eylül bağırdı, kimsenin onu duymayacağını bile bile, " Sanırım babam çağırıyor beni ... Ben Eylül, 16 yaşına ayak basalı aylar olmuş, yetimhanede büyüyen, Uzm. Psk. Azra Aras ve ÖzAr şirket sahibi Murat Aras'ın öldü sanılan kızları... Yaşasa da ölü, öz ailesiyle bile üvey evlat gibi hisseden bir genç... İşte ben buyum.. "
by.. U.Y.
25.10.2014
YOU ARE READING
Annen
Teen Fiction©Tüm telif hakları saklıdır. ·• Yuvada başlayan bir hikaye... Bir anneyle kızın 15 sene sonraki kavuşması...Yaşaması gereken hayat bu muydu? Yoksa geleceğini almışlar mı elinden.? Anlatacak ve yaşayacak o kadar çok şeyleri var ki... 'Toprağı böyle...
